Χρήστου Ντικμπασάνη
Οι κόσμοι μου είναι σάρκες από χίμαιρες,
από κομμάτια αποτυχημένων ονείρων,
από απολιθώματα προδομένων υποσχέσεων
Με σκοτεινές λέξεις τρέφομαι
Πιάνομαι καθημερινά στα δίχτυα τους
που με τυλίγουν άπονα
απ' τα πρώτα χρόνια της επίγειας ζωής μου
Μικρό παιδί λίγες φορές τους ξέφυγα
Η φωνή μου έχει ευαίσθητο δέρμα
Τεμαχίζεται εύκολα μα δεν συναρμολογείται
Πριν προλάβω να τη διατηρήσω ακέραιη,
μου ξεγλιστράει σα χέλι και αυτοκαταστρέφεται
Από παιδί ποθώ να κρατήσω στα χέρια μου τους πόθους μου
μα μόλις τους αγγίξω ραγίζουν και σπάνε
Ίσως φταίνε και αυτές οι τελευταίες εμπόλεμες ημέρες
που τοποθετούν κάτοπτρα γύρω μου,
υποχρεώνοντάς με να κοιτάζω αδιάκοπα
τις πολλές φθαρτές πλευρές του εαυτού μου
🌾
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο του Κύπριου εικαστικού Λευτέρη Ολύμπιου
