Ειρήνης Γαβαλά
Μέρος 1ο
Μέχρι χθες πατρίδα μου, ήσουν ένα άνθος λουλουδιού…
Μα κοντοζυγώνει η ώρα, τρέξε να κρυφτείς!
Πίνουν και γελούν, βιάζουν και πυροβολούν…
Η θύελλα του πολέμου σε περικύκλωσε πατρίδα μου και αφήνει πίσω της νεκρά κορμιά… γυμνά πυρπολημένα κορμιά κάθε ηλικίας… που τώρα σιωπούν και προσεύχονται για μια ελπίδα, ένα φως ειρηνικό και αλληλέγγυο…
Τώρα είσαι χιλιοπατημένη... κείτεσαι βαθιά στο ποτισμένο χώμα... από τις ερπύστριες ενός τανκ.
Ένα σεντόνι από ολοκόκκινες παπαρούνες έχει σκεπάσει το χώμα που πατάς…
Όλη η φύση δάκρυσε και κραυγές ηχούν τώρα σιωπηλά.
Μυρίζει ατέρμονη σιγή, με φονικά και καπνογόνα εδώ κι εκεί…
Το βλέμμα των περαστικών ζωντανών-νεκρών, που αιωρούνται σαν αερικά, δίχως χρόνο, τόπο και δικούς…
Θα τους δεις κρυμμένους στα στενά με τρόμο βαθιά μες στη ματιά…
Αποχαιρετισμοί, αγκαλιές και γρήγορα φιλιά…
Ο ουρανός-ένας μαύρος καμβάς, ωρύεται γιατί δεν έχει να ρίξει άλλη βροχή, να σβήσει τις πληγές…
Ένα αόρατο γιατί, οδύνη κυρίευσε όλη τη γη…
Λαέ, άλλοι «φρόντισαν» για την απουσία σου…
Εσύ, έρμαιο των συνθηκών…
Κι εγώ, μία μικρή κουκίδα σ' όλη την γη, νιώθω ντροπή…
Μπροστά μου βλέπω Θεέ μου τόση ανθρώπινη οργή…
Μα μην ξεχνάς πατρίδα, είσαι εσύ λαέ, εσύ σκοτώνεις και πάλι εσύ δημιουργείς…
Μέρος 2ο
Άνθρωπε, εσύ σπέρνεις τη ζωή κι εσύ φυτεύεις σφαίρες. Πώς γίνεται να φέρνεις μια ζωή στον κόσμο και να αφαιρείς μια άλλη…
Εσύ που απρόσωπα άφησες να σκοτωθεί ένα παιδί στον βωμό των συμφερόντων της πολιτικής σου, όταν γύρισες στην ασφάλεια του σπιτιού σου με τι συνείδηση αγκάλιασες το δικό σου το παιδί; Αυτοαποκαλείσαι ήρωας που εξόντωσε έναν εχθρό; Όλοι είμαστε πιόνια των εκάστοτε πολιτικών ορέξεων και ευφάνταστων οργιωδών οργασμών τους…
Το ρόδι κύλησε στον αιματηρό κατήφορο, μα αυτή τη φορά δεν έσπασε… κλάψε άνθρωπε, σήμερα κηδεύεις τον εαυτό σου…
Copyright © Ειρήνη Γαβαλά All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ζωγραφιά της ίδιας (Ένα άνθος ελπίδας)
