Οι αναγνώστες του ιστότοπου, παλαιοί και νεότεροι, σίγουρα γνωρίζουν το όνομα του Πέτρου Βαζακόπουλου και τη γραφή του, αφού κατά καιρούς δημοσιεύονται εδώ δικά του έργα –διηγήματα φαντασίας στο σύνολό τους. Έτσι σήμερα, αν αναζητήσει κανείς εδώ το όνομά του θα βρει μια ολόκληρη σειρά κειμένων, που ξεκινούν από το έτος 2014! Ενδεικτικά μπορείτε να διαβάσετε τα: Η στιγμή ταξιδεύει σαν βροχή, Μεσάνυχτα στον Πειραιά, Just 60s, Florentia, Η άλλη γη, Ο κύριος Πόε υποθέτω; και πολλά πολλά άλλα. Μικρότερης ή μεγαλύτερης έκτασης, τα κείμενά του, πραγματεύονται θεμελιώδη ζητήματα υπαρξιακής φύσης (έρωτας, αγάπη, αναζήτηση εαυτού/εγώ/ευτυχίας κ.ο.κ.) και «πατάνε» πάνω σε διαχρονικές φοβίες του ανθρώπου (σκοτάδι, απειλή, απώλεια, επιβίωση κ.λπ.) ενώ «κουβαλάνε» –σχεδόν πάντα– μια μεταφυσική αύρα και πολλά φανταστικά στοιχεία.
Τον δημιουργό-καλλιτέχνη Πέτρο όμως τον γνωρίσαμε πρωτίστως μέσα από τα ψηφιακά του κολάζ, τα Ψηφιακά όνειρα όπως ήταν ο τίτλος της έκθεσής του. Σε αυτήν την εκφραστική του πορεία θα βρείτε εικαστικά έργα-συνθέσεις ψηφιακών εικόνων-φωτογραφιών επεξεργασμένων με τέτοιο τρόπο ώστε να προβάλουν τον φανταστικό κόσμο που δημιουργεί για εμάς εκείνος –όπως και για τον εαυτό του.
Αυτή την ανασκόπηση την κάνω για να καταλήξω πως η περίπτωση του Πέτρου Βαζακόπουλου αφορά έναν πολυδημιουργικό κι αεικίνητο άνθρωπο που του αρέσει να «αναγεννά» κόσμους σύμφωνα με τη φαντασία του ή –γιατί όχι;– με το ιδεατό του.
Στο προκείμενο τώρα, κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, Για την Ολίβια, από τις εκδόσεις Ελκυστής. Για ακόμα μία φορά, ο Πέτρος αποφάσισε να μας παρουσιάσει κάτι διαφορετικό, να αφήσει την μικρή φόρμα γράφοντας το πρώτο του μυθιστόρημα, για το οποίο μας μίλησε εδώ.
Η υπόθεση αφορά την ιστορία δύο ανθρώπων που έλκονται, ερωτεύονται... αλλά πρέπει να υπερπηδήσουν όλα τα εμπόδια που μπαίνουν ανάμεσά τους... και παράλληλα, η υπόθεση με έναν άλλο τρόπο, αφορά την ιστορία του Πίτερ, φύλακας σε ένα μικρό απομονωμένο νησί, που πετάει στη θάλασσα ένα μπουκάλι με ένα γράμμα, και την ιστορία της Ολίβια, που ζει με την οικογένειά της και που βρίσκει ένα μπουκάλι με ένα γράμμα στην παραλία. Δηλαδή η υπόθεση αφορά δύο ανθρώπους που έπρεπε/πρέπει να είναι μαζί, συνταξιδιώτες και σύντροφοι και που (θα;) κάνουν τα πάντα για αυτό, δύο ήρωες που έλκονται μαγνητικά όπως οι πιο μεγάλοι, κεραυνοβόλοι έρωτες και μιλάει για τις δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν, καθένας με τον εαυτό του, και τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουν.
Δεν μπορεί όλες οι ιστορίες των ανθρώπων να είναι οι ίδιες. Άλλωστε εμείς δημιουργούμε δικές μας. Το ίδιο κάνουμε και με τους φόβους μας.
Ακούγεται κοινωνικό μυθογράφημα –και ως έναν βαθμό είναι– αλλά κυριεύει το συναίσθημα και η φαντασία. Κι όπου φαντασία, ουσιαστικά εννοώ μαγεία. Η ιστορία είναι εξωπραγματική, με τον τρόπο της, και πολύ ρεαλιστική μαζί, επίσης με τον τρόπο της, ενώ παραμένει πάντα συναισθηματική και έχει εξπρεσιονιστικές υφές και σουρεαλιστικές εικόνες. Είναι ένα κείμενο εξιστόρησης όπως θα το έγραφε ένας Νταλί, αν ο τελευταίος ήταν συγγραφέας.
Στη δομή έχουμε μια αλληλουχία πρωτοπρόσωπων παράλληλων αφηγήσεων, που δημιουργούν οικειότητα με τους ήρωες και βάζουν τον αναγνώστη μέσα στη συνθήκη. Τα πρόσωπα «μιλάνε» εναλλάξ ιστορώντας μέρα-τη-μέρα και στιγμή-τη-στιγμή τα γεγονότα σε μια παράλληλη «πορεία» προς την κορύφωση. Ο τρόπος αυτός αναδεικνύει θετικότατα το υλικό του βιβλίου και προσδίδει στο έργο ενώ κάνει εντονότερη τη σύνδεση των δυο τους.
...σαν να ξέραμε ο ένας τον άλλον χρόνια...Ένα ονειρικό τοπίο που είχε εισβάλει στην πραγματικότητά μας......λίγη ζεστασιά ανάμεσα στην ανυπαρξία, στην άσκοπη περιφορά και τη μοναξιά.
Ο χρόνος και ο τόπος είναι άγνωστα στοιχεία, δηλαδή απροσδιόριστα, όμως η εποχή μοιάζει με τη δική μας και το σύνολο δημιουργεί –ή ενδυναμώνει– τη διαχρονικότητα.
Σκεφτόμουν ότι είμαστε δοχεία με μια συγκεκριμένη γραφή μέσα μας. Ταξιδεύουμε στη ροή του χρόνου σε μια θάλασσα που αντανακλά το βάθος της ψυχής μας.Η καταιγίδα χτύπησε την πραγματικότητά μας και ήταν η αλήθεια αυτή που τα παρέσυρε όλα.
Πρόκειται για πολύ γλυκό ανάγνωσμα, γραμμένο από έναν συγγραφέα με δικό του προσωπικό ύφος και εκφραστικό στιλ κι αυτό του δίνει χαρακτήρα. Θίγει διάφορα κοινωνικά θέματα αλλά θίγει και το θέμα των θρύλων! Των ιστοριών εκείνων που γεννιούνται κάπου κάπως και που κουβαλούν την «κατάρα» της αιωνιότητας, να μείνουν δηλαδή αξέχαστες, ζωντανές για πάντα... και κάποιες φορές, να ξανασυμβούν. Έχει μεταφυσικά στοιχεία, σουρεαλιστικά κ.ο.κ. –έχουν αναφερθεί και παραπάνω– αλλά –κι εδώ «κρύβεται» ένα σημαντικό πλεονέκτημα– μας θυμίζει ότι οι δαίμονες με τους οποίους έχουμε να παλέψουμε βρίσκονται εδώ, στο τώρα, στον ρεαλιστικό κόσμο και όχι στον ιδεατό, τον φανταστικό ή κάποιον άλλο. Επίσης, μας λέει πώς κερδίζεται η ευτυχία και έχει τη δική του μοναδική χροιά.
Ποιο ταξίδι απ' όλα έχει σημασία...Στο τέλος μένεις μόνο με τις καλές αναμνήσεις...
