Αν υπήρχε κατηγορία βραβείου για τον πιο τραβηχτικό τίτλο βιβλίου, τότε αυτή η ποιητική συλλογή θα είχε πολύ μεγάλες πιθανότητες. Η αιτία που, εν πρώτοις, με έκανε να πιάσω στα χέρια μου το βιβλίο της Ελένης Ποζιού ήταν αυτή η φράση, Στην τσέπη σου κρύβεται ένας γίγαντας (εκδ. Συρτάρι), και όλοι οι συνειρμοί που προκύπτουν στο άκουσμά της. Είναι κι αυτό το δεύτερο πρόσωπο, που δεν ξέρεις αν ο γραφών απευθύνεται στον εαυτό του, σε εσένα ή σε έναν τρίτο, άγνωστο προς εσένα, παραλήπτη του έργου.
Με αυτές τις πρώτες σκέψεις κατά νου, ξεκινώ και διαβάζω τα ποιητικά της κυρίας Ποζιού. Το βιβλίο εν τω συνόλω είναι μια πολύ προσεγμένη έκδοση, με λεπτομέρεια, που χαρίζει όμορφες στιγμές αναγνωστικής εμπειρίας κι απόλαυσης.
Άραγε η ευτυχία έχει βαθμό;
Στις σελίδες συναντάμε αναφορές για τον κόσμο, τη γυναίκα –την μάνα, την κόρη ή και τις δύο μαζί όπως στο Το Φυλακτό–, για το παιδί/τα παιδιά, τις αναμονές, τις χαμένες ευκαιρίες, τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις, τις συναντήσεις, τις επιθυμίες... Στο τέλος τέλος; Η γυναίκα απέναντι στο παραμύθι που τη μεγάλωσε: τον πρίγκιπα, το παλάτι, το ιδανικό.
Κι ακόμη αναρωτιέσαιγια το βαγόνι αν ήταν το κατάλληλο.
Παρόλα αυτά, πρέπει να σημειωθεί πως δεν πρόκειται για γυναικεία ποίηση. Δηλαδή δεν απευθύνεται σε γυναίκες. Θεματικά βλέπουμε τη γυναίκα στον κόσμο, απέναντι στη ζωή, απέναντι στην αγάπη, τον έρωτα κ.ο.κ. μέσα από κείμενα όμορφης εκφραστικότητας που κερδίζουν.
Κυριαρχούν οι αισθήσεις και ο ελεύθερος στίχος ενώ, ως μια επιπλέον επεξήγηση των έργων, θα λέγαμε πως το βιβλίο είναι ένας τρόπος να «δεις» την καθημερινότητα με λυρισμό.
Εκείνος θα επιστρέψεικι εσύ θα ζειςτον πόλεμομπροστά στον νεροχύτη.
Υπογραμμίζω μία παρατήρηση που κάνω και αφορά στον προσδιορισμό των εποχών του έτους –με κάθε ευκαιρία– που μου θυμίζει την ιαπωνική παράδοση και συγκεκριμένα το χαϊκού, που παραδοσιακά οφείλει να περιέχει μια λέξη (λέγεται κίγκο) προσδιορισμού της εποχής του χρόνου.
Υπογραμμίζω και τη θνητότητα του ανθρώπου όπως «προβάλλεται» μέσα στους στίχους και μάλιστα, πάνω σε αυτό, οφείλουμε να δούμε και την αντίστιξη με τον τίτλο της συλλογής. Εμείς, που είμαστε τόσο μικροί κι ευαίσθητοι αλλά μέσα μας βρίσκεται το μεγάλο, το σπουδαίο, η δύναμη...
Καμαρώνοντας μέσα στην αυτόφωτη φορεσιά,οι θνητοί θαρρούν πως κερδίζουνμια στάλα αθανασίαςπότε η ζωή χαρίζει έρωτα στους θνητούς,πότε ο έρωτας ταΐζει τον θάνατο με πάθη.Αν κι είμαστε μικροί,νομίζουμε ότι μπορούμε να εξημερώσουμετον άνθρωπο – το πιο ανοίκειο σ' εμάςθηρίο
Κάπου κάπου, «στέκεται» και αναφέρεται στη συγγραφή, μιλάει για τη μεταφορά της ζωής, της πραγματικότητας, στο σύγγραμμα, δηλαδή στο χαρτί. Για τη μεταγραφή της πραγματικότητας μέσω της γραφίδας στον στίχο. Εδώ κι εκεί, μικρότερα αποσπάσματα αποκαλύπτουν τη σχέση της με την ποίηση, το έναυσμα που της δίνει η ζωή (της) και την ανάγκη της για έκφραση.
οι λέξεις περιμένουνπότε θα τις καλέσουν οι ποιητέςΟ χορός μόλις ξεκίνησεαγωνιώντας να καταλάβειτον χώρο μέσα στο χαρτί.τα κωδωνόσχημα φωτιστικάτρεμοπαίζουν το φως, πάλλονταςτις λέξεις που υποδύθηκαντις σκέψεις
Εννοείται, θα ασχοληθεί με τον έρωτα. Το μέγιστο των παθών και ποθούμενων του ανθρώπου, την γιγαντιαία αυτή δύναμη που τον κυβερνά και τον ορίζει.
Ο έρωτας, δεν έμαθες ακόμη,κατοικεί στο τυχαίο,το αναπάντεχο.Μη ρωτάς γιατίσε κοίταξα.Ρώτα τον ουρανόαν μπορεί να μην κοιτά τη θάλασσα.
Εννοείται συναισθάνεται, αφουγκράζεται με ευαίσθητες «κεραίες» και αποτυπώνει το μέσα (της) και το τριγύρω (της). Βάζει πολλή θάλασσα στις σελίδες αλλά και ποιος δεν βάζει; Το μεγάλο μπλε του πλανήτη, το απέραντο, το συνεχώς μεταβαλλόμενο με τα χίλια πρόσωπα, αποτελεί σε κάθε περίπτωση έναυσμα.
Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση, βλέπω ότι πετυχαίνει την εμβάθυνση μέσω της απλοϊκότητας. Με βατό τρόπο σκάβει σε βάθος, αποτυπώνει ανάγλυφα τα συναισθήματα... γοητεύει τον «επισκέπτη» της και τελικά, τον κοιτά κατάματα. Ίσως επειδή αυτό της το δίδαξε (και) το θέατρο με το οποίο επίσης ασχολείται.
Ένα βιβλίο για τη λίστα.
