Ζωή Τριανταφυλλίδη
Ποιο είναι το κοινό σημείο σύνδεσης ανάμεσα στις «Δούλες» του Ζενέ, που παίζετε τώρα, με τις «Εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ» του Σαίξπηρ, που παίξατε πριν από λίγα χρόνια;
Ζωή Τριανταφυλλίδη: Έχουνε κάτι κοινό. Είναι και τα δύο κοινωνικά έργα. Δηλαδή ενώ το ένα, οι Δούλες, κατατάσσεται στο δράμα και το άλλο στην κωμωδία, παρόλα αυτά και στα δύο το περιεχόμενό τους είναι κοινωνικό.
Μια ζωγραφιά σας για την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα τι θα περιείχε;
Ζ.Τ.: Θα περιείχε ένα ελληνικό νησί, που είναι όπως όλα τόσο όμορφο, που όμως δεν μπορούν όλοι οι Έλληνες να το γευτούν. Για πολλούς λόγους, κυρίως όμως για οικονομικούς.
Μιας και μιλάμε για ζωγραφική, ποια τα στοιχεία που σας τράβηξαν στη μέθοδο ζωγραφικής του Μπομπ Ρος;
Ζ.Τ.: Εγώ ξεκίνησα να ζωγραφίζω μεγάλη και ο Μπομπ Ρος είναι ο μοναδικός που βοηθάει ανθρώπους μεγάλους ν' αρχίσουν απ' το μηδέν να ζωγραφίζουν. Τα εξηγεί βήμα βήμα.
Ποια είναι ως τώρα η αγαπημένη σας παράσταση που παίξατε και γιατί;
Ζ.Τ.: Με την ομάδα μου παίζουμε έργα κλασσικά, έργα σπουδαίων συγγραφέων, οπότε δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Όλες μου οι παραστάσεις έχουνε την αξία τους. Πριν από τη σημερινή μου ομάδα «Μύθος» και τον Ζενέ, έρχεται στο μυαλό πάλι ο Σαίξπηρ και ο Βασιλιάς Ληρ, που ήτανε με τον Γιώργο Βούρο στο Θέατρο Βαφείο.
Ποια η κυριότερη συμβολή τόσο του πατέρα σας όσο και της μητέρας σας, που σας βοηθάει μέχρι τώρα στην ζωή σας;
Ζ.Τ.: Ότι σε καθετί πρέπει να βάζουμε την ψυχή μας. Γιατί πάνω απ' όλα ήταν καλλιτέχνες. Γιατί κι εγώ αυτό έχω δει και από τις πράξεις τους.
Ποια είναι τ' αναντικατάστατα χαρακτηριστικά της κινησιολογίας, που χωρίς αυτά δεν πετυχαίνει κανείς;
Ζ.Τ.: Νομίζω ότι βοηθάει πολύ όταν κάνει κάποιος σύγχρονο χορό γιατί έχει και αρχαϊκές κινήσεις, γήινες, που τον βοηθάνε πολύ για διάφορους ρόλους και γενικά η κίνηση να είναι φυσική, κάποιες κινήσεις να είναι σαν της αρχαίας τραγωδίας. Νομίζω ότι αυτός ο σύγχρονος χορός ταιριάζει πιο πολύ από τον κλασσικό.
Στην θεματική «σύγχρονα ελληνικά θεατρικά έργα και σημερινή κοινωνία», τι θα λέγατε;
Ζ.Τ.: Μου δόθηκε η ευκαιρία να σκηνοθετήσω ένα σύγχρονο ελληνικό θεατρικό έργο. Ήταν το 2014 στο Θέατρο Πυξίδα, το «Τριάντα αμερικάνικα δολάρια» του Γιώργου Αθανασιάδη, ο οποίος δεν ζει πια, στ' οποίο έπαιξε και η Νάσια Κονιτοπούλου η οποία εκτός από τραγουδίστρια είναι και ηθοποιός.
Αγαπημένοι σας θεατρικοί ηθοποιοί παλιότερων ετών;
Ζ.Τ.: Πολλοί. Η Ελλάδα έχει πολλούς καλούς. Κονιόρδου, Καραμπέτη... Τι να πρωτοπώ, που φοβάμαι μην αδικήσω κανέναν και καμία... Από τη γενιά των γονιών μου θυμάμαι πολύ την Άννα Γεραλή.
Σε νεότερους ηθοποιούς και γενικά καλλιτέχνες, τι θα τους λέγατε να προσέχουν περισσότερο;
Ζ.Τ.: Θα τους έλεγα να προσπαθούν περισσότερο. Να μην νομίζουνε ότι είναι όλα εύκολα. Παρόλο που έχουμε οι περισσότεροι από μας οικονομικά προβλήματα, να μην κυνηγάν το χρήμα. Να κυνηγάνε να είναι πιο καλοί στους ρόλους και τότε ίσως έρθει και το χρήμα.
Μετά τις «Δούλες» του Ζενέ, που παίζετε αυτή την περίοδο, τι άλλο μας ετοιμάζετε;
Ζ.Τ.: Οι παραστάσεις συνεχίζονται ακόμα εδώ στον Χώρο Τέχνης Ασωμάτων ως το Πάσχα. Οπότε για νέα σχέδια θα τ' ανακοινώσουμε όταν θα υλοποιηθούν με το καλό.
Σας ευχαριστώ πολύ για αυτή την συνέντευξη και τη γνωριμία μαζί σας.
Ζ.Τ.: Ωραίες ερωτήσεις. Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ.
Η Ζωή Τριανταφυλλίδη είναι απόφοιτος με άριστα της Δραματικής σχολής Μαίρης Βογιατζή Τράγκα. Διδάχτηκε μπαλέτο στην Σχολή Μπαλέτου Γιάννη Μέτση και σύγχρονο χορό στη Σχολή Χοροκίνηση της Μάγδας Γεροσιδέρη.
Αυτή την χρονική περίοδο, με την ομάδα Θεάτρου κι άλλων καλλιτεχνικών εκδηλώσεων «Μύθος», παίζει στον Χώρο Τέχνης Ασωμάτων το έργο του Ζαν Ζενέ, Οι Δούλες. Η παράσταση έχει βραβευτεί από τη Διαβαλκανική Επιτροπή Θεατρικών Βραβείων, από την Αction Art International και από τις ΕΝ.Π.ΑΝ. (Ενώσεις Πολιτισμού κι Ανάπτυξης).
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
