Κωνσταντίνας Παναγιωτοπούλου
Στην άκρη του πόνου πλαγιάζει το δάκρυ
για τους αδικοχαμένους αυτού του πολέμου,
εγκλήματα σκονισμένων μισθοφόρων
μέσα στο βρυχηθμό του πεδίου της μάχης.
Ο χορός των σπαθιών αναδεύει την πρωινή ομίχλη,
Μα να που η χλωρασιά της γης
αφομοιώνει τα νεκρά σώματα
να γίνουν λίπασμα να θρέψουν αυτά
την αμαρτωλή μηλιά στο κέντρο του κήπου,
να γίνει αυτή η ζωοδότρα πηγή
του μέλλοντος κόσμου.
Τώρα ξέρουμε.
Τα θαύματα έσβησαν μα μια σπίθα απέμεινε.
🌾
Copyright © Κωνσταντίνα Παναγιωτοπούλου All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Μαρίας Νικολάου - Nikola Marie (λάδι σε μουσαμά)