Υπάρχουν φορές που ορισμένα μυθιστορήματα «γράφουν» στο μυαλό και στην ψυχή του αναγνώστη πολύ καιρό αφότου έχει περιηγηθεί στο μαγικό κόσμο τους.
Πρόσφατα μαγεύτηκα από ένα τέτοιο μυθιστόρημα, θέλεις γιατί η ηρωίδα φέρνει το σπάνιο όνομά μου, Ροζάνθη, κάτι που μ' έκανε να ταυτιστώ μαζί της καλύτερα, θέλεις απ' την άλλη γιατί αγαπάμε εξίσου τη μουσική, θεωρώντας την στοργικό καταφύγιο κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε τα σκούρα, θέλεις τέλος γιατί θεωρούμε πως στη ζωή χρειάζεται να έχουμε συνοδοιπόρους τα φιλαράκια μας για να πορευτούμε ομαλά, το κέρδος που μου άφησε η ανάγνωση της ιστορίας της, ήταν διπλό για μένα.
Η συγγραφέας Ελισάβετ Γκακίδου, μας αφηγείται τις μουσικές της διηγήσεις, όπως τις αποκαλεί στο εξώφυλλο, με ορμητήριο την αγάπη της για τον άνθρωπο, (αυτό φαίνεται εξάλλου από τις σπουδές και τα σεμινάρια αυτογνωσίας που έχει παρακολουθήσει), διανθίζοντας την πλοκή παράλληλα με αυτοβιογραφικά στοιχεία. Οι ήρωες που παρελαύνουν στις σελίδες είναι πράγματι πρόσωπα υπαρκτά, ο άγγελος που περιγράφει τόσο γλαφυρά και συγκλονίζει την ηρωίδα μας, ήταν και ο δικός της άγγελος.
Προτού ξεκινήσω την περιήγηση, διάβασα στο σημείωμα ευχαριστίες για τα πρόσωπα που την ενέπνευσαν στη συγγραφή αυτού του βιβλίου, για το πόσο έκλαψε γράφοντάς το, την προδοσία του φίλου-άγγελου, που την στοίχειωσε και στάθηκε η αφορμή για να μας τη διηγηθεί, για όλους εκείνους που την εμψύχωσαν να συνεχίσει όταν οι συνθήκες ήταν αντίξοες και την έβγαζαν απ' το δρόμο.
Τη Ροζάνθη μάς τη συστήνει σαν μια απρόσμενη γνωριμία-θείο δώρο, που έκανε η ίδια η συγγραφέας (ναι, βάζει και τον εαυτό της μέσα στην πλοκή!) στο ταξίδι της μ' ένα τρένο. Την παρακολουθεί συντετριμμένη να κλαίει, προσπαθεί να την παρηγορήσει και κάπως έτσι αρχίζει να ξετυλίγεται το νήμα της υπόθεσης. Μαθαίνει για την αιτία της συντριβής της, την προδοσία εκείνου, που πίστευε σαν φίλο και αδερφό, και ενδιαφέρεται να μάθει λεπτομέρειες. Της παρουσιάζεται σαν δημοσιογράφος, την ενθαρρύνει να της ανοιχτεί, συμμερίζεται τη θλίψη της, γίνεται κομμάτι της ζωής της, μας προτρέπει να τη γνωρίσουμε κι εμείς με τη σειρά μας. Η κεντρική ηρωίδα λοιπόν, η Ροζάνθη, είναι μια εύθραυστη ύπαρξη, όπως και η συγγραφέας, που αγαπά τις τέχνες, τη μουσική και τη χειροτεχνία, μία ραγισμένη ψυχούλα που παλεύει να ξεφύγει απ' την κατάθλιψη, την αρρώστια-μάστιγα της σύγχρονης κοινωνίας.
Απομακρυσμένη απ' όλους θα κατορθώσει να σταθεί στα πόδια της και να αγαπήσει ξανά τη ζωή, μέσω της μουσικής, που ακούει στο διαδίκτυο, τις ατελείωτες ώρες της πλήξης. Από κει θα βρει το θάρρος ν' αναζητήσει τον μουσικό παραγωγό της αγαπημένης της εκπομπής και αυτός θα την οδηγήσει στον καλλιτέχνη που της αρέσει ν' ακούει.
Εδώ πρέπει να πούμε πως η Ροζάνθη επαγγέλλεται μάνατζερ καλλιτεχνών, μία από τις πολλές ενασχολήσεις και της ίδιας της συγγραφέως στο παρελθόν. Μ' αυτήν της την ιδιότητα θα θελήσει να προσεγγίσει τον καλλιτέχνη που έχει πάρει διαστάσεις μύθου και αναζωογονεί την ύπαρξή της, θα γοητευθούν αμφότεροι ο ένας απ' τον άλλο, θα συναντηθούν και αυτό θα είναι η αρχή μιας δυνατής φιλίας.
Μιας φιλίας όμως που την τυραννά παράλογα, προσφέροντάς της παραπάνω απογοητεύσεις από χαρές. Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις, πόσο μάλλον η φιλία(πολύτιμο και δυσεύρετο αυτό το λουλούδι), για ν’'ανθοφορήσουν σωστά, πρέπει και τα δύο συμβαλλόμενα μέρη να συνεισφέρουν εξίσου. Όταν το ένα είναι πιο ευάλωτο, επενδύει πολλά και δίνει όλο του το είναι, τότε κάποτε έρχεται η στιγμή της απομυθοποίησης. Κι όταν έρχεται το γκρέμισμα του βάθρου, που στήθηκε ο ανδριάντας του μύθου, η πιο ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία ταράζεται και χάνει τα πατήματά της.
Το μυθιστόρημα αυτό δεν γίνεται να μην σε συνεπάρει… Από τη μια ο ευαίσθητος ψυχισμός της ηρωίδας, η διαισθητική ικανότητά της, ο αλτρουϊσμός της, η πληθωρική αγάπη της για τον αδελφό της όπως θεωρεί τον Άγγελο… και από την άλλη τα καπρίτσια εκείνου, η τρέλα του, η μονομανία με την τέχνη του, που μπρος της δε λογαριάζει τίποτα, οι εξάρσεις του, η ταραχώδης γεμάτη τρικυμίες ζωή του… Ήταν αναμενόμενο να πέσει ο ένας πάνω στον άλλο, όπως αναμενόμενο ήταν η ίαση της Ροζάνθης, από την κατάθλιψη, ν' αρχίσει με τη μουσική του Άγγελου και τη θέλησή της να τον βοηθήσει. Άσχετα από την έκβαση της σχέσης τους, είχαν και οι δύο πολλά να μάθουν.
Όπως ανέφερα, το βιβλίο της Γκακίδου σε μαγεύει ποικιλοτρόπως. Το ίδιο και τα διάσπαρτα στιχάκια από καταξιωμένους συνθέτες, που το διακοσμούν, τα οποία συντελούν κι αυτά με την παρουσία τους στην έκβαση των γεγονότων.
Κι αν κάτι κράτησα από την περιήγησή μου σ' αυτό, είναι ότι οι σχέσεις που αποτελούν σταθμό στη ζωή μας ποτέ δεν μας εγκαταλείπουν, γιατί πολύ απλά, είναι πάντα μέσα μας.
Το μυθιστόρημα της Ελισάβετ Γκακίδου, Ο άγγελός μου είχε 2 όψεις, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή.
