Εύης Λούμπα
Παρατηρούσα ένα μεγάλο πλατύ χέρι να σε τραβά,
να σ' αναγκάζει να περπατάς γρήγορα μέσα στο κρύο,
το πρόσωπό σου παγωμένο, κόκκινο,
στην αγκαλιά σου κρατούσες σφιχτά τον αγαπημένο σου αρκούδο
κι έτρεχες…
Σ' έβλεπα να κουβαλάς ένα μεγάλο κουβά με νερό απ' το ποτάμι,
γυμνά τα ποδαράκια σου χωμένα στα λασπόνερα…
Κάτω απ' τον καυτό ήλιο προσπαθούσες να παίξεις
Αισθανόμουν την μελαγχολία της σιωπής σου
πίσω απ' το μισάνοιχτο παραθυρόφυλλο…
Σ' άκουγα να ουρλιάζεις κάτω απ' τα χαλάσματα
περιμένοντας να σε βρουν,
να γλιτώσεις…
Κοίταζα τις μαύρες χάντρες των ματιών σου,
υγρό το βλέμμα σου, χαμένο,
η έκφρασή σου απελπισμένη…
Πού να κοιτάξεις;
Πού είναι όλοι;
Ποιον ψάχνεις;
Τι ψάχνεις;
Τις νύχτες έμενες άγαλμα ασάλευτο,
έκλεινες τ' αφτιά σου στους δυνατούς κρότους,
σφάλιζες τα μάτια σου στις λάμψεις,
ο φόβος ζωγραφισμένος πάνω στο κορμί σου…
Ένα βράδυ σ' αντάμωσα βρεγμένο,
να βγαίνεις απ' τη βάρκα του πνιγμού,
σχεδόν δεν ανάσαινες,
σε τύλιξα με μια κουβέρτα να σε ζεστάνω
κι εσύ συνέχισες να τρέμεις απ' τον φόβο και το κρύο…
Ένα κομμάτι ψωμί σαν «μάννα εξ ουρανού»
στάθηκε ικανό να μου χαρίσει το χαμόγελό σου…
Σε νοιάζομαι…
Σε συναντώ χρόνια τώρα, κάθε μέρα και κάθε νύχτα,
όπου κι αν κοιτάξω,
απ' τη δύση μέχρι την ανατολή
κι απ' το βορρά ως τον νότο,
σε συναντώ στις μεγάλες πόλεις και στα χωριά,
στις ζούγκλες και στις θάλασσες
και κάθε φορά βλέπω αυτό το απεγνωσμένο βλέμμα,
αυτή την απορία και την απόγνωση…
Ως πότε;
Κι αναρωτιέμαι σε τι κόσμο γεννήθηκες
και τι κόσμο θα παραδώσεις…
🌺
Copyright © Εύη Λούμπα All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Rafaela Svensson (Ukraine)
