Μάνου Καραβασίλη
Άνθρωπος νέος, πολεμάει
Και τα νιάτα του ξεχνάει
Αφήνει την κοπέλα του αφήνει την γρια του
Και παίρνει τον δρόμο του θανάτου
Και βαριά ντυμένος ξεκινάει προς άγνωστη κατάληξη
Δεν θέλει να σκοτώσει μα δεν θέλει και να σκοτωθεί
Δεν θέλει να πάει, όμως είναι ήδη εκεί
Στον πόλεμο, με το όπλο στο χέρι, ξέχασε την χαρούμενη ζωή
Ξέρει πως θα χάσει, έστω και αν δεν ηττηθεί
Για κοίτα τον πως άλλαξε μέσα σε λίγες στιγμές
Πόσο νέος και ζωντανός φαινόταν μέχρι χθες
Μα τώρα το πρόσωπο του μοιάζει με χαρακιά
Αξύριστος, πονεμένος, κοιτάζει με άλλη ματιά
Δεν κλαίει δεν λυγίζει μονάχα πολεμάει
Έφυγε η ξεγνοιασιά και το λουλούδι και όπλο πια κρατάει
Προσπαθεί να νικήσει προσπαθεί να επιβιώσει
Τα νιάτα του ήδη στον πόλεμο έχουν τελειώσει
Δεν ξέρει αν θα δει ξανά τους δικούς του ανθρώπους, αν τους αγκαλιάσει
Ξέρει πως άδικα γίνονται αυτά, κρίμα στην πλάση!
Βλέπει νεκρούς ανθρώπους και από δίπλα τους περνάει
Να σταθεί δεν μπορεί γιατί η σφαίρα πάντα νικάει
Και όπως προσπερνάει, τόσους άψυχους ανθρώπους
Λυπάται και πονάει, για του πολέμου τους τρόπους
Και όταν κρύβεται, για να μην τον βρει η σφαίρα
Το μυαλό του πάντα γυρνάει στην ημέρα
Που τόσο πολύ ποθεί να ζήσει
Πόλεμο στα μάτια του να μην αντικρίσει
🌺
Copyright © Μάνος Καραβασίλης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Γιώτας Αγγελοπούλου