Τον Λυγερό, οι αναγνώστες του koukidaki και άπαντες οι λάτρεις του είδους, θα το θυμάστε από τΗ μαύρη κάντιλακ, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ηριδανός λίγα έτη πριν. Οι θεατρόφιλοι ίσως να έχουν δει (και) την παράσταση Το ημερολόγιο ενός αποτυχημένου συγγραφέα (σε σκηνοθεσία Ανθούλλη Δημοσθένους) όμως όλοι οι φιλαναγνώστες αξίζει να αναζητήσουν αυτόν τον τίτλο και σίγουρα θα περάσουν όμορφες στιγμές μαζί του.
Ο αστυνόμος Σεβαστιανός αναλαμβάνει να βρει την άκρη του νήματος σε μια υπόθεση, που αρχικά συνδέει δύο ξέχωρα περιστατικά –μια εξαφάνιση και μια αυτοκτονία. Οι εξελίξεις «τρέχουν» πολύ γρήγορα, οι ανατροπές αλλάζουν και (ανα-)διαμορφώνουν το «σκηνικό», το θύμα γίνεται θύτης και τούμπαλιν, η εκδίκηση είναι κακός σύμμαχος, η αλαζονεία επίσης ενώ η απληστία είναι κίνητρο για δράση· με την κακή έννοια.
Διαβάζοντας, όλα ξεκινούν με μια δυνατή σκηνή· γρήγορα σε κερδίζουν οι «ζωντανές» εικόνες, η ενδιαφέρουσα οπτική, η ιδανική αφήγηση. Πέρα της υπόθεσης αυτής καθαυτής και των χαρακτήρων που εμπλέκονται, σημειώνω μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά του βιβλίου, όπως ο έντονος κοινωνικός και πολιτικός σχολιασμός, που ταιριάζει με αυτό το είδος των μυθογραφημάτων. Και όντως θα εντοπίσετε διάφορα σχόλια –άλλοτε πιο φανερά, άλλοτε υποδόρια– για τους αστούς, τους θεατράνθρωπους, το σύστημα, τις αρχές ή Αρχές κ.π.λ. καθώς ο συγγραφέας, ως καλός παρατηρητής, δημιουργεί ρεαλιστικά περιβάλλοντα και ήρωες. Το σύνολο ενδυναμώνεται από τη λεγόμενη γλώσσα της πιάτσας (όπως οφείλει δηλαδή) και τον σπιντάτο τόνο του.
Η άκρη του νήματος βρίσκεται πάντα στην αρχή της ιστορίας.
Η κινηματογραφική του ροή, σε συνδυασμό με τα ανωτέρω, προσφέρει μια απνευστί εμπειρία, ειδικά αν βιάζεσαι να δεις πού (σε) οδηγεί. Λογοτεχνικά, αγαπά τις μεγάλες περιόδους τις οποίες χειρίζεται πολύ άρτια και στοχευμένα, χωρίς δηλαδή να κουράζει ή να συγχέει νοηματικά το κείμενό του ή να βαραίνει την ανάγνωση (ζητήματα που τα έχουμε συναντήσει σε πεζογράφους που τολμούν τις τεράστιες προτάσεις χωρίς να έχουν όμως τεχνική επί τούτου).
Επίσης, σκιαγραφεί πολύ όμορφα τα πρόσωπα. Γενικότερα, αλλά και πιο ειδικά σε σχέση με τον βασικό του ήρωα, για τον οποίο μάλιστα συναντάμε και μια συνεχής «προσπάθεια» άσκησης κριτικής με τάση να τον κακοχαρακτηρίσει, να του δώσει κουσούρια περισσότερο, παρά να τον «παρασημοφορήσει». Λογικό, θα έλεγε κανείς, κυρίως επειδή εξυπηρετεί ένα λογοτεχνικό είδος που αρέσκεται στους κακούς χαρακτήρες παρά στα καλά παιδιά. Στο προφίλ του αστυνόμου Σεβαστιανού προσμετρώνται πολλά πράγματα, όπως το μπατσικό χιούμορ, η στάση του απέναντι σε διάφορες στιγμές της καθημερινής ζωής αλλά και οι εμβόλιμες προσωπικές του στιγμές και διάλογοι.
Ήξερε να λύνει γρίφους. Ήξερε να βρίσκει τον δολοφόνο. Τον γρίφο της ζωής του όμως δεν τον έλυσε ποτέ. Τον δολοφόνο του δεν τον συνέλαβε ποτέ, θα γράψει κάπου για εκείνον κι αναρωτιέσαι αν αυτή η τελευταία, ίδια φράση χαρακτηρίζει περισσότερο τον ήρωα-αστυνόμο ή τον συγγραφέα (του).
Αν θέλετε ένα αξιόλογο αστυνομικό που δεν θα σας «κουράσει» με πλεονάζουσες περιγραφές και αναπτύξεις, τότε αυτό το βιβλίο είναι για εσάς. Οι συνεχείς εξελίξεις του και η τέλεια έκτασή του είναι ικανές να γοητεύσουν τον οποιονδήποτε. Απλώς δώστε του μια θέση στη βιβλιοθήκη.
