Για την επόμενη μας εξόρμηση, πιάνουμε στο ραδιόφωνο Νίκο Μακρόπουλο «Κάνε χιλιοστά τα χιλιόμετρα» και αφού καταβροχθίσουμε ένα ακόμη «βρόμικο» στη διχάλα της Παιανίας ταξιδεύουμε για τα επόμενα 11
Θα μου πείτε γιατί ξεκινάμε με Νίκο Μακρόπουλο; Έχει καμία σχέση με την πόλη; Στο περίπου! Για ένα κρ-ρκ δεν είναι συνονόματος με τον Δήμο Μαρκοπούλου Μεσογαίων αλλά δεν θα κολλήσουμε σε έναν αναγραμματισμό, άσε που μας συμφέρει να τον καλοπιάνουμε για να γλιτώνουμε βενζίνη.
Εκείνος που θα μπορούσε να έχει σχέση, αλλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ (σύμφωνα με μια έρευνα που ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ να κάνω μιας και είναι Κρητικός από κούνια), είναι ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο γνωστός μουσικοσυνθέτης καθότι ένας συνεπώνυμος ΚΑΙ συνονόματος κύριος, και Γιάννης και Μαρκόπουλος, ήταν ο ιδρυτής του οικισμού τούτου. Αν παρ' ελπίδα είναι ο ίδιος ο συνθέτης αυτό θα σήμαινε ότι είναι πάνω από 650 χρονών και αυτό δεν είναι καλό για κανέναν μας.
Με αυτούς τους συνειρμούς (++νεκροταφείο++) το ραδιόφωνο από μόνο του αλλάζει σταθμό και πιάνει το «Ποιος πληρώνει τον βαρκάρη;».
Καλό είναι, πριν αρχίσουμε την ξενάγηση, να ξεσκονίσετε λιγουλάκι τα προηγούμενα θέματα μιας και έχουν άμεση σχέση με το σημερινό και δεν θέλετε να σας πιάσω αδιάβαστους. (προειδοποίηση Νο1)
Ας αφήσουμε όμως την επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίων να μας ενημερώσει. Η περιοχή είναι γνωστή από την Λίθινη εποχή. Ο Δήμος Φιλαϊδών (προσοχή, ΕΧΕΙ διαλυτικά, μην ακούσω τίποτα για δήμο Φιλέδων ή ακόμα χειρότερα, Φιλελέδων θα ενημερώσω τους κηδεμόνες σας) ήταν από τους επιφανέστερους δήμους της Αθηναϊκής επικράτειας έχοντας ανδρώσει γνωστά καμάρια όπως τον νικητή της μάχης του Μαραθώνα, τον Μιλτιάδη, αλλά και γνωστούς τύραννους όπως τον Πεισίστρατο, τον Ιππία και τον Ίππαρχο. (Είπατε τίποτα για Φιλελέδες;) Αργότερα θα πούμε κι άλλα γι' αυτόν τον δήμο να είστε εν εγρηγόρσει. (Είναι SOS! Προειδοποίηση Νο2!)
Κατά την εποχή του Βυζαντίου η περιοχή παρήκμασε και έφτασε το 1420, όταν ο Γιάννης Μαρκόπουλος και η φάρα του (από το αλβανικό fara = γένος, οικογένεια) αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα χωριό. Πώς να το ονομάσει, έσπαγε το κεφάλι του, μέρες και νύχτες ολόκληρες… Δεν έπιανε και Wi-Fi να γκουγκλάρει: «Πώς να ονομάσω το καναρίνι χρυσόψαρο χωριό μου» κι ήταν έτοιμος να σκάσει ο άνθρωπος. Ώσπου μια νύχτα με πανσέληνο του ήρθε η φαεινή ιδέα. Να το βγάλουμε «Γιάννη Μαρκόπουλο». Χωριό με ονοματεπώνυμο! Πάλι καλά να λέμε που δεν τον έλεγαν και Θρασύβουλο Σπανοβαγγελοδημητρακόπουλο.
Τεσπά, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Φανταστείτε μάλιστα ότι αρέσει τόσο πολύ ώστε υπάρχουν δύο Μαρκόπουλα (πώς λέμε δύο λυκόπουλα;) στην Αττική και 4 συνολικά σε όλη την Ελλάδα!
Δυο τρία τέτοια τοπωνύμια να είχε ακόμα η Αττική, θα πήγαινε κατά διαόλου ο τουρισμός μας. Διότι τι να καταλάβει η τουρίστρια αν της πετάς τέτοια μακρινάρια;
— Γιου γουόντ το γκόου του Σούνιο, μάι μπιούτιφουλ λέιντι; Ίζι πίζι! Τερν λεφτ ατ Σπανοβαγγελοδημητρακόπουλο βίλατζ, δεν γιου τέικ δις ρόοουντ φορ τεν κιλομέτρες εντ γιου γιλ σι ε ταμπέλα το δε λεφτ «προς Χατζημανολογιαννάκη σίτι». Στρέιτ εσύ! Ντουγρού! Γιου πας «Παπαπαναγιωτίδη τάουν» εντ δεν, τερν ράιτ. Οκ μανάρι μ'; Φρομ δεάρ, γκόου ολ στρέιτ, γιου νόου; Όλο ευθεία, εντ γιου γουίλ φάιντ Σούνιο. Ουάν σίγκαρετ ρόουντ. Αντερστούντ μάι μπιούτιφουλ Αφροντάιτ; Τεικ μάι τέλεφον, ένιθινγκ γιου γουόντ. (χτυπάει το ξυρισμένο του στήθος δυνατά) Μι! Άιντε και γκουντ λακ! (τσεκάρει οπίσθια) Θεά! Γκόντες! ΓΚΟΝΤΕΣΣΣΣ!
Δεν θα πάει μπροστά η Ελλάδα έτσι. Να μου το θυμηθείτε.
Στο θέμα μας όμως. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος (ΟΧΙ ο συνθέτης, δεν θα το ξαναπώ), αφού κουτσούρεψε τ' όνομα σε σκέτο «Μαρκόπουλο» κατάλαβε ότι είχε χτυπήσει φλέβα χρυσού στο σημείο. Διότι τι θέλει ο άνθρωπος σε αυτή τη ζωή;
Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι του. (και λίγη Μαρινέλα στο ράδιο) Εδώ τα έχουμε όλα και σε υπερθετικό βαθμό. Το κρασί είναι ίσως το καλύτερο των Μεσογείων. Οι παραλίες Βραυρώνα, Χαμολιά, Πόρτο Ράφτη, Αυλάκι, ανεπανάληπτες, και η θάλασσα όνειρο. Όσο για το αγόρι άργησε λίγο αλλά ήρθε κι αυτό. Ενίοτε μπορεί να είναι και κορίτσι, μια όμορφη φοραδίτσα.
Το 2003 εγκαινιάστηκε, μεταφερόμενος από την Καλλιθέα, ο νέος ιππόδρομος Αθηνών, το MARKOPOULO PARK. Καλά μην φανταστείτε ότι είναι και το Άσκοτ με την Λίλιμπεθ και τις παρατρεχάμενες, που φοράνε εκείνες τις καπελαδούρες που κρύβουν το οπτικό πεδίο σε κάθε άνθρωπο ύψους 1,95 και κάτω, αλλά είναι ένα συμπαθητικό πάρκο, ιδίως αν συμπαθείς τα αλογάκια και τον τζόγο.
Διότι και λίγος τζόγος ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.
Πάμε πάλι, λίγος τζόγος δεν κάνει κακό.
Πάμε πάλι, έστω και λίγος τζόγος ενέχει κίνδυνο εθισμού και απώλειας περιουσίας, παίξτε υπεύθυνα!
Το πάρκο βρίσκεται στα ανατολικά της πόλης, όπως πας για Πόρτο Ράφτη, στους πρόποδες του όρους…
Βγάλτε ΤΩΡΑ μια κόλλα χαρτί, έχουμε πρόχειρο διαγώνισμα. (Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα)
Ποιο όρος, που δεν το λες και όρος, βρίσκεται στα ανατολικά του Μαρκόπουλου; Το όρος:
α) Φυστικοβούτυρο
β) Μερέντα
γ) Βουτυροκακάο
δ) Πείνασα!
Αν απαντήσατε α ή γ να πάτε να κάνετε επανάληψη ΟΛΑ τα προηγούμενα κεφάλαια ΓΡΗΓΟΡΑ.
Αν απαντήσατε το δ, είστε δικοί μου, σας αγαπάω λίγο περισσότερο, αλλά μην το ρίχνετε στο συναίσθημα, θέλει και λίγο διάβασμα, ναι;
Και τέλος, αν απαντήσατε το β, Μερέντα, κερδίζετε ένα βάζο νουτέλα, έτσι για την αλητεία! Συγχαρητήρια, πάντα τέτοια!
Συνεχίζουμε. Το Μαρκόπουλο το 1835 γίνεται πρωτεύουσα του Δήμου Αραφήνος! (ΣΟΚ! Διαβάστε προσεχώς: Τι μας κρύβουν για την (Α)Ραφήνα;)
Το 1840 φεύγει από τον δήμο Αραφήνος και πάει στον Δήμο Κεκροπίας.
Το 1847 γίνεται πρωτεύουσα του δήμου (ΚΑΙ) Κρωπίας (ΚΑΙ καλά) και παραμένει μέχρι το 1914.
Το 1914 φεύγει από τον Δήμο Κρωπίας και γίνεται κοινότητα από μόνος του.
Το 1965 σταμάτησε επιτέλους να γίνεται μπαλάκι του πινγκ πονγκ και ξαναγίνεται Δήμος με τη βοήθεια του Πόρτο Ράφτη και της Βραυρώνας, ένα καθεστώς που παραμένει μέχρι και σήμερα.
Πάμε να κάνουμε στα γρήγορα ένα κουιζάκι. (Αν διαβάσατε κουζινάκι να φάτε κάτι πρώτα, μην κάνετε νηστικοί/ές το κουίζ. Αν διαβάσατε καζανάκι να πάτε να αγοράσετε γυαλιά, γύρω στο 2,5 την κόβω την πρεσβυωπία σας.)
Ερώτηση:
Πού θυσιάστηκε η Ιφιγένεια;
α) Στην Αυλίδα
β) Στην Βραυρώνα (ή Βραώνα, ή Βραβρώνα ή Βράσερύζι)
γ) Στις Φιλαΐδες
δ) Κανείς δεν ξέρει.
Όποια/ος απάντησε α, β ή γ, περνάει στην επόμενη φάση. Αν κάποια/ος απάντησε το δ, να φύγει ΤΩΡΑ.
Τι θα πει «Κανείς δεν ξέρει»; Θέλετε να πείτε ότι ούτε κι εγώ δεν ξέρω; ΟΥΤΕ ΕΓΩ; ΕΓΩ; Μεγαλύτερη προσβόλα δεν έχω φάει στη ζωή μου! Θα έκλεινα την στήλη και θα έφευγα επιτόπου άλλα σέβομαι αυτούς/ές που θέλουν να μάθουν πέντε πράγματα και μου καταθέτουν το κατιτίς τους κάθε μήνα στον ΙΒΑΝ μου… Γι' αυτές/ούς, και μόνο γι' αυτές/ούς, συνεχίζω με βαριά καρδιά και μια πισώπλατη μαχαιριά.
Λοιπόν, ο μύθος λέει ότι όταν ο Αγαμέμνονας πήγε στην Αυλίδα απ' όπου και ήθελε να σαλπάρει για Τροία δεν κουνιόταν φυλλαράκι από την άπνοια και γι' αυτό είχε βάλει το χεράκι της η θεά Άρτεμις, που ήταν τσαντισμένη καθώς ο Αγαμέμνονας σκότωσε το ιερό της ελάφι. Ο Αγαμέμνονας ρώτησε τον μάντη Κάλχα τι να κάνει κι εκείνος του το πέταξε στεγνά: Αν θες να πας στην Τροία, Μένιο μου, πρέπει να θυσιάσεις την κόρη σου, το Ιφιγενειάκι.
Κι έτσι κατά τας γραφάς τον Ευριπίδη, ο Αβραάμ Αγαμέμνονας αναγκάστηκε, για χάρη της πίστης εκστρατείας, να θυσιάσει τον Ισαάκ την Ιφιγένεια. Μόλις όμως πήγε να την σφάξει εμφανίστηκε ο Θεός η θεά Άρτεμις και έβαλε στη θέση του γιου της κόρης ένα κριάρι ελάφι. Ο μύθος (κι ο Ευριπίδης) λέει ότι η Ίφι έγινε ιέρεια στο ιερό της Αρτέμιδος στην Ταυρίδα (μην σας πιάνει πανικός, η Ταυρίδα είναι εκτός ύλης, δεν θα σας εξετάσω) με τον αγαθό σκοπό να σφάζει θυσιάζει όποιον ξένο τολμούσε να πατήσει το πόδι του εκεί.
Στο μεταξύ, ο Ορέστης, αδερφός της Ίφι, έχτισε ναό αφιερωμένο στην θεά Άρτεμη στην Βραυρώνα, που τότε ακόμα λεγόταν Φιλαΐδες. Κι εδώ έρχεται η ερώτηση κόλαφος! Γιατί ο Ορέστης έχτισε τον ναό στην Βραυρώνα, και όχι στην Αυλίδα;
Ε;
Γιατί;
Γιατί ο Ορέστης ΞΕΡΕΙ!
Ξέρει ότι ο στόλος δεν έφυγε από την Αυλίδα αλλά από τη Βραυρώνα, πρώην Φιλαΐδες.
Για την ιστορία, κατά τον μύθο (και τον Αισχύλο) όλη αυτή η φάση έκανε έξαλλη τη γυναίκα του Αγαμέμνονα, την Κλυταιμνήστρα, η οποία πήγε και… αλλά δεν θα σας κάνω άλλα σπόιλερ, να πάτε να δείτε/διαβάσετε την τριλογία Ορέστεια, να τα μάθετε όλα.
Η ουσία είναι ότι τελικά ο στόλος του Αγαμέμνονα, ΜΑΛΛΟΝ, δεν αναχώρησε από την Αυλίδα της Βοιωτίας αλλά από την Βραυρώνα της Αττικής.
Θα μου πείτε γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Αρκούσε να σας έλεγα ότι βρέθηκε ο ναός της Αρτέμιδος στην Βραυρώνα. Αρκούσε; Όχι βέβαια, γιατί προς τιμή της θεάς Αρτέμιδος ονομάστηκε έτσι η… Λούτσα. (SOSάρα, κάντε σκονάκια μέχρι και στο βρακί σας, έρχεται κρίσιμο διαγώνισμα τις επόμενες μέρες)
Και κάπου εδώ τελειώνει το αφιέρωμα στο Μαρκόπουλο. Μείνετε μαζί μας για νέες περιπέτειες καθώς περιφερόμαστε στην άγρια δύση ομορφιά της Αττικής. Χαιρετίσματα από την όμορφη Βραυρώνα.
— Μάι μπιούτιφουλ Αφροντάιτ; Γουάτ αρ γιου ντούινγκ χίαρ; Χίαρ Βραόνα, νο Σούνιο! Γιου μέιντ ε τέριμπλ μιστέικ! Νάου γουάτ; Νάου χέσε μέσα! Σιτ χάι εντ λουκ αράουντ. Γιου μαστ γκόου ολ δε γουέι μπακ, ατ Σπανοβαγγελοδημητρακόπουλο βίλατζ εντ… Ωωωω φακ ιτ! Λετς γκόου το ε μπιούτιφουλ ταβερνάκι μπάι δε σι το ιτ καλαμαράκια γουίθ φέτα εντ τζατζίκι. Μούρλια! (φιλάει ρουφηχτά τις άκρες των δαχτύλων του) Πέρφεκτ, λέμε! Γκρικ φουντ, δε μπεστ!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα ζωγραφικής Panos Fidakis (View of Markopoulo, λάδι σε καμβά)
