Το βιβλίο της Τζένης Κριθαρά, «Είμαι γυναίκα, γι' αυτό με σκοτώνεις: Έρευνα και μαρτυρίες για τη γυναικοκτονία και την έμφυλη βία», είναι χωρισμένο σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος γίνονται λεπτομερείς αναφορές σε έρευνες για τις μορφές βίας και σε όρους όπως η γυναικοκτονία, ενώ στο δεύτερο μέρος του, παρουσιάζονται δέκα μαρτυρίες –ιστορίες που πραγματικά συγκλονίζουν τον αναγνώστη.
Η ενδοοικογενειακή, οικονομική, ψυχολογική, συναισθηματική, σωματική και σεξουαλική βία, η σεξουαλική κακοποίηση, αλλά και οι γυναικοκτονίες, αποτελούν μορφές βίας ενάντια σε γυναίκες κάθε ηλικίας. Ειδικότερα, ως γυναικοκτονία ορίζεται η σκόπιμη δολοφονία γυναικών, διότι είναι γυναίκες και αυτό γιατί, για μια μερίδα ανθρώπων, δεν ανταποκρίνονται στη νόρμα της κοινωνίας ή των προσωπικών τους πεποιθήσεων.
Από τα στοιχεία, που η συγγραφέας έχει συλλέξει, γίνεται αντιληπτό ότι ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό γυναικών έχουν υποστεί σεξουαλική βία και τα επακόλουθα προβλήματα, όπως κατάθλιψη ή διαταραχές άγχους, είναι σχεδόν πάντα αναμενόμενα.
Τα ποσοστά ερευνών, ειδικά σε χώρες χαμηλού ή μεσαίου εισοδήματος, σοκάρουν. Γυναίκες που βίωσαν μορφές βίας και απεγκλωβίστηκαν από τα δεσμά τους, άλλες που εξακολουθούν να μην μπορούν να ξεφύγουν και οι άτυχες που έχασαν τη ζωή τους, ξεπηδούν από τις σελίδες του βιβλίου, θέλοντας να αφυπνίσουν τις συνειδήσεις όλων μας και πραγματικά τα καταφέρνουν με επιδέξιο τρόπο.
Η συγγραφέας με πύρινο λόγο, σε ένα αρκετά δομημένο βιβλίο, επιδιώκει να μας ταρακουνήσει, μιας και οι εξουσίες σε πολλές χώρες κωφεύουν έναντι του φαινομένου, θέλοντας να κάνει σε όλο το αναγνωστικό κοινό γνωστές τις ιστορίες απλών γυναικών όπως εκείνη της Μελέκ, της Νουριγέ, της Άιτεν, της Σουλέ, της Ελένης Τοπαλούδη και τόσες άλλες που αγνοούμε, που έφυγαν πρόωρα από τον κόσμο μας ως θύματα γυναικοκτονιών.
Με λέξεις όπως η πατριαρχία, η τοξική αρρενωπότητα, ο μισογυνισμός εσωτερικευμένος ή μη, το σύνδρομο τονικής ακινησίας και κάποιες ακόμη, που δυστυχώς απουσιάζουν από τον δημόσιο λόγο, εισχωρεί στα άδυτα της ψυχής του αναγνώστη και του φυτεύει τον σπόρο της αλληλεγγύης και της ενότητας, τον σπόρο της αλληλοβοήθειας και της συμπαράστασης, τον σπόρο της δικαιοσύνης και πιο βαθιά, τον σπόρο της τιμωρίας των ενόχων και των ηθικών αυτουργών, που τις περισσότερες φορές μένουν ατιμώρητοι.
Συνθήματα όπως ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΖΩΝΤΑΝΕΣ και ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ, διεγείρουν το ηθικό μας και μας ωθούν σε προβληματισμούς έναντι της ραγδαίας εξάπλωσης του φαινομένου, ανά την υφήλιο.
Το δεύτερο μέρος του βιβλίου, είναι καθηλωτικό. Η κάθε ιστορία έχει το δικό της στίγμα και όλες μαζί καταφέρνουν ανεξίτηλα να χαραχτούν στη σκέψη σου για πολύ μεγάλο διάστημα. Ό,τι κι αν γράψω είναι πολύ φτωχό μπροστά στις αφηγήσεις, που πραγματικά σας παροτρύνω να διαβάσετε.
Από κάθε βιβλίο που διαβάζω, απομονώνω μια φράση για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Τζένης Κριθαρά, ξεχώρισα το παρακάτω:
Μπορεί η σκιά του ποντικού στον τοίχο να μοιάζει με λιοντάρι, αλλά τώρα οι άνθρωποι αρχίσαμε να ανάβουμε τα φώτα.
Προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλο το αναγνωστικό κοινό να αναζητήσει και να διαβάσει το εν λόγω βιβλίο, να συμπονέσει με όλες τις γυναίκες που υποφέρουν και να δείξει έμπρακτα το ενδιαφέρον του απέναντι στη σκληρότητα και τη βία που τείνει να μας κατακλύσει.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΨΜ.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
