koukidaki: Αγαπημένο μου παρελθόν

Μάνου Καραβασίλη

Μονόλογος σε τρεις εικόνες

Αγάπη: Μια όμορφη και χαρούμενη γυναίκα 35 ετών

Σκηνικό ένα σαλόνι

Εικόνα πρώτη

ΑΓΑΠΗ: Λοιπόν, αγαπημένο μου παρελθόν, ήρθε η ώρα να σε αφήσω πίσω. Ήρθε η στιγμή για να κοιτάξω μπροστά. Ό,τι έζησα το έζησα και πάει, έφυγε, καλό ήταν, κακό ήταν, δεν θα αφήσω να επηρεάσει τη ζωή μου και την οποιαδήποτε εξέλιξη που οφείλω στον εαυτό μου. Πάντα σκεφτόμουνα, και σίγουρα δεν ήμουν η μόνη, ότι εγώ οφείλω στους άλλους, μόνο στους άλλους, κοίταζα λοιπόν πάντα να δίνω από αυτά που είχα αλλά δυστυχώς για εμένα και από αυτά που δεν είχα, και τα έδινα όλα, σπάταλα ασυλλόγιστα, αλλά φτάνει, μέχρι εδώ, τώρα τον λόγο τον έχω εγώ, τώρα εγώ μιλάω, τώρα εγώ αποφασίζω, τώρα εγώ αντιδρώ, η ζωή είναι δικιά μου και θέλω να την ζήσω και, πάνω από όλα, θέλω να κάνω κάτι που δεν έκανα ποτέ. Εάν το κάνω αυτό θα έχω κάνει ό,τι καλύτερο για εμένα. Θέλω λοιπόν να με αγαπήσω, ναι, να αγαπήσω εμένα για ό,τι είμαι, για ό,τι δεν είμαι, για ό,τι μπορώ, για ό,τι δεν μπορώ, να με αγαπήσω για αυτό που είμαι, και αν στην τελική δεν είμαι κάτι ωραίο, δεν είμαι κάτι σπάνιο δεν πειράζει, με αγαπάω γιατί είμαι εγώ! Μια φορά στη ζωή μου ας με βάλω πρωταγωνίστρια και ας είμαι ατάλαντη, μια φορά στη ζωή μου ας με βάλω αφεντικό και ας είμαι υπάλληλος. Τουλάχιστον και αν τα έχω χάσει όλα, θα έχω τη χαρά της προσωπικής μου προαγωγής.

Ό,τι και αν είμαι μια προαγωγή την αξίζω και εγώ βρε αδελφέ! Θέλω να ζήσω και θα ζήσω, ας με πατάνε όλοι, δεν θα με προσπεράσω άλλη φορά. Έκανα λάθη, ε, όλοι κάνουμε λάθη, έπεσα απλά στις τύψεις, σε όλα έφταιγα εγώ. Αμέσως να κατηγορήσω τον εαυτό μου, αμέσως βρε παιδί μου να με στήσω στον τοίχο. Αλλά όχι, φτάνει, ως εδώ. Εγώ φταίω για αυτό, για εκείνο και για το άλλο... Ναι, για αυτά σύμφωνοι, φταίω εγώ, ευθύνεται η αφεντιά μου, αλλά μόνο για αυτά, για τα αλλά όχι, για τα αλλά δεν φταίω εγώ. Ας φταίξουν σε κάτι και οι άλλοι. Δίκιο δεν έχω; Όχι βρήκαμε τους εαυτούς μας και αντί να τους αγαπήσουμε και να τους δώσουμε ό,τι καλύτερο εμείς τους χτυπάμε, έτσι, χωρίς λόγο, αλύπητα, λες και εμείς είμαστε το τίποτα και όλοι οι άλλοι το κάτι. Όλοι αξίζουμε, όλοι μας είμαστε μοναδικοί. Εάν δεν αξίζαμε τίποτα, δεν θα γεννιόμασταν καθόλου. Και επίσης εάν δεν αξίζαμε τίποτα δεν θα μας ζητούσαν οι άλλοι να κάνουμε τόσα πολλά για αυτούς. Κακά τα ψέματα, με τον εαυτό μας θα πεθάνουμε, οφείλουμε να τον αγαπάμε και να τον σεβόμαστε! Να τον αγαπάμε και όλα θα πάνε καλά. Για να αγαπήσεις κάποιον ή κάτι πρέπει να είσαι έτοιμος να τον συγχωρέσεις για ό,τι σου κάνει, επίσης και για ό,τι δεν σου κάνει. Ωραία λοιπόν, εμένα αποφάσισα να με συγχωρέσω, μπορεί να μην είμαι τέλεια, μπορεί να μην είμαι μοναδική, αλλά με συγχωρώ, είμαι η τελευταία, αλλά με συγχωρώ, είμαι λάθος, αλλά με συγχωρώ, στο κάτω κάτω της γραφής, είμαι κι άνθρωπος βρε αδελφέ, είμαι κι άνθρωπος, έχω δικαίωμα και εγώ στο λάθος, βαρέθηκα πια τους ανθρώπους που τα θέλουν όλα τέλεια και τα κάνουν όλα μούσκεμα! Άλλωστε μου αρέσουν τα λάθη, πολύ μου αρέσουνε, από τα λάθη μαθαίνεις, δεν μαθαίνει κανείς από τα σωστά. Το λάθος που κάνεις σήμερα είναι τα σωστά που θα κάνεις αργότερα. Εγώ η αλήθεια είναι ότι έκανα παρά πολλά λάθη, ούτε από πού να αρχίσω δεν ξέρω, δεν ήταν ένα, δεν ήταν δύο, δεν ήταν τρία, ήταν πολλά, ήταν πάρα πολλά, και το σημαντικότερο ξέρετε ποιο ήταν; Ό,τι δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να διεκδικήσω το δίκιο μου, να πω και εγώ σαν άνθρωπος, φτάνει ως εδώ! Έχω δίκαιο. Πάντα σιωπούσα, πάντα κλεινόμουν στον εαυτό μου, πάντα με έπνιγε αυτή η στάση μου, δεν έκανα ποτέ όμως κάτι για να την αλλάξω. Μέχρι σήμερα όμως αυτό, από σήμερα αλλάζω τα πάντα. Όλοι θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, κάνεις δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του. Ας πούμε όμως αυτό που πρέπει, η ρίζα όλων των καλών και όλων των κακών ξεκινάει από έναν άνθρωπο. Από εμάς. Μην με βλέπετε όμως έτσι σήμερα, αυτό που είμαι σήμερα δεν ήμουνα χθες.

Χθες δεν μπορούσα, σήμερα μπορώ, χθες έκλαιγα, σήμερα γελάω, χθες λυπόμουνα σήμερα χαίρομαι. Το όνομα μου είναι Αγάπη. Ωραίο όνομα, μου αρέσει το όνομά μου, τόσα χρόνια όμως δεν είχα αγάπη, τόσα χρόνια δεν είδα αγάπη, τόσα χρόνια... Έκλαιγα, πόναγα, και γιατί; Επειδή ανεχόμουνα, ανεχόμουνα πάνω από το κανονικό τους πάντες και τα πάντα. Είχα μια τεράστια υπομονή, τόσο πολύ τεράστια που άρχιζα να χάνω την αξιοπρέπειά μου, και μαζί με την αξιοπρέπειά μου έχανα και άλλα πράγματα, το γέλιο μου, το κέφι μου, και αυτό το σώμα είχε γεμίσει μαύρο, πολύ ξύλο... Πολλή βία, ενδοοικογενειακή βία, από τον άντρα μου, που είχε δυο μεγάλες αγάπες, η πρώτη του αγάπη έλεγε πως ήμουνα εγώ, αλλά δεν πείστηκα ποτέ για αυτό, και η δεύτερη αγάπη του, που για αυτήν πείστηκα πέρα για πέρα, ήταν το ποτό...

Εικόνα δεύτερη

(Φως. Σκηνικό το ίδιο. Τώρα η Αγάπη δεν θυμίζει σε τίποτα τη γυναίκα που βλέπαμε, φοράει παλιά τσαλακωμένα ρούχα και έχει χτυπημένο πρόσωπο, με ένα χαρτί σκουπίζει τα μάτια της. Κλαίει.)

ΑΓΑΠΗ: Πολύ ξύλο, έτσι, έτσι χωρίς λόγο. Τι του έκανα; Γιατί μου φέρεται έτσι; Από αγάπη παντρευτήκαμε και αγάπη δεν βλέπω. Με χτύπησε και το δόντι μου νομίζω πως κουνιέται, αχ, Θεέ μου, πότε θα αλλάξει αυτός ο άνθρωπος; Πότε θα καταλάβει πως είμαι άνθρωπός του και επιλογή του; Δεν παντρεύεσαι έναν άνθρωπο για να τον σαπίζεις στο ξύλο! Τον παντρεύεσαι επειδή τον αγαπάς. Έτσι δεν είναι; Αμάν πια αυτή η βία! Κάθε μέρα τα ίδια, παράπονα που γίνονται φωνές, φωνές που γίνεται ποτό, και μετά ποτό που γίνεται ξύλο... Χριστέ μου, ξύλο, ξύλο. Μα γιατί; Και την άλλη μέρα έρχεται λυπημένος με δάκρυα στα μάτια και μου ζητάει να τον συγχωρέσω. Και εγώ ο βλάκας τον συγχωρώ. Δεν μπορώ να του θυμώσω, δεν μπορώ να του κρατήσω κακία, έχει τον τρόπο του και με ρίχνει. Και το βράδυ αρχίζει πάλι, δώσ' του ξανά και ξανά, τι το θέλει το ποτό; Και όλο λέει πως θα το κόψει ή στην χειρότερη περίπτωση πως θα το ελαττώσει. Αλλά πού; Λόγια είναι μόνο. Αλλά από λόγια χορτάσαμε, φτάνει, φτάνει πια, θέλω να ζήσω επιτέλους και εγώ σαν άνθρωπος, έχω το δικαίωμα νομίζω. Παντρεύτηκα για να περνάω ωραία, όχι για να τρώω ξύλο!

(Ακούγεται θόρυβος.)

Ποιος είναι; Ιδέα μου ήτανε, δεν ήταν αυτός, δεν θα έρθει άλλο απόψε, ας μην το σκέφτομαι, μου κάνει κακό η ιδέα πως μπορεί να έρθει πάλι απόψε. Αύριο τον περιμένω, αύριο το πρωί θα έρθει να μου πει συγγνώμη, να μου πει ότι με αγαπάει και ότι δεν έχει σκοπό να το κάνει άλλη φορά, θα μου υποσχεθεί επίσης ότι θα κόψει και το ποτό. Ναι, καλά!

Αυτός που υπόσχεται κάτι τέτοιο δεν κρατάει τον λόγο του! Αυτός που ξέρει πως θα κόψει το ποτό δεν θα το πει, θα το κάνει και μετά θα το ανακοινώσει, δεν βαριέσαι, συνήθισα πια, κακό αυτό θα μου πεις, αλλά αφού δεν μπορώ να κάνω και κάτι άλλο, κάνω αυτό, δηλαδή κάθομαι και ανέχομαι όλα αυτά τα πράγματα, κάθομαι και ανέχομαι όλες αυτές τις γελοίες και εξωφρενικές καταστάσεις. Μωρέ καλά να πάθω! Απορώ γιατί δεν σηκώνομαι να ζήσω μακριά του! Γιατί δεν φεύγω; Εμένα ο πατέρας μου ουδέποτε χτύπησε τη μητέρα μου! Αυτός εμένα, γιατί με χτυπάει; Όταν αρχίζει και πίνει του φταίνε όλα, όλα του φταίνε, όλα, και πιο πολύ εγώ! Έτσι χωρίς λόγο! Παναγία μου! Και να πεις ότι δεν τον αγαπάω; Ότι δεν τον φροντίζω; Εγώ στα μάτια τον κοιτάω. Αλλά αυτός, το ποτό του, εκεί έχει τον νου του, εκεί. Α, εννοείται φυσικά ότι οι γονείς μου δεν ξέρουν τίποτα για όλα αυτά. Γιατί να τους το πω; Θα στεναχωρηθούνε, ο πατέρας μου μπορεί να του αστράψει και καμιά. Α, όχι δεν θέλω τέτοια πράγματα, δεν θέλω, θέλω την ηρεμία. Βέβαια τώρα κάποιος θα μου πει, ποια ηρεμία;

Εδώ της τρελής γίνεται! Πιστεύω όμως μέσα μου ότι θα αλλάξει. Πρέπει να αλλάξει. Για το καλό του, για το καλό μου, για το καλό μας. Αλλά πού! Είναι δύσκολο να κόψει να πίνει. Αλλά μπορεί, είμαι σίγουρη πως μπορεί. Και εάν αύριο μεθαύριο κάνουμε κανένα παιδί; Έτσι θα ζει μέσα στο σπίτι; Τέτοια πράγματα θα βλέπει; Θα είναι στα αλήθεια απαίσιο να βλέπει να τρώει η μάνα του τόσο ξύλο! Απαίσιο θα είναι, αυτό πρέπει να αλλάξει. Αλλά πώς; Δυστυχώς δεν μπορεί να αλλάξει αυτό, για την ώρα τουλάχιστον. Αλλά και πάλι να παρακολουθεί τη μητέρα του να τρώει ξύλο και αν χτυπήσει και αυτό; Ω, Θεέ μου αυτό δεν το είχα σκεφτεί!

Μην τολμήσει και ακουμπήσει χέρι στο παιδί μου θα του το κόψω από την ρίζα! Το παιδί μου θα είναι πάνω από όλα, πάνω από εμένα και πάνω από αυτόν, εννοείται. Πρέπει να κόψω τον αέρα σε ετούτο τον άνθρωπο. Με πήρε στον λαιμό του, αυτό έκανε, και μένα και όλη μου την οικογένεια, αντί να περνάμε ωραία και να ζούμε την αγάπη μας αυτός με χτυπάει· και είναι μαζί με το κορμί μου που χτυπάει και την αξιοπρέπειά μου και την αγάπη μου, που έχω για αυτόν, χτυπάει. Γιατί αλήθεια είναι πως τον αγαπάω, αλλά θέλω να αλλάξει, δεν θέλω αυτή η κατάσταση να συνεχιστεί άλλο, γιατί να με χτυπάει στο κορμί και στην ψυχή μου; Θα μου πεις πως είναι μεθυσμένος, εγώ όμως τι στο καλό φταίω; Τώρα που το σκέφτομαι θα έπρεπε να άλλαζα αυτήν την κατάσταση, εγώ, μόνη μου. Δεν μπορώ όμως. Θα φανεί ανόητο αυτό που θα πω, αλλά το συνήθισα. Αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να αλλάξω όλο αυτό το πράγμα. Μόνη μου, γιατί όχι; Μπορώ. Αφού δεν θέλω να πω τίποτα στους δικούς μου, και γιατί να τους πω; Δεν έχω κανένα λόγο να τους στεναχωρήσω. Οι γονείς μου πιστεύουνε ότι ζω ευτυχισμένη δίπλα στον σύζυγό μου, δεν ξέρουν όμως την αλήθεια, δεν την γνωρίζουνε. Έκανα τα πάντα για να μην καταλάβουνε την αλήθεια του γάμου μου. Μια αλήθεια που μισώ.

(Ακούγεται θόρυβος.)

Ήρθε; Όχι, δεν έχει έρθει. Το πώς νιώθω όταν ανοίγει αυτή η πόρτα δεν περιγράφεται, όταν βλέπω τον άντρα μου να μπαίνει μέσα είναι σαν να βλέπω τον υποψήφιο δολοφόνο μου! Το πρόσωπό του είναι κατακόκκινο, η διάθεσή του άγρια, ψάχνει αφορμή για να ξεσπάσει, ψάχνει αφορμή για να με χτυπήσει, όλα του φταίνε, και πάνω από όλα εγώ. Ενώ φροντίζω τα πάντα να είναι τέλεια, να είναι άψογα, ενώ τον αγαπάω Παρ' όλα αυτά που έχει κάνει, εκείνος είναι πάντα τόσο... Τόσο έτοιμος για να μου κάνει κακό, τόσο έτοιμος...

Τρία χρόνια έχει αυτή η ιστορία, τρία χρόνια αυτή η απαίσια κατάσταση, δεν ξέρω ποσό ακόμα θα μπορώ να κρατήσω, στα αλήθεια δεν ξέρω. Μου είναι τόσο δύσκολο να μιλήσω για αυτό το δράμα, λες και είμαι η μόνη γυναίκα πάνω στην γη που έχει πείσει θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Αλλά όχι, δεν είμαι η μόνη, πολλές γυναίκες ζούνε αυτό που ζω και εγώ. Άλλες λίγο καλύτερα άλλες ακόμα πιο απαίσια από ό,τι εγώ. Το ζούνε, το ζούνε. Κάθε μέρα βιώνουνε στιγμές απόλυτης τρέλας και αφόρητου πόνου, το σώμα τους είναι μαύρο, έχουνε πληγές σε όλο το κορμί τους, πονάνε, υποφέρουν, ματώνουν, λυγίζουν, σπάνε, απογοητεύονται. Δεν μιλάνε όμως, και αυτές κάνουν ό,τι κάνω και εγώ. Δεν μιλάνε, δεν λένε τίποτα ποτέ και σε κανέναν. Λίγες βρίσκουν την τόλμη για να μιλήσουν, πολύ λίγες. Οι άλλες είναι σαν και εμένα, δυστυχώς. Κάθονται και κάνουν κακό στον εαυτό τους, στην αγάπη τους, στο σπίτι τους, δεν θέλουν να πληγώσουν τους άλλους. Δεν θέλουν να πονέσουν οι άλλοι και σκύβουν το κεφάλι, και ζούνε σε μια κατάσταση που δεν έχει σχέση με ζωή, δεν έχει σχέση με τίποτα από αυτό που ψάχνανε.

Αυτό έχει σχέση με θάνατο. Γιατί το ποτό είναι θάνατος. Δεν σκοτώνει αμέσως τη ζωή αλλά σκοτώνει αμέσως ό,τι καλύτερο ένιωσες για έναν άνθρωπο. Για τον άνθρωπό σου. Τελικά τώρα που το σκέφτομαι είναι χειρότερο από τον θάνατο. Ο θάνατος έχει και τα καλά του. Ένας αλκοολικός σύζυγος όμως, δεν έχει ποτέ τίποτα καλό και κανένα ελαφρυντικό. Ίσως να έπρεπε να έκανα κάτι, ίσως να έπρεπε να έκανα κάτι και για τον ίδιο. Γιατί τον αγαπάω πάρα πολύ. Να αρχίσει να ζει όπως έκανε πριν αρχίσει να πίνει. Πάντα έπινε, από τότε που τον γνώρισα έπινε, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια που είμαστε παντρεμένοι, η κατάσταση έγινε απαίσια, εκτός λογικής και μυαλού! Λες και δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος, λες και ο άνθρωπός μου άλλαξε ψυχή, μυαλό και χαρακτήρα από το ποτό. Ίσως να πρέπει κάπου να το πω για να τον βοηθήσουν.

Να το πω; Να απευθυνθώ κάπου για αυτό που περνάω συνέχεια τώρα τρία χρόνια; Να σπάσω αυτή την σιωπή ή όχι; Να μιλήσω για το δικό μου καλό; Για το δικό του καλό; Για το καλό ολονών μας; Ή να συνεχίσω να ζω σε κάτι που τόσο απέχει από αυτό που ήθελα και που δεν έχει καμία σχέση με ευτυχία πάρα μόνο με απέραντη δυστυχία και πολύ ξύλο κάθε μέρα; Σκέφτομαι πολύ σοβαρά πως κάπου πρέπει να μιλήσω. Αλλά από την άλλη δεν θέλω. Αυτό αφορά εμένα μόνο. Κανέναν άλλον. Αργότερα μπορεί να αφορά και το παιδί μας βέβαια. Κάποια πράγματα δεν πρέπει να τα αφήνουμε να μεγαλώνουνε. Είναι απαίσιο το ποτό, είναι απαίσιο να έχεις έναν άντρα μεθυσμένο, απαίσιο κι επικίνδυνο. Το ποτό καταστρέφει αγάπες, σπίτια, επιθυμίες. Αν κάτι έμεινε από την κόλαση αυτό είναι το ποτό. Είμαι σίγουρη πια για αυτό. Τίποτα άλλο δεν οδηγεί στην καταστροφή με αυτόν τον απαίσιο και τελειωτικό τρόπο όσο οδηγεί το ποτό.

Βαρέθηκα! Μπουκάλες με ποτό, φωνές, φασαρίες, χειροδικίες... Έλεος, αυτό το πράγμα δεν είναι ζωή, δεν μπορεί αυτό το πράγμα να έχει σχέση με ζωή. Αυτό έχει σχέση με κόλαση. Ω, Θεέ μου, βάλε το χέρι σου! Κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει να κάνω. Το έχω πει πολλές φορές στον εαυτό μου και πάντα μετά έκανα πίσω. Αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να δω τα πράγματα από άλλη μεριά. Από την δική μου μεριά. Είναι δύσκολο, μπορεί να μου φαίνεται και ταπεινωτικό, ότι δηλαδή θα γίνω ρεζίλι, αλλά όχι, και το ποτό πρόβλημα είναι, και η ενδοοικογενειακή βία πρόβλημα είναι, και μάλιστα τώρα τελευταία έχει χτυπήσει πάρα πολλές πόρτες. Δεν είμαι η μόνη που ζω μια τέτοια κατάσταση. Πολλές γυναίκες είναι στην θέση μου. Ε, λοιπόν, όλες αυτές οι γυναίκες μπορούν να γίνουν φίλες μου. Έχουμε όλες μαζί έναν σκοπό. Τη ζωή μας πίσω! Να λυτρωθούμε από όλα αυτά που περάσαμε και να αρχίσουμε να ζούμε πάλι. Αν μη τι άλλο το χρωστάμε στον εαυτό μας.

Εντάξει λοιπόν, τη ζωή μας πίσω! Αλλά πάλι... Πώς; Έχω να παλέψω με τον εαυτό μου. Τι θα πει ο κόσμος όταν μάθει πως ο γάμος μου δεν ήταν τίποτα άλλο πάρα μια μάχη με πολύ ξύλο και πρησμένο πρόσωπο, με σακατεμένη ψυχή και μια ήττα της αγάπης; Όταν μιλάει το ποτό δεν υπάρχει νίκη. Το ποτό σπάνια το νικάνε άνθρωποι. Το νικάνε μόνο αυτοί που είναι έτοιμοι. Και ο δικός μου ο σύζυγος δεν είναι καθόλου έτοιμος. Δεν θέλει, δεν έχει το κουράγιο να κόψει το ποτό, όλος του ο ανδρισμός εξαντλείται πάνω μου, με το να με χτυπάει και να με κακομεταχειρίζεται νιώθει ότι είναι άντρας. Έτσι βγάζει τα απωθημένα του. Και ούτε μια προσπάθεια για να κόψει το ποτό, ούτε μια μικρή προσπάθεια. Πόσο τον λυπάμαι, πόσο τον αγαπώ, ποσό τον φοβάμαι, όλα τα συναισθήματα ανάμεικτα μέσα μου, όλα μαζί χορεύουν και διεκδικούν. Στ' αλήθεια δεν ξέρω ποιο συναίσθημα στο τέλος θα νικήσει.

(Ανάβει τσιγάρο.)

Δεν είναι πως δεν τον αγαπώ, τον αγαπώ κι εκείνος με αγαπάει, και πραγματικά νιώθει την συγγνώμη που μου λέει, το ξέρω πολύ καλά αυτό, δεν την λέει τη συγγνώμη έτσι, επιφανειακά, την εννοεί, αλλά... Όταν πίνει γίνεται λες και είναι άλλος άνθρωπος, δεν έχει καρδιά δεν έχει συναίσθημα, δεν έχει αγάπη για μένα. Το σκέφτομαι και κλαίω, αλλά μόνο κλαίω, δεν κάνω κάτι για μένα, κάτι που θα αλλάξει ριζικά αυτήν την ηλίθια κατάσταση. Κοιτάω... Χμ, τι μπορεί να κερδίσει κάνεις βλέποντας μόνο τη ζωή του να περνάει; Εάν δεν έχει το θάρρος, την πυγμή, να πάρει το τιμόνι στα χέρια του, ε, τότε στο διάολο όλα, αν είναι αυτή ζωή προτιμώ τον θάνατό μου. Μια εκδικητική ζωή, που το μόνο που θέλει είναι να με πονέσει, να με ματώσει, να με στεναχωρήσει, κι εγώ κάθομαι σαν ηλίθια και κοιτάζω τη ζωή αυτή να περνάει και το βουλώνω, ναι το βουλώνω, μην στεναχωρήσω κανέναν, μην πληγώσω κανέναν, μην προσβάλλω κανέναν, στο διάολο! Μια τέτοια ζωή δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Θα την αλλάξω, εγώ, μόνη μου, δεν ξέρω πότε, αλλά θα την αλλάξω.

Να, το δόντι μου κουνιέται, είναι έτοιμο να φύγει, μου το έσπασε ο άντρας μου, ο άντρας που αγάπησα και διάλεξα για σύζυγό μου δεν με προστατεύει από κανέναν, και πολύ περισσότερο από τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν θέλω να μισήσω τον άντρα που αγάπησα, δεν θέλω να γίνουμε ξένοι με τον άντρα που αγάπησα, αλλά εάν δεν έχω άλλη λύση, τι άλλο μπορώ να κάνω; Τι άλλο μου μένει να κάνω; Πρέπει να πω την αλήθεια, σε αρμόδιους ανθρώπους, θα με βοηθήσουν το ξέρω, θα σταθούν δίπλα μου σαν πραγματικοί φίλοι, θα μοιραστούμε αυτό το πρόβλημα, τα πάντα θα μοιραστούμε. Μα και ο ίδιος θα γίνει καλά. Θα κόψει το ποτό, θα έχει πάλι αγάπη για μένα, ενδιαφέρον για τη ζωή, νοιάξιμο για τον εαυτό του, αφού είναι καλός άνθρωπος το ξέρω. Το ποτό έκρυψε τον αληθινό του χαρακτήρα. Το ποτό και τίποτα άλλο.

Και ξέρω πολύ καλά πως μέσα του πονάει πιο πολύ από ό,τι πονάω εγώ. Πονάει γιατί με αγαπάει, γιατί με νοιάζεται, πονάει γιατί δεν έπαψε ποτέ να νιώθει ό,τι ένιωθε για εμένα. Ξέρω ότι το ποτό έχει μια απαίσια δύναμη, αλλά η αγάπη έχει μια υπέροχη δύναμη που μπορεί και είναι σε θέση να νικήσει όλες τις μπουκάλες και τα οινοπνεύματα του κόσμου. Η αγάπη μπορεί. Η αγάπη ξέρει. Η αγάπη υπάρχει μέσα σε αυτό το σπίτι, με αυτόν τον άνθρωπο, με τον άνθρωπό μου, με τον σύζυγό μου. Υπάρχει. Πρέπει λοιπόν να κάνω αυτό το βήμα, να βρω ανθρώπους, να με βοηθήσουν. Δεν θα το κάνω από εκδίκηση αλλά από αγάπη, αγάπη για μένα και αγάπη για αυτόν. Οφείλω να τον βοηθήσω αυτόν τον άνθρωπο. Αφού τον αγαπάω... του το χρωστάω. Και έτσι θα βοηθήσω και μένα. Γιατί από αγάπη παντρευτήκαμε, από αγάπη είμαστε μαζί, μην αφήσω αυτό το φίδι που λέγεται ποτό να διαλύσει το σπίτι μου. Δεν είναι το ποτό πιο δυνατό από εμένα, δεν είναι το ποτό πιο δυνατό από την αγάπη που έχω για αυτόν τον άνθρωπο, όχι, το ποτό έκανε ζημιά, μας χάλασε ωραίες, ζεστές, τρυφερές συζυγικές στιγμές και τις μετέτρεψε σε μια αληθινή κόλαση, σε ένα κοιμητήριο χαράς, μας πήγε στον Άδη, μας πήγε στην κόλαση, μας πήγε στο διάολο. Στον διάολο λοιπόν το ποτό! Στον διάολο οι καταχρήσεις όλου του κόσμου! Στον διάολο και ο φόβος τού μην μιλάς!

Τρως ξύλο, δεν πειράζει μην το πεις, μην πληγώσεις, μην πικράνεις, εσύ εκεί να τρως ξύλο από τον άνθρωπο που αγαπάς και να σκας, να το βουλώνεις, να μην βγάζεις αχνά, για να μην στεναχωρήσεις κανέναν. Τώρα πρέπει να στεναχωρηθούν πραγματικά αυτοί που με αγαπάνε. Τώρα! Τώρα πρέπει να κοιτάξω και εμένα, άνθρωπος είμαι, ζω ένα πρόβλημα, δεν είναι κακό. Όλοι έχουμε προβλήματα, ε, τώρα έχω και εγώ! Όπου υπάρχει πρόβλημα υπάρχει και λύση. Δεν μπορεί να υπάρξει πρόβλημα χωρίς να υπάρξει λύση. Αλλά εμείς οι άνθρωποι πάμε μόνο στα προβλήματα και όχι στις λύσεις. Είμαστε γύρω από το πρόβλημα πολλές φορές και όχι μέσα στο πρόβλημα για να το λύσουμε. Μου άρεσε να κλαίω αλλά από αυτό δεν βγαίνει τίποτα, μου άρεσε να λέω «θα δούμε, θα πάνε καλύτερα τα πράγματα», αλλά όχι, δεν έχω άλλο χρόνο για πέταμα, δεν έχω άλλο χρόνο για ψεύτικες ελπίδες, εμείς είμαστε οι ελπίδες για τα προβλήματά μας, εμείς και η λύση, το αγαπημένο μου παρελθόν μπορεί επιτέλους να πάει στο διάολο. Ή εγώ ή αυτό! Αρκετά. Πρέπει να ψάξω να έρθω σε επικοινωνία με τους αρμόδιους ανθρώπους που θα μου χαρίσουν την πολυπόθητη λύση! Αλλά για στάσου, πού πρέπει να απευθύνω; Για περίμενε, κάτι σκέφτηκα...

(Πηγαίνει στην άκρη της σκηνής, ψάχνει κάτι βιβλία, βρίσκει έναν τηλεφωνικό οδηγό.)

Εδώ είμαστε.

(Ξεφυλλίζει τον τηλεφωνικό οδηγό, ψάχνει να βρει με το δάκτυλό της το τηλέφωνο, χτυπάει το τηλέφωνο.)

Ήταν ανάγκη να χτυπήσεις τώρα;

(Το σηκώνει.)

Ναι, έλα μητέρα, τι κάνεις; Είσαι καλά; Εγώ... θέλω να σου μιλήσω μητέρα. Σε ζηλεύω που με τον μπαμπά είστε τόσο ευτυχισμένοι, αγαπημένοι, που ο ένας φροντίζει τόσο πολύ τον άλλον. Θέλω να σου πω... Ότι εγώ... Εμείς δηλαδή... Ο άντρας μου και εγώ..

Τι είπες; Σε χτύπαγε ο πατέρας; Ο δικός μου πατέρας σε χτύπαγε; Γιατί δεν μου το είπες μια ζωή ολόκληρη; Γιατί μου το έκρυψες; Γιατί μητέρα; Γιατί; Για να μην πονέσω; Για να με μεγαλώσεις; Εσύ με μεγάλωσες μέσα στο ψέμα, όχι μέσα στην αλήθεια! Την αλήθεια ήθελα μάνα, την αλήθεια! Δεν μου την είπες μάνα μου. Δεν μου την είπες. Και είναι τόσο ωραία η αλήθεια. Τόσο ωραία! Τόσο ωραία! Ναι, καταλαβαίνω, έπρεπε να με μεγαλώσεις, να ζήσω μέσα στα ψέματα, ψέματα στη δική μου την ψυχή, μελανιές στο δικό σου κορμί! Αχ, μάνα, μάνα μου! Όχι άλλο αυτό, όχι άλλο. Πάρε τα πράγματά σου και έλα σπίτι, εδώ. Ξεκίνησε έστω και τώρα να κερδίζεις ό,τι είναι δικό σου. Την ανθρώπινη αξιοπρέπειά σου, την γυναικεία σου αξιοπρέπεια. Πάρε τη ζωή σου πίσω. Και εσύ, και εγώ, και όλες, όλες μας μάνα, όλες μας! Έπρεπε να μου τα έλεγες όλα αυτά. Ήθελα να τα ήξερα, όχι να δείχνουμε ψεύτικες ευτυχίες, όπως σε ρωτάω τώρα εγώ μπορεί να με ρωτούσε το δικό μου παιδί αύριο! Αχ βρε ζωή κύκλους που κάνεις! Αχ βρε ζωή μου πώς μοιάζεις με τη ζωή του δίπλα! Αυτό μητέρα συμβαίνει σε πολλές, συμβαίνει τώρα σε νέες γυναίκες, γιατί εσύ και άλλες σαν εσένα στα χρόνια δεν μιλάγατε, δεν μιλάγατε, σωπαίνατε, τώρα εγώ όμως θέλω και ήχο!

Φωνές είμαστε που πρέπει να ακουστούμε, φωνές που τόσο καιρό ζούσαν στην σιωπή, εγώ όμως δεν θα σιωπήσω πια, η φωνή μου θα βγει στο φως, φτάνει ο φόβος, φτάνει η συγχώρεση σε ακραίες καταστάσεις, φτάνουν όλα πια μάνα μου, όλα! Η γυναίκα δεν είναι θύμα, είναι άνθρωπος με δικαιώματα και αξιοπρέπεια. Πώς να έχω αξιοπρέπεια όταν το πρόσωπό μου είναι χτυπημένο από τον σύζυγό μου και όταν με ρωτάνε, εγώ λέω πως έπεσα στις σκάλες;

Χάθηκε η αξιοπρέπεια μάνα, χάθηκε και ήρθε ο φόβος, αλλά όχι, φτάνει, μέχρι εδώ ήτανε, δεν έχει άλλο, δεν έχει συνέχεια, θέλω να ζήσω χωρίς το πρόσωπό μου να έχει χτυπήματα, χωρίς η ψυχή μου να έχει πόνο και αβεβαιότητα, θέλω να ζήσω με το κεφάλι ψηλά.

(Αποφασιστικά.)

Ξέρω τι θα κάνω. Σε κλείνω τώρα, και πες στον πατέρα μου ότι μου τα είπες όλα. Πες του ότι τα ξέρω όλα με κάθε λεπτομέρεια και μην τολμήσει να σηκώσει άλλη φορά χέρι επάνω σου γιατί η επανάσταση τώρα αρχίζει. Και θα νικήσουμε, θα νικήσουμε μητέρα!

(Κλείνει το τηλέφωνο.)

Κάποιο λάθος κάνανε κάποιοι άντρες, κάποια πράγματα τα κατάλαβαν όπως δεν έπρεπε, η γυναίκα θέλει σεβασμό, θέλει προστασία, θέλει νοιάξιμο. Και αυτοί οι άντρες, οι νταήδες, πώς γεννήθηκαν; Μια γυναίκα τους έκανε, αυτή τη γυναίκα μην την αγγίξει ποτέ κανείς, αυτοί όμως να αγγίζουν και να παραγγίζουν τις κόρες των άλλων, τις αδελφές των άλλων, ω, Θεέ μου! Εμείς οι γυναίκες δεν νικήσαμε ποτέ, γιατί έτσι μάθαμε, να σκύβουμε το κεφάλι, να υπομένουμε, να φταίμε εμείς, και γιατί να φταίμε εμείς; Επειδή μας λείπει η δύναμη στα χέρια; Δύναμη στα χέρια δεν θα έχουμε ποτέ, δύναμη στην ψυχή όμως έχουμε, και αυτό φτάνει και περισσεύει. Η γυναίκα είναι διαφορετική από τον άντρα, δεν είναι κατώτερη από τον άντρα.

(Ακούγεται θόρυβος.)

Δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι τώρα πια, όσο ήταν να φοβηθώ φοβήθηκα, τώρα πρέπει να ζήσω και εγώ. Το έχω δικαίωμα άλλωστε και το οφείλω στον εαυτό μου.

(Ο θόρυβος γίνεται μεγαλύτερος.)

Χτύπα, πόρτες, παράθυρα, αλλά εμένα μην χτυπήσεις, μην αγγίξεις το χέρι σου επάνω μου γιατί και εγώ μπορώ να κάνω ακριβώς το ίδιο, και αν δεν μπορώ με τα χέρια μου, τότε μπορώ σίγουρα με την ψυχή μου. Να είσαι σίγουρος για αυτό, σου δίνω τον λόγο μου. Εσύ εξαντλείς τη δύναμη σου στα χέρια σου, εμένα η δύναμή μου είναι στην ψυχή μου! Γιατί δεν έχει ψυχή αυτός που σηκώνει χέρι, ψυχή έχει αυτός που απλώνει χέρι!

Ανόητοι άνθρωποι που δύναμη έχουν μόνο για το κακό, για το καλό δεν μπορείτε, καλό δεν είστε σε θέση να κάνετε, και λυπάμαι εσάς που ξοδεύετε λανθασμένα τη δύναμή σας, λανθασμένα την ενέργειά σας, και είστε γεμάτοι τύψεις όταν τα έχετε κάνει θάλασσα... Μια συγχωρέσα, δυο συγχωρέσα, τρεις συγχωρέσα, τώρα εάν συγχωρέσω εσάς, δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου. Και έχω ανάγκη να συγχωρώ τον εαυτό μου, να τον θαυμάζω και όχι να τον ταπεινώνω εξαιτίας σας. Ντροπή στα μπράτσα σας. Ντροπή στον καθρέφτη σας!

Πόσα πέρασα μαζί του, πόσες φορές με έσυρε; Πόσες φορές με πλήγωσε; Πόσες φορές έκλαιγα; Έκλαιγα σαν μωρό, τα έβλεπα όλα άσχημα, όλα μαύρα, όλα απαίσια, τώρα πια είμαι έτοιμη. Έτοιμη για να ζήσω και αν αυτός θέλει να με ακολουθήσει θα πρέπει να δώσει στον εαυτό του μια ευκαιρία, ή θα κόψει το ποτό ή θα τον κόψω εγώ. Δεν μου χρειάζεται ένας άνθρωπος σαν αυτόν, ένας άνθρωπος που δεν σέβεται την γυναίκα, μου είναι αδιάφορος. Αλλά αυτός δεν σέβεται την γυναίκα του, την δική του γυναίκα, τον άνθρωπό του, άρα δεν σέβεται και τον ίδιο του τον εαυτό. Θα του πω να αλλάξει, να σταματήσει να πίνει, να κοιτάξει τον εαυτό του, να ζει μαζί μου όπως στις αρχές, όπως τότε που δεν έπινε δηλαδή, πρέπει να αλλάξει για να του δώσω την ευκαιρία να είμαστε μαζί, διαφορετικά χωρίζουμε, Φεύγω από τη ζωή του και δεν θα με ξαναδεί ποτέ. Εγώ έκανα τόσα για αυτόν, για να δω τώρα, αυτός τι θα κάνει για εμένα; Δεν είναι ακατόρθωτο να αλλάξει, μπορεί να κόψει το ποτό αρκεί να θέλει, αρκετά πια με αυτή την συνήθεια. Εάν θέλει να έχει συνήθειες, ας έχει όρεξη να με πάρει από το χέρι και να πάμε μια ωραία βόλτα, όπου θέλει, να γείρω στον ώμο του και να είμαι ευτυχισμένη, να περπατάμε μαζί, να γελάμε μαζί, είναι τόσο απλό αυτό που θα του ζητήσω, ας το κάνει, διαφορετικά... Δεν θα με ξαναδεί ποτέ. Πάντα υπάρχει ένας άντρας τρυφερός που περιμένει μια γυναίκα να αφήσει έναν νταή και να 'ρθει, πάντα υπάρχει ένας άνθρωπος, πάντα υπάρχει... Κάτι είχα αφήσει στην μέση, πρέπει να το τελειώσω.

(Πηγαίνει στον τηλεφωνικό κατάλογο, ψάχνει με το δάκτυλό της έναν αριθμό, τον βρίσκει.)

Ωραία, εδώ είμαστε, το βρήκα.

(Παίρνει τηλέφωνο.)

Καλησπέρα σας, έχω ένα θέμα με τον σύζυγό μου, μπορώ να σας μιλήσω;

(Σκοτάδι.)

Εικόνα τρίτη

(Φως. Στο ίδιο μέρος. Η Αγάπη λαμπερή και όμορφη όπως ήταν στην Εικόνα πρώτη.)

ΑΓΑΠΗ: Τελικά ο σύζυγός μου κράτησε εμένα και πέταξε τις μπουκάλες με το οινόπνευμα. Ήταν πολύ απλό. Με αγάπησε και κατάφερε να βγει νικητής από την κόλαση του αλκοόλ και έτσι με τη σειρά μου βγήκα και εγώ νικήτρια από την ενδοοικογενειακή βία, γιατί τώρα πια δεν φοβάμαι όταν τον βλέπω, τώρα είναι ήρεμος, δεν κινδυνεύω ούτε εγώ από αυτόν, ούτε αυτός από το ποτό. Με βοήθησαν σαν πάρα πολλοί καλοί φίλοι οι ειδικοί, μου έμαθαν ότι δεν είναι ντροπή να μιλάς, ντροπή είναι να ανέχεσαι τόσα πολλά που να σκοτώνεις την αξιοπρέπειά σου, τα νιάτα σου, έτσι έφυγα από ό,τι με πονούσε και πήγα σε μια ζωή που με αγαπάει αληθινά. Για να σε αγαπήσει η ζωή πρέπει πρώτα να την αγαπήσεις και εσύ. Και εγώ την αγάπησα, δεν ήταν τόσο δύσκολο τελικά, ο καιρός πέρασε και κατάλαβα πως τζάμπα σιωπούσα όλο αυτό το διάστημα, πως τζάμπα τα πέρασα όλα αυτά. Δεν ήτανε τόσο απλό αλλά δεν ήτανε και τίποτα ακατόρθωτο. Ο σύζυγός μου τώρα πια είναι τρυφερός, γλυκός, με δυο λόγια άλλος άνθρωπος. Τελικά τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, δεν νίκησα εγώ, δεν νίκησε εκείνος, νίκησε η διάθεση για να αλλάξουν τα πράγματα. Και όταν μιλάς, τα πράγματα αλλάζουν. Και όσο σιωπάς τα πράγματα χειροτερεύουν και εσύ ζεις ακριβώς ό,τι δεν θα 'θελες. Όσον αφορά τη μητέρα μου, περνάει ωραία, ο πατέρας μου, έστω και τώρα, κατάλαβε τα απαίσια λάθη του και έγινε άλλος άνθρωπος. Με τον πολιτισμένο διάλογο πάντα κερδίζεις.

(Ακούγεται κόρνα αυτοκινήτου.)

Αυτός είναι, ο άντρας μου.

(Σηκώνεται.)

Απόψε θα πάμε σινεμά. Χέρι με χέρι. Μας το χρώσταγε η ζωή. Όπως παλιά. Η αλήθεια είναι πως δεν με ενδιαφέρει και πολύ η ταινία που θα παίξει, με ενδιαφέρει αυτό που ζω και είναι στ' αλήθεια πιο ρομαντικό και από την μεγαλύτερη αγάπη που έχει δείξει ποτέ ο κινηματογράφος. Ωραία η ζωή, ωραία. Πάω γιατί θα περιμένει.

(Σηκώνεται, παίρνει την τσάντα της και αποχωρεί. Μουσική χαμηλή ενώ σβήνουν τα φώτα. Σκοτάδι.)

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στην εικόνα βλέπετε πίνακα Jessica Gehle