Σήμερα θα σας ξεναγήσουμε στην περιοχή της Κάντζας. Ή αλλιώς Λεοντάριο. Που θα μπορούσε να λέγεται και (Άνω - Κάτω) Μπαλάνα, ή Παλαιοπαναγιά ή Κηπούπολη ή βράσε ρύζι.
Για τις ανάγκες του άρθρου και της ψυχικής μας υγείας, θα πιάσουμε όλες αυτές τις περιοχές μαζί, άλλωστε ένας αχταρμάς είναι, ξεκινώντας με την πιο σικ από αυτές, αυτή με το αρχαιοπρεπές και επιβλητικό όνομα, Λεοντάριο.
Πάμε λοιπόν για την ξενάγησή μας και ξεκινάμε να συναντήσουμε τον περίφημο λέοντα. Ααα, παραλίγο να το ξεχάσω. Σήμερα δεν έχουμε να προτείνουμε τίποτα σε μουσική υπόκρουση οπότε ανοίξτε το ραδιόφωνο σε έναν τυχαίο σταθμό και φύγαμε. Α, τι ακούω; Εντελώς τυχαία πέσαμε πάνω στο ♫«είμαστε μικροίιιιι, φιλόσοφοιιιιι, Χακούνα ματάτααααα»♪.
Γεμάτοι αισιοδοξία, ενέργεια και άγνοια κινδύνου παίρνουμε τη λεωφόρο Μεσογείων και στο ύψος του Σταυρού στρίβουμε δεξιά στη λεωφόρο Λαυρίου. Στον κυκλικό κόμβο, που βρίσκουμε μπροστά μας, κατηφορίζουμε αριστερά στην οδό Λεονταρίου όπου και αρχίζει η ζούγκλα Κάντζα!
Στο αριστερό μας χέρι θα περάσουμε από μια περιοχή γεμάτη με πυλώνες. Ξέρετε εκείνα τα σιδερένια θηρία που βγάζουν σπινθήρες και συνοδεύονται από κάτι ανατριχιαστικά Τζζζρρζζζτ, Τζζζρρζζζτ, Τζζζρρζζζτ, που περιμένεις από στιγμή σε στιγμή να κάνει ένα τσαφ και να δεις έναν σπινθήρα να έρχεται κατά πάνω σου λίγο πριν καταντήσεις το κεμπάπ στο: «Μάστορα, πιάσε ένα με αλάδωτη. Καλοψημένο, ε;».
Και μιλάμε για πολλούς πυλώνες! Δεν είναι ένας και δύο να τους ξεφύγεις. Είναι μιλιούνια! Και τεράστιοι! Μπρρρρ! Και το πράγμα γίνεται χειρότερο, ακούστε…
Το χειρότερο της υπόθεσης είναι ότι λίγα μέτρα πιο κάτω βρίσκεται το κέντρο δοκιμών και ερευνών της ΔΕΗ! Με άλλα λόγια κάνουμε τα πειραματάκια μας, κι αν τύχει να περάσει κανένας περαστικός από μπροστά: τζζζρρζζζτ (ο πυλώνας) –> τσαφ (ο σπινθήρας) –> πουφ (ο περαστικός).
Όλα αυτά σας τα εξομολογούμαι επίτηδες να ξέρετε. Μόνο εγώ θα σκιάζομαι κάθε φορά που θα περνάω απ' έξω;
Αν μετά απ' όλα αυτά τα τζζζρρζζζτ τα τσαφ και τα πουφ, έχετε τα γκατς να συνεχίσετε να κοιτάζετε αριστερά, θα διακρίνετε στο βάθος την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, την αφορμή για να μετονομαστεί η Κάντζα σε Λεοντάριο.
Στο προαύλιο της εκκλησίας υπάρχει ένα τεράστιο λιοντάρι που βρέθηκε στην γύρω περιοχή. Μην τρομάζετε, μαρμάρινο είναι αν και ο μύθος –αχ αυτοί οι μύθοι– λέει ότι κάποτε είχε σάρκα και οστά και μια φορά τον χρόνο την έπεφτε σε μία άτυχη παρθένα που την οδηγούσε στην σπηλιά του και την έτρωγε. Αυτό το κλισέ με τις παρθένες σε κάθε μύθο θα πρέπει να το κοιτάξουμε –τι ζόρι τραβάει ο κάθε μυθομανής με τις παρθένες, τι ρατσισμός είν' ετούτος πχια; Γιατί δηλαδή να μην τρώει μεσήλικες άντρες με φαλακρίτσα; Θέμα τρυφερότητας θα μου πείτε, αλλά αν πεινάς, τρως και τη γριά την κότα, δεν είσαι επιλεκτικός κύριε Λεοντάρη μου!
Κάποια στιγμή, που λέτε, αγανάκτησε ο άγιος γιατί είχε παραγίνει το κακό και καμία παρθένα, ανεξαρτήτως ηλικίας, δεν τολμούσε να πλησιάσει στην εκκλησία και μια νύχτα με φεγγάρι την Ελλάδα πάει να πάρει εμφανίστηκε μέσα από κεραυνούς κι αστραπές έκανε ένα μπραααμπαμπάααααμ και τον εμαρμάρωσε τον κύριο Λεοντάρη μια και καλή! Κι αυτά δεν τα βγάζουμε από το μυαλό μας, τα γράφει ο περίφημος ιστορικός και λογοτέχνης Δημήτρης Καμπούρογλου στα «Μνημεία της Ιστορίας των Αθηναίων». Μια λεπτομέρεια που κάνει χαλάστρα στον μύθο είναι ότι το λιοντάρι χρονολογείται από τον 4ο αιώνα π.Χ.
Γι' αυτό το λιοντάρι έχει γράψει ακόμα και ο μεγαλύτερος παραμυθάς της ιστορίας, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν όταν έκανε μια περαντζάδα από την Ελλάδα.
Εγώ πάντως αν –λέω αν!– ήμουν παραμυθατζής και έφτιαχνα μύθους, θα έβαζα ένα γουρούνι για να τρομάζω τον κοσμάκη εκεί πέρα. Θα ήταν ο περίφημος Καντζόχοιρος!
— …
Εντάξει δεν ήταν και πολύ πετυχημένο το ομολογώ…
Να πάτε να τον δείτε τον κύριο Λεοντάρη, μη φοβάστε δεν δαγκώνει κι ούτε πρόκειται να σας κυνηγήσει αφού δεν έχει πόδια. Είναι και γλυκούλης και εντυπωσιακός για την ηλικία του. Άλλωστε υπάρχουν πολύ πιο επικίνδυνα πράγματα στην περιοχή, όπως ας πούμε να ακούσετε ένα τσαφ και να γίνετε πουφ. Ή να χαθείτε. Θα μου πείτε την σήμερον ημέρα που υπάρχουν τα GPS πώς μπορεί να χαθεί κάποιος; Ρωτήστε έναν ταχυδρόμο, έναν κούριερ ή έναν ντελιβερά που έχουν παραδόσεις στην περιοχή. Ήρεμα ρωτήστε…
Γιατί το μόνο που παραδίδει στην περιοχή είναι το GPS. Για την ακρίβεια σηκώνει τα χέρια ψηλά και παραδίδει τα όπλα. Εγώ στη θέση του πιτσαδόρου, θα έδινα ραντεβού στον σταθμό της Κάντζας (που ΔΕΝ βρίσκεται μέσα στα όρια της περιοχής του Λεονταρίου-Κάντζας αλλά στην Παλαιοπαναγιά…) και καθώς θα άνοιγε τις πόρτες το μετρό, θα τις εκτόξευα κι όπου φύγει φύγει.
Και μετά από αυτό, αποχαιρετούμε τον κύριο Λεοντάρη και συνεχίζουμε τον δρόμο μας, στο τέλος του οποίου, ΔΕΝ κάνουμε δεξιά γιατί εκεί είναι η Παλαιοπαναγιά και θα πέσουμε πάνω στον σταθμό της Κάντζας, κάνουμε αριστερά και πέφτουμε μούρη με μούρη με το μεγαλύτερο αξιοθέατο της περιοχής. Ποιο; Ας το φανερώσουμε με έναν γρίφο.
Σας λέει κάτι η φράση: «Τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα..;». Αν συμπληρώσατε χωρίς δεύτερη σκέψη «Καμπά» να πάτε να κοιτάξετε πίεση, χοληστερίνη, τριγλυκερίδια και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Μετά λύπης μου σας πληροφορώ ότι έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια από τότε και ο πιτσιρικάς της διαφήμισης πενηνταρίζει σήμερα…
Αν δεν την ξέρετε αυτή τη διαφήμιση μη βιαστείτε να το παίξετε τζόβενα, ακολουθεί και δεύτερο τεστ οσονούπω. Με το που βλέπουμε στον ορίζοντα το ερειπωμένο κτήμα Καμπά, όλα τα ραδιόφωνα αρχίζουν και κάνουν κάτι ζζζζζζζζζ, πρρρρτουτουτ, κρρρττουτουτ, ζζζζζζζ, και σιγά σιγά μια φωνή, λίγο μπάσα, λίγο κρίπι, λίγο σαν να βγαίνει από το πηγάδι, λίγο σαν βραχνιασμένος οπαδός του ΠΑΟΚ μετά από ντέρμπι με τον Άρη, μουρμουρίζει: ♫“Gate 4”, “Gate 5”, “Gate 6”, “Fight”… “and dance with the devil”♫.
Αν δεν έχετε ανατριχιάσει μέχρι τώρα με όσα έχετε περάσει –και δεν είναι και λίγα– (να σας θυμίσω πυλώνες-πειράματα-τζζζρρζζζτ-τσαφ-πουφ, μαρμαρωμένα λιοντάρια, νεαρές παρθένες ανεξαρτήτως ηλικίας που θυσιάζονται, εκτοξεύσεις πίτσας στη στάση του μετρό Κάντζας) τώρα είναι η ώρα να γίνει η τρίχα σας κάγκελο.
Και έτσι όπως είστε με την τρίχα κάγκελο, πάμε στο δεύτερο τεστ… Σας λέει κάτι η λέξη «σατανιστές της Παλλήνης»; Εκείνα τα χρόνια όποιος ήθελε να πάρει πτυχίο στη Σολομωνική από εκεί αποφοιτούσε, καθότι για πολλά χρόνια το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο του Καμπά ήταν το άντρο σατανιστών που διενεργούσαν τελετές στο όνομα του αφέντη τους.
Για το ηλικιακό τεστ τώρα, να σας ενημερώσω ότι πάνε 6 χρόνια από τότε που αποφυλακίστηκε και ο τελευταίος της παρέας των σατανιστών αφού εξέτισε ποινή δις ισόβια συν 20 χρόνια κάθειρξη. Εντάξει ούτε τα 20 χρόνια κάθειρξη δεν εξέτισε καλά καλά αλλά δεν είμαστε εδώ για να ασχοληθούμε με το σωφρονιστικό σύστημα.
Αν, παρ' ελπίδα, είστε από αυτούς που δεν ξέρετε ούτε την διαφήμιση «Καμπά» ούτε τους σατανιστές ή πολύ νέοι είστε ή το αλτσχάιμερ έχει αρχίσει να χτυπά την
πόρτα σας.
Αφήνουμε πίσω μας το ακατανόμαστο κτήμα και προχωράμε ευθεία για να βρούμε την Κάτω Μπαλάνα, την πρώτη από τις Μπαλάνες. Εδώ σύμφωνα με μια έρευνα που ΔΕΝ έκανα (αλλά έκατσα και σκέφτηκα πολύ, γιατί δεν θα με νικήσουνε εμένα μερικές Μπαλάνες) πρέπει να ήταν μια Μπαλάνα (εξ αδιαιρέτου, που θα έλεγε κι ένας μέτριος έως κακός συμβολαιογράφος), και ξαφνικά πήγε και πέρασε ένας κ@λόδρομος, η Αττική οδός παρεμπιπτόντως, και την έκανε άνω κάτω. Οι από πάνω από την Αττική οδό έγιναν Ανωμπαλανιώτες, οι από κάτω, Κατωμπαλανιώτες και ήταν και κάποιοι ρομαντικοί που, σώνει και καλά, ήθελαν να διατηρήσουν την σκέτη, την αυθεντική, τη μάγκικη, την Μπαλάνα που δεν μασάει εξαιτίας ενός κ@λόδρομου, δεν πα να λέγεται και Αττική οδός. Αυτούς θα τους λέμε Μπαλανιώτες σκέτο ή Σκετομπαλανιώτες. Και κάπως έτσι διαχώρισαν τα τσανάκια τους οι Ανω-κατω-σκετο-Μπαλανιώτες.
Βέβαια, μετά από ενδελεχή, ΔΙΚΗ ΜΟΥ, έρευνα έφτασα στο συμπέρασμα ότι τα κριτήρια του διχασμού είναι βαθύτερα και θα σας εξηγήσω αμέσως τον λόγο. Είναι ολοφάνερο ότι μεγάλο ρόλο παίζουν οι ονομασίες των δρόμων της κάθε περιοχής.
Οι Κατωμπαλανιώτες π.χ. αρέσκονται στην ιστορία με μια μικρή δόση γεωγραφίας καθότι οι δρόμοι τους ονομάζονται Μεγάλου Αλεξάνδρου, Κνωσού, Νείλου, Κρήτης κ.λπ.
Από την άλλη πλευρά, οι Ανωμπαλανιώτες είναι πιο πολιτικάντηδες με οδούς όπως: Τρικούπη, Παπάγου, Παπανδρέου αλλά και Καποδιστρίου (σικ). Αυτός ο τελευταίος, ο Καποδίστριος μου είχε διαφύγει. Να θυμηθώ να τον προσθέσω στα υπόλοιπα μαργαριτάρια-οδούς: Κάνιγγος, Γλάδστωνος, Κοδριγκτώνος Καραγιώργη Σερβίας κ.λπ.
Ξεφύγαμε από το θέμα μας όμως και επιστρέφουμε με τη σκέτη Μπαλάνα. Οι οποίοι Σκετομπαλανιώτες είναι ξεκάθαρα φίλοι της λογοτεχνίας. Έτσι, εδώ έχουμε από Παλαμά και Δροσίνη μέχρι Καρκαβίτσα, Μαλακάση και Ξενόπουλο.
Ανατολικά, ο χάρτης λέει ότι αυτή η περιοχή συνορεύει με την Καισάρεια, ελπίζω όχι αυτή του Αϊ-Βασίλη αν και τίποτα δεν με εκπλήσσει πια.
Κι εδώ τελειώνει μια ακόμα ξενάγηση. Να 'μαστε καλά να τα πούμε στην επόμενή μας εξερεύνηση.
Τζζζρρζζζτ, τσαφ, πουφ!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε σπάνια έγχρωμη χαλκογραφία του Edward Dodwel, που απεικονίζει το λιοντάρι της Κάντζας, με τίτλο «Ο λέων του Υμηττού». Ο Ιρλανδός αρχαιοδίφης και περιηγητής επισκέφθηκε την Ελλάδα ανάμεσα στα 1801-1806.
