Πώς προέκυψε η ιδέα; Ποιο ήταν το έναυσμα ή η έμπνευση που οδήγησε στη συγγραφή της νουβέλας «Η βρεφοδόχος»;
Χρήστος Αναστασόπουλος: Από μικρό παιδί, εκεί γύρω στα πέντε με έξι χρονών, και μέχρι την προχωρημένη εφηβεία μου των 15 χρόνων, θυμάμαι τον μικρό και έφηβο Χρήστο να αγκαλιάζει βρέφη από 2 μηνών και μέχρι τριών χρονών. Όλα αυτά τα μωρά ήταν εγκαταλειμένα από τους γονείς τους στο Δημοτικό Βρεφοκομείο της Πάτρας και ο πατέρας του ήταν ο παιδίατρός τους. Στη ζωή μου μέχρι τώρα, συμπεριλαμβανομένων και των πέντε παιδιών μου αλλά και των μέχρι τώρα τριών εγγονιών μου, έχω αγκαλιάσει σίγουρα εκατοντάδες βρέφη και πάντα, από τότε μέχρι και σήμερα, με την ίδια λαχτάρα, θαλπωρή και χαρά.
Τι χαρακτηρισμό θα δίνατε στο βιβλίο; Κοινωνικό, ψυχογραφικό, δραματικό; Ρεαλιστικό; Ή κάτι άλλο;
Χ.Α.: «Η βρεφοδόχος» μου είναι σαφώς βιβλίο με κοινωνικό αλλά και ευρέως πολιτικό περιεχόμενο. Περιέχει ρεαλιστικά στοιχεία αλλά και μυθοπλαστικά. Σκοπός μου δεν ήταν να γράψω αστυνομικό μυθιστόρημα παρόλο που έχει κάποια στοιχεία από τέτοιο. Βασικός μου στόχος ήταν μέσα από την συγκίνηση να οδηγηθεί ο αναγνώστης σε σαφείς κοινωνικές και πολιτικές σκέψεις που έχουν να κάνουν με τους διάφορους τύπους οικογενειών όπως ομόφυλες, μονογονεϊκές κ.α αλλά και με το θέμα της ανεκτικότητας και της ειρηνικής συμβίωσης μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων με ιδιαιτερότητες.
Διαβάζοντας είναι αδύνατο να μην συγκινηθεί κανείς, να αποστασιοποιηθεί από τα δρώμενα, να μην τον αγγίξουν οι αφηγήσεις ή να μην ευαισθητοποιηθεί. Τι θα θέλατε να πείτε στον μελλοντικό σας αναγνώστη για το πόνημα;
Χ.Α.: Στους αναγνώστες δεν θα ήθελα άμεσα, ως δίδαγμα ή ως θέση ζωής, να πω κάτι συγκεκριμένο. «Η βρεφοδόχος» είναι έτσι γραμμένη που μέσα από την ροή της ιστορίας της, μέσα από την συγκίνηση, που προκαλεί, να οδηγήσει τους αναγνώστες στην συνειδητοποίηση ότι δεν μπορούμε μόνον να ζητάμε, να απαιτούμε και να γκρινιάζουμε. Η κοινωνίες που ζούμε έχουν ανάγκη από την ενεργή συμμετοχή μας και τη δυνατότητά μας να βοηθάμε ο καθένας όπως και από όπου μπορεί, είτε μέσω του επαγγέλματός μας, είτε μέσω της οικογένειάς μας, είτε μέσω ενός άλλου φορέα. Αυτή όμως η προσφορά μας να στηρίζεται στην ανεκτικότητα και σαφώς στην αλληλεγγύη.
Η σελιδοποίηση, που έχει επιλεχθεί, δημιουργεί ένα πρώτο ξάφνιασμα εντυπωσιάζοντας όμως στη συνέχεια τον αναγνώστη κι εντέλει λειτουργώντας θετικά. Αφήστε το σχόλιό σας...
Χ.Α.: Η ύπαρξη γνωμικών και τσιτάτων τόσο στην αρχή κάθε κεφαλαίου, όσο και μέσα στην πλοκή της ιστορίας, σε συνδυασμό με την άρτια επιμέλεια και την έκδοση των εκδόσεων Συρτάρι βοηθούν ακόμη πιο πολύ το βιβλίο να έχει μια αισθητική αρτιότητα. Θα ήθελα να ευχαριστήσω, στο σημείο αυτό, τον Πάνο Αντωνόπουλο αλλά και την ομάδα των συνεργατών του για την όμορφη δουλειά, που έγινε στο βιβλίο μου, αλλά και για την εμπιστοσύνη τους σε αυτό.
Θα λέγατε πως αυτό το μυθογράφημα, με τις τόσες αλήθειες που «κουβαλά», είναι ένας ύμνος για τη γυναίκα ή τη γυναικεία φύση;
Χ.Α.: Σαφώς και οι τελευταίες εξελίξεις σε σχέση με το κίνημα metoo με επηρέασαν στο να θεωρώ ότι πραγματικά οι γυναίκες κυοφορούν σύμπαντα, αλλά ήδη από πολύ μικρός είχα ευαισθητοποιηθεί στο να θέλω να προστατεύω όλους και όλες αυτούς/αυτές που βάλλονταν και κακοποιούνταν με οποιοδήποτε τρόπο από την καθεστηκυία κοινωνία μας.
Πώς θα περιγράφατε το βιβλίο με μία φράση;
Χ.Α.: «Η κρυστάλλινη μήτρα».
Κυρία Κουκίδου σας ευχαριστώ πολύ.
Ο Χρήστος Αναστασόπουλος μιλάει για τη νουβέλα του, Η βρεφοδόχος, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συρτάρι. Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε:
Γιατί το σύμπαν είναι μια μήτρα.
Και το δώρο αυτό το έχει κάθε γυναίκα.
Κάθε γυναίκα, από βρέφος μέχρι γερόντισσα, κυοφορεί ένα σύμπαν. Ένα σύμπαν που το προσφέρει σε όποιον ή όποια επιθυμεί. Και που έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να το αρνηθεί σε όποιον ή όποια επιλέξει. Οι γυναίκες κυοφορούν σύμπαντα γιατί απλά δεν γεννήθηκαν μόνο για αυτές.
Γεννήθηκαν για τη συνέχεια.
