koukidaki: Το κρυφτό

Φανής Ματσινοπούλου

«Τα παιδιά-θύματα να μην τα μετράμε με νούμερα,

φτάνει και μόνο ένα παιδί να χαθεί έτσι,

τότε ο κόσμος μας ο δήθεν πολιτισμένος,

ο δήθεν χριστιανικός, έχει χρεωκοπήσει.»

Αντώνης Σαμαράκης

Τρέξτε γρήγορα, κρυφτείτε!

Κάτω απ' τα κρεβάτια μπείτε

και τα μάτια σαν ανοίξω,

όλους θα ανακαλύψω!

Αυτό ήταν το αγαπημένο τους παιχνίδι εκείνες τις μέρες. Το κρυφτό. Η νεαρή νοσοκόμα, γυρισμένη στον τοίχο, «τα φύλαγε»· κάλυπτε τα μάτια με τα χέρια της και τραγουδούσε με ενθουσιασμό. Δεν θα ήταν πάνω από είκοσι χρονών· σχεδόν, παιδί κι αυτή.

Με το που άκουγε τις σειρήνες, άρχιζε το τραγούδι. Ήταν το σύνθημά τους για να ξεκινήσει το παιχνίδι και να πετάξει μακριά ο φόβος. Κι αυτά έτρεχαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Όσο τους επέτρεπαν οι λιγοστές τους δυνάμεις. Στα άδεια από μαλλιά κεφαλάκια τους φορούσαν γυαλιστερές κορδέλες και πολύχρωμες στέκες. Τα αφτιά του Μίκυ, τον φιόγκο της Μίνι, το στέμμα της καλής νεράιδας, λουλούδια, φιογκάκια και πον πον, καπελάκι happy birthday –ξεχασμένο από κάποια γενέθλια που γιορτάστηκαν ανάμεσα σε ορούς και μεταγγίσεις αιμοπεταλίων.

Βγάζοντας χαρούμενες φωνές, σπρώχνοντας το ένα το άλλο για να προλάβουν, έτρεχαν να κρυφτούν κάτω απ' τα κρεβάτια τους· όχι όμως τα δικά τους. Το καθένα έπρεπε να κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι κάποιου άλλου παιδιού. Για να τη δυσκολεύουν και να μην μπορεί να τα βρει. Αυτός ήταν ο κανόνας του παιχνιδιού. Κι εκείνη, μόλις τελείωνε το τραγούδι, έπρεπε να ψάχνει με κλειστά τα μάτια και να μαντεύει. Κι όλο έκανε λάθος· κι αυτά ξεκαρδίζονταν στα γέλια και τραγουδούσαν το δικό τους τραγούδι:

Δεν μπορείς να μας βρεις

όσο κι αν προσπαθείς!

Κι όταν οι σειρήνες σταματούσαν, τελείωνε και το παιχνίδι. Κι όλα μαζί χοροπηδούσαν στην αγκαλιά της.

Εκείνο το απόγευμα δεν πρόλαβε να τελειώσει το τραγούδι της. Ο ήχος ήταν εκκωφαντικός. Τράνταξε συθέμελα το νοσοκομείο. Έπνιξε τις κραυγές, που δεν μπόρεσαν ν' ακουστούν. Κι ένας πυκνός μαύρος καπνός το τύλιξε από παντού. Τα παιδιά δεν πρόλαβαν να πουν το δικό τους τραγούδι.

Πρόλαβαν όμως να κρυφτούν· το καθένα κάτω απ' το δικό του κρεβάτι. Έτσι είχαν συνεννοηθεί. Γιατί εκείνη την ημέρα ήθελαν να την ξεγελάσουν και να τη μπερδέψουν ακόμη πιο πολύ.

Έτσι τα βρήκαν· έτσι τα έδειξαν οι πολεμικοί ανταποκριτές στα δελτία ειδήσεων. Με τις πολύχρωμες στέκες και τους φιόγκους στα άδεια από μαλλιά κεφαλάκια τους.

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ψηφιακό έργο του Πέτρου Βαζακόπουλου (Eyes from grave)