Αγγέλας Χρονοπούλου
Ανέστια η ειρήνη περιφέρεται
σε βλέμματα αδειανά
για μια ουτοπία εκλιπαρώντας.
Μάταια αποζητά ο ήλιος
τα πουλιά που τρομαγμένα δραπέτευσαν,
ενώ χοντρές στάλες αίμα
λεκιάζουν περίλυπα σύννεφα...
Απόηχοι ξένοιαστων χαμόγελων, χωρίς αποδέκτες,
Στους γκριζωπούς τοίχους
κρύβονται σκιές αλλοτινών γιορτών.
Μυρωδιά γης καμμένης
πάνω στις δειλές μαργαρίτες,
πάνω στις μαδημένες παπαρούνες.
Θρηνεί η φύση
του ανθρώπου το πισωγύρισμα...
Ένα ζευγάρι παιδικά, θυμωμένα μάτια
ρωτούν για το φταίχτη
και δικάζουν!
Είμαστε υπεύθυνοι
για μια άνοιξη ανάπηρη,
για το σκουριασμένο, ακρωτηριασμένο Αύριο
που αρνείται να μας επισκεφθεί!
Ανώφελα τα θεϊκά χαρίσματα σπαταλήσαμε...
Μα, ίσως και τώρα,
αργά δεν είναι,
αν μέσα από εκείνα τα μάτια
αξιωθούμε να κοιτάξουμε!
Αν γίνουμε μικροί,
ώστε να υψωθούμε
πάνω από της ατελούς φύσης μας την κατάρα
και σε ό,τι μέσα μας απόρθητο απόμεινε,
σπόρο ζωής νέας να φυτέψουμε,
πριν η σκοτεινιά σκεπάσει
τα όμορφά μας όνειρα!
🌺
Copyright © Αγγέλα Χρονοπούλου All rights reserved, 2.ΙΙΙ.2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από έργο Βιβής Μαρκάτου
