Πώς ξεκίνησε το συγγραφικό ταξίδι; Ποιο ήταν το έναυσμα που οδήγησε στο βιβλίο που κρατάμε στα χέρια μας σήμερα;
Ερμιόνη Κεχαγιά: Οι «Δύο ιστορίες» είναι το πρώτο μου ατομικό έργο. Η ιστορία της Ελπίδας είναι η παλαιότερη. Δουλεύω σε σχολείο και μου αρέσει πάρα πολύ στις εφημερίες να είμαι στην αυλή και να παρατηρώ τους μαθητές, πόσο κοινωνικοί είναι, τα αστεία τους, τις λύπες τους, την αδιαφορία τους, τις συγκρούσεις τους. Ήταν η εποχή που οι έφηβοι χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά το facebook ενώ το instagram δεν είχε κάνει ακόμη την εμφάνισή του ούτε και το tik tok. Είχα λοιπόν πολλές φιλίες στο facebook με μαθητές και παρατηρούσα τις αναρτήσεις τους και τα σχόλιά τους. Έτσι η Ελπίδα είναι δυνητικά μία μαθήτριά μου. Όσον αφορά την Άννα ήθελα να ασχοληθώ με το θέμα της ανεργίας και το πώς το βιώνουν οι νέοι σήμερα. Η Άννα επίσης είναι τολμηρή κάτι που δεν είμαι και μου άρεσε πάρα πολύ που διηγήθηκα την ιστορία της. Η ιστορία της Άννας γράφτηκε μετά τον θάνατο της γιαγιάς μου. Η γιαγιά μου πέθανε σε γηροκομείο και αυτό με πλήγωσε πολύ. Έτσι ξεκίνησε η νουβέλα, μετά βέβαια οι ήρωες πήραν το δρόμο τους. Η γιαγιά μου δεν μοιάζει με την ηρωίδα του βιβλίου αλλά ίσως να μοιάζει και λίγο.
Πώς δομήσατε τις ηρωίδες των ιστοριών σας την Άννα και την Ελπίδα;
Ε.Κ.: Και οι δύο ηρωίδες ζούνε μια πραγματικότητα που δεν τους αρέσει. Την αλλάζουν τελικά την πραγματικότητά τους γιατί είναι τολμηρές. Η τόλμη όμως εδώ δεν είναι μία εξωστρεφής διαδικασία. Αντίθετα είναι η απόλυτη εναρμόνιση με τις εσώτερες επιθυμίες τους. Και στις δύο ιστορίες υπάρχει μία παύση και κατόπιν μία επανεκκίνηση από το μηδέν. Στην Άννα η παύση έρχεται στην αρχή της ιστορίας. Μένει άνεργη και ξαναχτίζει τον κόσμο της. Η Ελπίδα από την άλλη είναι έφηβη και ζει ακόμη με τα παραμύθια της. Προσπαθεί να προσελκύσει τους φίλους της μέσα σε αυτά και τα καταφέρνει. Η παύση έρχεται στο τέλος της ιστορίας και η επανεκκίνηση είναι δουλειά του αναγνώστη.
Γράφετε βασιζόμενη στη φαντασία σας ή βιωματικά; Τι υπερισχύει; Ή και τα δύο;
Ε.Κ.: Θα απαντήσω με μία φράση του αγαπημένου μου συγγραφέα Μπορίς Βιάν στον πρόλογο του βιβλίου του «Ο αφρός των ημερών». Λέει λοιπόν: «Η ακόλουθη ιστορία είναι εξ ολοκλήρου αληθινή διότι είναι προϊόν της φαντασίας μου από την αρχή ως το τέλος.». Τις ιστορίες μου τις φαντάζομαι αλλά όπως είναι αναμενόμενο έχουν μέσα τους στοιχεία από τη ζωή μου.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τις ιστορίες που περιέχονται στο βιβλίο; Κοινωνικές; Ψυχογραφήματα ή κάπως αλλιώς;
Ε.Κ.: Θα τις ονόμαζα ιστορίες περιπέτειας (του νου).
Ποια η γνώμη σας για τη σύγχρονη μυθοπλασία. Ποιους συγγραφείς διαβάζετε;
Ε.Κ.: Υπάρχει πληθώρα εκδόσεων και καλών βιβλίων στην εποχή μας. Η σύγχρονη μυθοπλασία είναι πιο περίπλοκη, ακολουθεί ταχύτητες ταινίας, εμπλέκει συχνά επιστημονικούς τομείς και χρησιμοποιεί την περιγραφή ως συνδετικό εργαλείο και όχι ως αυτοσκοπό. Όσο για μένα αυτήν την περίοδο διαβάζω κυρίως βιβλία ξένων συγγραφέων, όχι απαραίτητα γνωστών. Βεβαίως με βοηθά και το γεγονός ότι είμαι πολύγλωσση και μπορώ να ευχαριστηθώ πολλά πρωτότυπα βιβλία ή πολύ καλές μεταφράσεις. Θα αναφέρω για αρχή τους γνωστούς Σκανδιναβούς Mankel και Idridaison. Τη Yasmina Khandra, Antonio Molina, George Musso, Khaled Hosseini.
Η Ερμιόνη Κεχαγιά μίλησε για το βιβλίο της Δύο ιστορίες, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Το βιβλίο της αποτελείται από δύο νουβέλες όπου γνωρίζουμε την Ελπίδα και την Άννα, τις δύο ηρωίδες της.
Στην ιστορία «Ο έρωτας στα χρόνια της ανεργίας» γνωρίζουμε την Άννα. Η Άννα, μια γυναίκα είκοσι έξι ετών, σοκάρεται όταν μένει άνεργη όμως στρέφεται προς τον κόσμο, αρχίζει να επεξεργάζεται τις σχέσεις της με τους άλλους ανθρώπους και τη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει. Πηγαίνοντας κόντρα με τα στερεότυπα, ανακαλύπτει τη δύναμη μέσα της και τελικά παλεύει για τις επιλογές της.
Στην άλλη ιστορία, «Το κορίτσι που άφησε πίσω», η Ελπίδα είναι μία έφηβη. Ζει ανάμεσα στο πραγματικό και το ονειρικό όπως πολλά κορίτσια στην ηλικία της. Όμως χάνεται ο έλεγχος της κατάστασης καθώς το όνειρο μπερδεύεται με την αλήθεια ενώ φτάνει η στιγμή που πρέπει να μεγαλώσει, ν' αφήσει το «θολό» τοπίο, να ζήσει στο παρόν...
Και οι δύο νουβέλες αποτελούν ταξίδι αναζήτησης του εαυτού μέσω της διάδρασης με το άγνωστο.
«Τι άλλο θέλεις;»«Θέλω να βοηθάω τους άλλους»…
Η Ερμιόνη Κεχαγιά είναι διδάκτωρ Γλωσσολογίας και εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση. Γεννήθηκε το 1965 στη Θεσσαλονίκη και, ύστερα από περιπλανήσεις σε πόλεις του εξωτερικού, τα τελευταία χρόνια ζει στην Αθήνα. Η γλώσσα ως αντικείμενο μελέτης, ως θέμα διδασκαλίας ή ως πηγή δημιουργίας είναι η κύρια ενασχόλησή της. Το διήγημά της με τίτλο Στο Μουσείο βραβεύτηκε στον διαγωνισμό του Ιανού με θέμα τα ταξίδια και κυκλοφορεί στον τόμο Ταξίδια (εκδ. Ιανός, 2021). Οι νουβέλες Δύο ιστορίες είναι το πρώτο της βιβλίο.
