Twelve Thousand Days
Οι Twelve Thousand Days είναι ο Martyn Bates και ο Alan Trench. Άγγλοι μουσικοί, οργανοπαίκτες και τραγουδοποιοί ολκής· όπως θα ακούσετε. Ο πρώτος διαμένει στα Midlands της Αγγλίας –κάτι σαν την "μέση γη" του συμπατριώτη τους Tolkien– αλλά επισκέπτεται συχνά τα μέρη μας ή τουλάχιστον το είχε συνήθεια πριν τους περιορισμούς. Έχει δώσει και συναυλίες. Ελπίζω να ξαναδώσει. Ο δεύτερος, όπως έχουμε γράψει πρόσφατα, διαμένει στη Νότια Εύβοια εδώ και δέκα περίπου χρόνια με την οικογένειά του, τη γάτα και τις κότες τους. Έχει ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του! Η σχέση του όμως με την Ελλάδα είναι πολύ παλαιότερη. Φυσικά δίνει και συναυλίες με τα διάφορα σχήματα στα οποία συμμετέχει. Το Insect Silence είναι άλλωστε αφιερωμένο στην γέννημα-θρέμμα Ελληνίδα κόρη του Εβελίνα.
Ο κάθε ένας από τους μουσικούς έχει μακρόχρονη και αξιόλογη πορεία. Ο Martyn Bates με τους Eyeless in Gaza, αλλά και με προσωπική παρουσία και δισκογραφία. Ο Alan Trench με τους Orchis, τους Temple Music και τους Howling Larsons. Αυτή όμως είναι μια άλλη μακροσκελής ιστορία.
Ας έλθουμε στο θέμα μας. Οι δύο μουσικοί γνωρίζονται από το 1995.
«Έστειλα στον Martin τον πρώτο δίσκο των Orchis νομίζοντας ότι θα τον μισήσει. Του άρεσε όμως! Κι επειδή στη βράση κολλάει το σίδερο αρχίσαμε πότε πότε να ηχογραφούμε, ωσότου το 2000 κυκλοφόρησε ο πρώτος μας δίσκος. Το τραγούδι The Knights Of December του τελευταίου μας άλμπουμ προέρχεται από εκείνη την περίοδο», λέει ο Alan σε μία από τις πολλές συζητήσεις μας. Μιας και είμαστε γείτονες, φίλοι και ενίοτε συνεργάτες.
Από τραγούδια –35 τον αριθμό– όση ποικιλία θέλετε. Τα περισσότερα –η μερίδα του λέοντος δηλαδή– δικά τους. Όμορφα τραγούδια, πολλά με πρωτοτυπίες απρόσμενες για την τυποποιημένη μουσική της εποχής μας ή, αν θέλετε, με διάθεση αναπόλησης.
Τα συνοδεύουν εκλεκτές διασκευές παραδοσιακών ή σύγχρονων αγγλικών φολκλορικών τραγουδιών, αλλά και του Γιάννη Παπαϊωάννου! και των Black Sabath! Όπως και μελοποιήσεις-εκπλήξεις ποιημάτων του C.P. Baudelaire και του W.B. Yeats, στο έργο των οποίων αποκαλύπτομαι· ιδιαίτερα του πρώτου.
Στην ερώτηση αν θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τα τρία άλμπουμ σαν τριλογία, λόγω της αισθητικής τους συγγένειας, ο Alan απαντά: «Νομίζω πως ναι, αν και αρχικά δεν ήταν αυτός ο σκοπός. To Insect Silence χρειάστηκε απίστευτα πολύ χρόνο για να τελειώσει και όταν επιτέλους νόμιζα ότι βρήκα τον ήχο που θα έπρεπε να έχει και ολοκληρώθηκε, χρειάστηκαν δύο χρόνια για να βρούμε εταιρεία να το κυκλοφορήσει. Αλλά αυτοί της Final Muzik ήταν ενθουσιώδεις και μας υποδαύλισαν τόσο όσο να ετοιμάσουμε τα δύο επόμενα σε δύο χρόνια –απίστευτα σύντομα για μας. Ίσως λοιπόν επειδή το ξαναπιάσαμε από κει που το είχαμε αφήσει κατέληξε σε τριλογία. Τα Field’s End και The Birds Sing As Bells ήταν ουσιαστικά εμπνευσμένα από το πρώτο. Τρίπτυχο θα έλεγα καλύτερα αντί τριλογία.». Να συμπληρώσω ότι το τελευταίο κυκλοφόρησε στην, μέχρι τώρα, κορύφωση της πανδημίας και έδρασε στον οργανισμό μου ως μουσικό εμβόλιο!
Από όργανα το τρίπτυχο προσφέρει ό,τι τραβάει η όρεξή μας. Κιθάρες ακουστικές, ηλεκτρικές και "πειραγμένες", whistles, κρουστά, dulcimer, τζουρά, keyboards κάθε λογής, διάφορα ηλεκτρονικά τερτίπια και φωνές φυσικά. Τα εξημερώνουν μόνοι τους.
«Πώς προέκυψε το βαφτιστικό σας Δώδεκα Χιλιάδες Ημέρες;», μεταφέρω κάποια στιγμή την απορία μου στον Alan. «Ο Martyn είναι αισιόδοξος τύπος, αντίθετα εγώ είμαι περισσότερο του μισοάδειου ποτηριού… όταν λοιπόν αρχίσαμε την συνεργασία λογάριαζα ότι είμαστε σχεδόν στη μέση του ταξιδιού της ζωής· αν υποθέσουμε ότι αυτό διαρκεί τρεις εικοσαετίες και δέκα χρόνια. Δώδεκα χιλιάδες ημέρες λοιπόν έμεναν, στο περίπου, για να απολαύσουμε ή να υποφέρουμε.».
Δεν έχω πρόθεση να προτείνω ένα από τα άλμπουμ. Όσο τα ακούω τόσο δυσκολεύομαι να επιλέξω ποιο μου αρέσει περισσότερο. Μου γίνεται όμως πιο σαφής η συσχέτισή τους –για να μην πω η διαλεκτική. Το ίδιο ισχύει και για τα τραγούδια αν και αυτά έχουν μεταξύ τους αρκετές αισθητικές διαφορές. Δεν είμαι σίγουρος αν χρειάζεται έτσι κι αλλιώς ή αν υπάρχει λόγος. Τέτοιου είδους επιλογές είναι περισσότερο ατομικές υποθέσεις και, όχι σπάνια, αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεσή μας. Αν με ρωτούσατε θα έλεγα πάντως πως έχω μία τάση προς τις μπαλάντες.
Φαντάζομαι λοιπόν ότι είναι άσκοπο να διαιρέσω την Τριάδα και αυτό δεν αποτελεί μόνο δικιά μου πρωτοτυπία ή ανικανότητα! Περιορίζομαι στο να πω ότι το Field’s End είναι πιο… ψυχεδελικό. Ας το δούμε κι έτσι μια και είναι το μεσαίο πάνελ του τρίπτυχου το οποίο –εσφαλμένα στην περίπτωσή μας– συνήθως συγκεντρώνει την προσοχή.
Καταφεύγω στον Alan για να χαρακτηρίσει το στιλ τους. «Χμμ… Αβάν-γκαρντ ψυχεδελική αγγλική φολκ. Μερικές φορές εκπλήσσομαι για το πόσο Άγγλοι είμαστε.». Προσωπικά πάντως διαβλέπω και μία δόση μυστικισμού ή αποκρυφισμού, τόσο στους στίχους μερικών τραγουδιών όσο και στην εκφορά της μουσικής τους αλλά το λέω μόνο σ' εσάς.
Τα άλμπουμ έχουν ηχογραφηθεί στα ιδιωτικά τους Hive-Arc και Bridge House Studios στο Nuneaton και την Εύβοια αντίστοιχα. Στο δεύτερο έχει γίνει και η παραγωγή. Η τεχνολογία –μουσική στην περίπτωσή μας– κάνει θαύματα.
Διατίθενται στο διαδίκτυο (σε αρχείο για λήψη ή CD), αλλά και για ακρόαση, από την Final Musik. Οι εκδόσεις είναι προσεγμένες, σε κασετίνες που περιέχουν τους στίχους και άλλες χρήσιμες για τις εκτελέσεις πληροφορίες.
"Η πρόσκληση στο ταξίδι" είναι ο τίτλος του ποιήματος του Baudelaire. Στο ταξίδι μας προσκαλεί η μουσική των τριών άλμπουμ ή του τρίπτυχου. Πρό(σ)κληση την οποία εμείς οι ακροατές αποδεχόμαστε με ευχαρίστηση, χωρίς να προβληματιστούμε για δεύτερη ή καλύτερα τρίτη φορά. Κι αυτό γιατί την καλωσορίζουμε όπως το "βέλος από ατίθαση σκέψη" στο ποίημα του Yeats.
Αναρωτιέμαι τι θα μας μείνει ακούγοντας τη μουσική αυτή· τι θα μπορούσαμε να συγκρατήσουμε ας πούμε και προσφεύγω στις κατατοπιστικές διευκρινίσεις του Alan. Mea coulpa, όπως λέμε. «Ο ήχος που ακούς στην σιωπή της νύχτας στο κεφάλι σου. Μπορεί να είναι της καρδιάς σου αλλά και σχεδόν οτιδήποτε άλλο. Ο ήχος που νανουρίζει και κατευνάζει μέχρι να ραγίσει από το σκούξιμο μιας κουκουβάγιας… αυτό είναι οι Δώδεκα Χιλιάδες Ημέρες. Αν και είναι πιθανό να μην σας φώτισα περισσότερο.».
Έχει δίκιο; Τι λέτε; Ακούστε το τρίπτυχο λοιπόν και πείτε μου.
Ακούστε το έτσι κι αλλιώς. Αξίζει.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Σημ. συντάκτη: "Three scores and ten" είναι βιβλική έκφραση σε αγγλική απόδοση.
