Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Γεώργιος Γρηγορόπουλος: Ήταν απλά μια ανάγκη να αποκαταστήσω ένα κομμάτι του εαυτού μου που βρισκόταν διασκορπισμένο. Υπήρχαν διάφορα κείμενα, με ιστορίες ανθρώπων παλιότερων εποχών, που γράφτηκαν σε ξεχωριστές φάσεις της ζωής μου, έχοντας όμως έναν κοινό παρανομαστή, την αγάπη για τον ελληνικό τρόπο σκέψης πριν από τη Βυζαντινή περίοδο.
Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Γ.Γ.: Σε πολλά και διαφορετικά μέρη, έχω αλλάξει σπίτια, γεωγραφικές περιοχές, δεν υπήρξε τοπογραφικό σημείο αναφοράς στη συγγραφή αυτό του βιβλίου, ήταν ένας νομάς που σερνόταν πλάι μου σε μια αβέβαιη, πνευματική Ιθάκη που την αναζητούσα με μοναδικό στοιχείο τις ρίζες μας.
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Γ.Γ.: Αν θυμάμαι σωστά, το πρώτο διήγημα γράφτηκε το 2011, υπό αυτή την έννοια μια δεκαετία, αφού το τελευταίο, γράφτηκε το 2021, από τότε όμως που αποφάσισα πως όλο αυτό το υλικό έπρεπε να γίνει βιβλίο, μέσα σε λίγους μήνες ήταν έτοιμο.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Γ.Γ.: Είναι ένας καθρέπτης, που δείχνει το είδωλο που στέκεται μπροστά του. Ο καθένας μας ανάλογα με την ψυχική του κατάσταση και το ηθικό του ανάστημα, μπορεί να δει την ομορφιά ή την πτώση.
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Γ.Γ.: Μεταφορικά θα προσδιόριζα το βιβλίο αυτό σαν ένα καράβι που ταξιδεύει από τη Μυθολογική εποχή μέχρι και τους Ελληνιστικούς χρόνους, με πλήρωμα έξι ιστορίες, οι οποίες πραγματεύονται όλες τις ανησυχίες, που έχουν διαχρονικά οι άνθρωποι, από μια πιο φιλοσοφική σκοπιά, έχοντας ταυτόχρονα για φάρο προορισμού και αφετηρίας, σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι των ιστοριών, δύο δοκίμια.
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Γ.Γ.: Το αυτεξούσιό του, είναι σαν να με αποτράβηξε από την νωθρή ανεμελιά μου και από την αναίτια στασιμότητα, από το επιφανειακό της καθημερινής αποβλάκωσης με ανάξια ερεθίσματα και να με ανάγκασε να του δώσω λόγο ύπαρξης για να ταρακουνηθώ.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Γ.Γ.: Παρότι υπάρχουν πολλοί ενδιαφέροντες ήρωες σε κάθε διήγημα, θα επέλεγα την Πολυξένη, γιατί περνάει μέσα σε λίγες μόνο ώρες από όλα τα ανθρώπινα συναισθηματικά στάδια της ζωής ενός ανθρώπου, κάνοντάς την άλλοτε υπάνθρωπη και άλλοτε υπεράνθρωπη.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Γ.Γ.: Μια ευκαιρία ακόμη, να ξανασκεφτεί αν ο τρόπος που ζει του ταιριάζει ή είναι κάτι που θα πρέπει να αναθεωρήσει.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Γ.Γ.: Να μην φύγω από αυτόν τον κόσμο άκαρπος.
Φοβάστε...
Γ.Γ.: Να μην είμαι ο εαυτός μου όταν αρμόζει να είμαι.
Αγαπάτε...
Γ.Γ.: Το κάλο, ακόμα και όταν λειτουργεί εις βάρος μου.
Ελπίζετε...
Γ.Γ.: Να υπάρχω και όταν δεν θα υπάρχω πια, να αφήσω μια αξιόλογη κληρονομιά, είτε γραμμένη σε ένα χαρτί, είτε χαραγμένη σε μια καρδιά.
Θέλετε...
Γ.Γ.: Μια ζέστη αγκαλιά, ένα όμορφο χαμόγελο κι έναν εξευγενισμένο εγωισμό.
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Γ.Γ.: Προφανώς δεν τίθεται θέμα λατρείας, πιστεύω όμως ότι θα το εκτιμήσουν όσοι άνθρωποι αγαπούν ακόμα την παράδοση των πνευματικών ανθρώπων της αρχαιότητας και ό,τι περιλαμβάνει αυτή, ανώτερες αξίες δηλαδή όπως η αρετή, η ηθική, ο επουράνιος έρωτας και η θυσία.
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Γ.Γ.: Δεν «πρέπει» να το διαβάσει κανείς, αν θέλει να το διαβάσει όμως υπάρχει μοναχά ένας λόγος, να ανακινήσει τα μέσα του, να ψηλαφίσει τις ρίζες της ανθρωπιάς του, να αναπροσδιορίσει το τι θα πει είμαι Έλληνας, δηλαδή είμαι άνθρωπος, δηλαδή, έχω αξίες αδιαπραγμάτευτες.
Γιατί δεν πρέπει;
Γ.Γ.: Είναι σαν να με ρωτάτε γιατί κάποιος αλλεργικός στα μανιτάρια δεν πρέπει να φάει μανιτάρι. Κάποιος που δεν αγαπάει την Ελλάδα, όχι σαν κράτος, αλλά σαν έννοια, σαν αιώνιο σύμβολο των ανωτέρων αξιών και μητέρα της λογικής κρίσης, προφανώς και δεν θα κερδίσει τίποτα διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, αντίθετα, θα κακοποιηθεί ψυχικά από συναισθήματα οργής ή και φθόνου ακόμα.
Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Γ.Γ.: Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.
Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;
Γ.Γ.: Στο Facebook, διατηρώ έναν προσωπικό λογαριασμό.
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Γ.Γ.: Το χρώμα του ουρανού, της θάλασσας και της ψυχής μου.
Ποια μουσική;
Γ.Γ.: Μια ποντιακή λύρα κι ένα ηπειρώτικο κλαρίνο θα ήταν αρκετά, καθώς περιλαμβάνουν τη δύναμη και τη θλίψη που ενυπάρχουν πάντα σε αυτόν τον ευλογημένο μα και συνάμα τόσο κακορίζικο τόπο.
Ποιο άρωμα;
Γ.Γ.: Δε θα ήθελα να περιορίσω αυτή την αίσθηση, μια βόλτα στην ύπαιθρο ταιριάζει απόλυτα και αόριστα για μυρωδιά στο σώμα του βιβλίου.
Ποιο συναίσθημα;
Γ.Γ.: Η χαρμολύπη.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Γ.Γ.: Μια χρονομηχανή που θα μπορούσε να σε ταξιδέψει στο παρελθόν αποκλειστικά στο παρελθόν.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Γ.Γ.: Επειδή κατά βάθος δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα, αλλά έναν ομολογητή των ψυχικών μου ανησυχιών, αν δεν ήμουν αυτό που είμαι, θα μπορούσα να ήμουν συγγραφέας, ίσως και παιδαγωγός ακόμα, αν και θεωρώ πως είναι το πιο δύσκολο επάγγελμα για να ασκήσει κάποιος, όταν αντιλαμβάνεται ότι είναι λειτούργημα.
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Γ.Γ.: Δεν διαβάζω κάποιον ανελλιπώς, όμως αν πέσει στα χέρια μου ο Ντοστογιέφσκι…
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Γ.Γ.: Όσον αφορά την ποίηση, που αγαπάω απεριόριστα, σίγουρα έχω επηρεαστεί από τον Καβάφη και τον Ρίτσο· με κάποιον τρόπο η αύρα τους, μέσα από τα κείμενά τους, έχει ενσωματωθεί στο υποσυνείδητο της σκέψης μου. Στον πεζό λόγο έχω την εντύπωση ότι απλά ανακαλύπτω κάποια κοινά, μεμονωμένα στοιχεία, στο ύφος της γραφής μου, με τα βιβλία που διαβάζω. Αν όμως υποθετικά θα έπρεπε να δώσω ένα όνομα κάποιου συγγραφέα, που θα ήθελα να έχω στοιχεία του, θα ήταν του Χένρυ Μίλερ σε μια πιο σύγχρονη μορφή γραφής, ή του Κρισναμούρτι με έναν πιο απλό, αλλά όχι απλοϊκό τρόπο. Όσον αφορά πάλι κάποιο βιβλίο που να με έχει επηρεάσει με μοναδικό τρόπο, νομίζω ο Γλαρός Ιωνάθαν του Ρίτσαρντ Μπαχ, είναι ό,τι πιο όμορφο, αισιόδοξο, ανατρεπτικό και συνάμα ρεαλιστικό, έχω διαβάσει έως τώρα.
Οι ήρωες σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Γ.Γ.: Η σχέση είναι αμφίδρομη, αν θεωρήσουμε ότι το βιβλίο ενός συγγραφέα είναι το πνευματικό του παιδί, τότε το ίδιο συμβαίνει και με τους ήρωές του. Σε μια τέτοια σχέση γονέα-τέκνου διαμορφώνονται ταυτόχρονα δυο χαρακτήρες, έστω κι αν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε αυτός που νουθετεί λόγω θέσης. Πολλές φορές, τις περισσότερες θα έλεγα, κατά βάθος νουθετούμεθα ή θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Γ.Γ.: Φαντασία, εμπειρία και γνώσεις με την έννοια της παιδείας όμως και όχι της επιτηδευμένης γνώσης του ακαδημαϊσμού.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Γ.Γ.: Όπως λέω για κάθε προσπάθεια κάθε ανθρώπου: Σε ό,τι κι αν κάνεις στη ζωή σου, για να ξέρεις αν είσαι ικανοποιημένος από την προσπάθειά σου, χρειάζεται να απαντήσεις μόνο σε μια ερώτηση. Έκανα το καλύτερο που μπορούσα; Αν το έχεις κάνει, αυτό είναι επιτυχία.
Τι την αποτυχία;
Γ.Γ.: Η ψευδαίσθηση της επιτυχίας.
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Γ.Γ.: Δεν μου αρέσει να χαρακτηρίζω, αυτό όμως που ξέρω είναι πως οτιδήποτε γίνεται αλόγιστα χάνει την αξία του, καθώς δεν μπορούμε να το εκτιμήσουμε σωστά. Είτε το υπερτιμάμε, είτε το υποβαθμίζουμε. Το μέτρον άριστον είναι ένας καλός μπούσουλας για όλα τα θέματα.
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Γ.Γ.: Επαγγελματίας ερασιτέχνης.
Ο Γεώργιος Κ. Γρηγορόπουλος απάντησε το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τη συλλογή διηγημάτων του, Ελληνιστί, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Στην περίληψη διαβάζουμε:
Όλοι έχουμε μια υποχρέωση, αυτός είναι ο κύριος λόγος της ύπαρξής μας, να επιτελέσουμε ένα έργο, ν' αφήσουμε κάτι πίσω μας που να υπήρξε άξιο λόγου. Η παρακαταθήκη μας είναι η κόλαση και ο παράδεισος της ανθρωπότητας και η ψυχή μας, η κινητήρια δύναμη που καθορίζει την πορεία μας. Το χάος όμως, μιας ατέρμονης αποξήλωσης του κάθε τι που υπήρξε ηθικό θεμέλιο στο ανθρώπινο γίγνεσθαι, κακά τα ψέματα, δε μαζεύεται εύκολα πια. Δεν μπορεί να εναρμονιστεί με μια μαθηματική συσχέτιση στα πλαίσια μιας κάποιας λογικής σειράς, που επαληθεύει τα αποτελέσματα των αλληλουχιών του. Φανερώνεται μονάχα με ολογράμματα μέσα σε καλούπια προ-στοιχειοθετημένα εκ του πονηρού παρελθόντος, με νήματα καλοπλεγμένα σε στοές και κλειδωμένα δωμάτια. Όταν όμως η καμπυλότητα του βλέμματος οξύνεται, τότε αμβλύνεται η όψη της αντίληψης πέραν του προκαθορισμένου γεωμετρισμού που καθορίζει το τι είναι τι. Ο ηθικός χάρτης της πορείας του καθένα μας λοιπόν, θα πρέπει να είναι ανεξάρτητος από επιρροές και νόρμες, θα πρέπει να διέπεται από τους προσωπικούς του κανόνες οι οποίοι ενέχουν τον σεβασμό στον εαυτό μας και τον συνάνθρωπο, στο θείο, και στη φύση, την αγαθή παιδαγωγό, που μας διδάσκει πώς να διαβιώσουμε αρμονικά αποφεύγοντας την ύβρη.
Ο Γεώργιος Γρηγορόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1982. Σπούδασε δημοσιογραφία κι έχει εργαστεί σε διάφορα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα. Από νεαρή ηλικία ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τη συγγραφή μουσικών στίχων, ποιημάτων και πεζών έργων. Για τα ποιήματά του και τα πεζά του έργα, έχει βραβευθεί σε διαγωνισμούς της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Διεθνούς Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, του πολιτιστικού συλλόγου Αμφικτυονία Ελληνισμού, του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος, του λογοτεχνικού περιοδικού Κελαινώ και του λογοτεχνικού περιοδικού Κέφαλος, ενώ έχει διακριθεί από αρκετούς πολιτιστικούς συλλόγους, όπως ο όμιλος για την Unesco, ο αθλητικός, πολιτιστικός, επιστημονικός σύλλογος ΑΘΛ.Ε.ΠΟΛΙ.Σ., ο πολιτιστικός σύλλογος λόγου και μουσικής ΛΙΝΟΣ, η Υπερρεαλιστική Ομάδα Θεσσαλονίκης και η Βιβλιοθήκη Σπάρτου. Τα ποιήματά του και η αρθρογραφία του έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικά ποιητικά ανθολόγια, λογοτεχνικά περιοδικά και ιστοσελίδες ενημέρωσης. Τον Ιούνιο του 2020, εκδόθηκε η πρώτη του προσωπική ποιητική συλλογή Έσσεται Ήμαρ από τις εκδόσεις 24 Γράμματα, ενώ μέσα στο 2022 θα κυκλοφορήσει η δεύτερη ποιητική συλλογή του Ώσμωσις από τις εκδόσεις Άρωμα.
