Για τη δύναμη της αγάπης ως κινητήριας ορμής των πάντων, που μπορεί με το ίδιο σθένος να παρασύρει, να λυτρώσει, να συγχωρήσει και από την άλλη, να μεταμορφώσει τη μοίρα και τις ζωές των ανθρώπων, μιλά στο μυθιστόρημά της η Ελένη Λαμπίρη. Σ' ένα έπος έρωτα, μυστικών και αποκαλύψεων, χάθηκα για λίγο νοερά, βρέθηκα να περπατώ κι εγώ στα ίδια μέρη όπου έζησαν και γεύτηκαν χαρές και λύπες, οι δύο νέοι της ιστορίας, η Ζωή και ο Ορέστης.
Περιττό να πω ότι εντυπωσιάστηκα από την άρτια πλοκή και δομή του μυθιστορήματος, με το κάθε κεφάλαιο να μεταφέρει εναλλάξ τον αναγνώστη, μία στο παρόν της τρέχουσας κατάστασης και μία στο παρελθόν, για κάθε ήρωα ξεχωριστά, κρατώντας καθ' αυτόν τον τρόπο, αμείωτο το ενδιαφέρον του, κάνοντάς τον συνεργό στα δρώμενα. Η ανάγνωση είναι άκρως απολαυστική, ένα μάθημα αγάπης και συγχώρεσης που πρέπει να μυηθούν όλοι, γι' αυτό και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Στην αφετηρία του ταξιδιού, βαδίζεις σε στρωτά μονοπάτια χωρίς να κουράζεσαι, πηγαίνεις όπου σε πάει, ακούς το απαλό αεράκι της θάλασσας και μεταφέρεσαι στο Πέραμα του Πειραιά, εκεί όπου άνθισε ένας μεγάλος έρωτας. Ξεκινάς την περιήγηση με λαχτάρα, συνειδητοποιώντας ότι δεν θέλεις να αφήσεις το βιβλίο πριν τα μάθεις όλα, νιώθεις να σε καλούν οι μυστηριακοί ψίθυροί του… Διψάς να μάθεις τα πάντα για την Ζωή, όσους αγάπησε και την αγάπησαν… Προχωρώντας στον δικό της δρόμο, δεν αργείς να ταυτιστείς με τον εύθραυστο ψυχισμό της, ακούς τα εφηβικά σκιρτήματα της καρδιάς για τον πρώτο της έρωτα, τον Ορέστη. Και τον ζεις ξανά με όλες τις αισθήσεις της χαμένης εφηβείας σου, αντικρίζοντας τη θάλασσα από το παράθυρο στο δωμάτιό της, βλέποντας τα καράβια να πηγαινοέρχονται και αντιλαμβάνεσαι ότι η ζωή της Ζωής έχει γίνει πλέον και δικό σου κομμάτι…
Μαζί με τον έρωτα ανακαλύπτεις και το νόημα της αληθινής φιλίας, βρίσκοντάς την στο πρόσωπο της αδερφής του αγαπημένου σου. Εσύ και η κολλητή σου συνωμοτείτε γελώντας, κοιτάζοντας τον κόσμο απ' το παράθυρό σου. Εκείνη ονειρεύεται να φύγει μακριά, εσύ το άπειρο. Συγκεκριμένα το σύνορο που σμίγει η θάλασσα και ο ουρανός, ίσως γιατί ήξερες από πάντα πως ήσουν πεφταστέρι. Δεν ζείτε πλουσιοπάροχα, μα φτάνουν οι ελπίδες και ο μόχθος για να θρέψουν τα όνειρά σας. Ζείτε για τις στιγμές και το απολαμβάνετε. Τότε που οι έρωτες φώλιαζαν κρυφά και ανομολόγητα στ' άγουρα σώματα. Λαχταράς τη θάλασσα κι ας μην ξέρεις κολύμπι κι όλο ονειρεύεσαι… όχι τη θάλασσα, εκείνον… Που για να σε πλησιάσει σε κερνά παγωτό και το απολαμβάνετε καθισμένοι στο περβάζι της αυλής σου, ατενίζοντας… Έχεις πολλά να θυμάσαι… Όπως το στοίχημα που βάζεις και τον προκαλείς να το κερδίσει… Να περάσει στην Ιατρική, το όνειρό του… Όμως η εφηβεία κάποτε τελειώνει… Τη σκυτάλη παίρνει η πολυπόθητη για σας επαγγελματική καταξίωση. Εσύ θέλεις να γίνεις δασκάλα, εκείνος γιατρός. Πετυχαίνετε και οι δύο, σπουδάζοντας αυτό που αγαπάτε…
Μα η ζωή εκτός από ανέφελους ορίζοντες, έχει κι ανεμοστρόβιλους. Ικανούς να σκορπίσουν συθέμελα το κακό… Οι δρόμοι σας χωρίζουν βίαια πάνω στη μεγαλύτερη χαρά σας. Τώρα είσαι πλέον μόνη να συνεχίσεις το ταξίδι, ν' ανακαλύψεις τη ζωή… Θλίβεσαι γιατί δεν μπορείς να φανταστείς το μέλλον χωρίς το άλλο πεφταστέρι σου. Στη φουρτούνα που σε βρίσκει αποκαμωμένη, μπαίνει σαν από μηχανής θεός, σαν λέμβο σωτηρίας, ένας νέος έρωτας… Κι εσύ…
Κάπου εδώ επιτρέψτε μου, να μην αποκαλύψω τη συγκλονιστική συνέχεια. Θα σας αφήσω να παρασυρθείτε μόνοι, στο μαγικό σύμπαν των ηρώων… Σαν πλοηγό μπορείτε να κρατήσετε δύο φράσεις της συγγραφέως, που σίγουρα θα σας χρησιμεύσουν σε κάθε περιπλάνησή σας. Τις εξομολογείται η ηρωίδα, είναι βγαλμένες από τις δύσκολες εκφάνσεις της ζωής της, κέρδος από τα παθήματά της.
Μηδενίζουμε και ξεκινάμε. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν ζούμε αλλιώς. (σ. 271)
Γιατί για να συνεχίσει κανείς, πρέπει να μη μένει στάσιμος, να μην αφήνεται… Το οφείλει πρωτίστως στον εαυτό του. Και το πιο βασικό που μου έμεινε: Συλλογή ευτυχισμένων στιγμών είναι η ζωή… το άθροισμα το κάνουμε στο τέλος.
Στην τελική, για να συμπληρώσω, πάντα έτσι δεν γινόταν;
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το μυθιστόρημα Για μια Ζωή της Ελένης Λαμπίρη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη
