Γεια σας.
Είμαι η Σοφία και σήμερα θέλω να σας μιλήσω για την ποιητική συλλογή της Μαρίας Ιωάννου, «Χρωματιστό μου γκρίζο», που κυκλοφόρησε από την Φυλλίς Εκδοτική το 2017. Μιας ποιήτριας που γεννήθηκε το 1968 σε ένα χωριό που βρίσκεται κοντά στη Λευκωσία. Το 1986 σπούδασε στη Φιλοσοφική Αθηνών και το 2003 στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών, ενώ στη συνέχεια έκανε και μεταπτυχιακό στην Επικοινωνία.
Το βιβλίο με τίτλο «Χρωματιστό μου γκρίζο» είχα την ευτυχία να φτάσει σχετικά πρόσφατα στα χέρια μου. Η πρώτη μου εντύπωση είναι πως πρόκειται για ένα απολαυστικό έργο, προσιτό σε κάθε ηλικία. Εκφράζει πολλά βαθιά νοήματα μέσα στα μικρά και μεγάλα ποιήματα που υπάρχουν στις σελίδες του.
Οι λέξεις είναι στοχευμένες και η ροή του κάθε ποιήματος σε παρασέρνει για να το ζήσεις. Σε όλα τους υπάρχουν εικόνες από την καθημερινότητά μας, από τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις στιγμές της ζωής μας.
Οι τίτλοι των ποιημάτων πιστεύω πως ταιριάζουν απόλυτα με το περιεχόμενο κάθε ποιήματος. Το καθένα σε ταξιδεύει σε προσωπικές σκέψεις. Νιώθεις διάφορα συναισθήματα, αυτά που ίσως να περιμένεις από κάθε έναν τίτλο άλλα και άλλα που δεν είχες φανταστεί ότι μπορεί και να νιώσεις στο εκάστοτε ποίημα. Με ένα της ποίημα μπορείς να πλάσεις πολλές εικόνες, με χρώματα και μουσικές.
Η δημιουργός φαίνεται μέσα από τα ποιήματά της ότι είναι ένας άνθρωπος με ευαισθησίες και εκφράζεται μέσα από αυτά με δυνατούς και πολύ έντονους στίχους που σε παρασέρνουν. Σε προκαλούν να βυθίζεσαι στον κόσμο του κάθε μικρού ή μεγάλου ποιήματός της. Αυτή η ποιητική συλλογή θεωρώ πως έχει μια ιδιαίτερη ομορφιά.
Κάποια μάλιστα από τα ποιήματα που ξεχώρισα για να σας μεταφέρω ως παράδειγμα για την γραφή της ποιήτριας, είναι τα παρακάτω:
Κι αν είσαι τυχερός…
όσο μια τηλεκάρτα για κλήσεις εξωτερικού.
Τόσο κρατάει ο έρωτας.
(Από το ποίημα «Τόσο όσο ο Έρωτας», σ.7)
Στους στίχους αυτούς μου αρέσει ο τρόπος που αποδίδει η ποιήτρια τον έρωτα μέσα στη μοναξιά. Άραγε ο έρωτας κρατάει όσο μια τηλεκάρτα για κλήσεις εξωτερικού; Σε βάζει να σκεφτείς πώς μετράς εσύ τον έρωτα και πώς μπορεί να τον νιώθουν κάποιοι άλλοι άνθρωποι.
«Δεν έμαθα ποτέ ορθογραφία
[…] Πώς γράφεται η ΑΓΑΠΗ;»
(Από το ποίημα «Ορθωγραφοία», σ. 12)
Στο ποίημα αυτό η ποιήτρια θέλει να δηλώσει πως το συναίσθημα της αγάπης δεν υπόκειται σε ορθογραφικούς κανόνες. Άραγε ποιο υπακούει σε κανόνες; Κανένα. Ποσό μάλλον η ΑΓΑΠΗ; Σε αυτά δε μπορείς να πεις: Τώρα θα θυμώσω… Τώρα θα λυπηθώ… Τώρα θα ερωτευτώ… Τώρα θα αγαπήσω… Σε αυτό το ποίημα η ποιήτρια μας το δίνει να καταλάβουμε ξεκάθαρα.
«Και αφού δεν μου 'δωσες αγάπη,
δώσε μου για το τέλος
ένα δάκρυ…»
(Από το ποίημα «Δάκρυ», σ. 18)
Εδώ ξεχώρισα τη μελωδικότητα και τα έντονα νοήματα των στίχων. Εδώ η δημιουργός αναζητά κάτι όμορφο από αυτόν τον άνθρωπο αλλά αφού δεν της το δίνει ζητά οτιδήποτε και ας είναι ένα δάκρυ. Αυτό που ένιωσα σε αυτό το ποίημα είναι ότι πάντα αναζητούμε κάτι από κάποιο άτομο, μικρό ή μεγάλο, γλυκό ή πικρό.
«Με έμαθες τόσα πολλά
Μα δεν με έμαθες να ζω με την απουσία σου.»
(Από το ποίημα «Η απουσία σου», σ. 40)
Σ' αυτό το ποίημα ένιωσα την αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλον και το κενό που δημιουργείται όταν μένεις μόνος. Κι έπειτα τον πόνο που υπάρχει χωρίς εκείνον τον άνθρωπο που έμαθες να ζεις και να μοιράζεσαι μαζί του τις ομορφότερες στιγμές. Εκείνες που μόνο ως όμορφες αναμνήσεις έχουν μείνει χαραγμένες μέσα στο μυαλό σου.
«Μα τα βράδια,
για να κοιμηθώ
αγκαλιάζω την απουσία σου.»
(Από το ποίημα «Χωρίς εσένα», σ. 28)
Εδώ, τα συναισθήματα που μου μεταδίδουν οι λέξεις της ποιήτριας, είναι η απουσία και η μοναξιά, την οποία χωρίς να την περιμένεις και να τη θέλεις στη ζωή σου, μαθαίνεις τελικά να συνυπάρχεις μαζί της.
Θεωρώ πως το «Χρωματιστό μου γκρίζο» της Μαρίας Ιωάννου είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, που ωθεί τον αναγνώστη οποιασδήποτε ηλικίας να βυθιστεί σε όμορφα ποιητικά νοήματα.
Σας ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση του άρθρου μου.
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
