Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Πάνος Λυκουργιάς: Ο κύριος θεματικός άξονας αυτής της ιστορίας είναι –όπως το ονομάζω και κάποια στιγμή μέσα στο βιβλίο– το «προσπέκτους» μας. Οι χαρακτήρες που εμφανίζονται έχουν επινοήσει, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, ένα προσπέκτους, δηλαδή μια περσόνα με την οποία κυκλοφορούν, συστήνονται και αλληλεπιδρούν με τους άλλους και η οποία πολύ συχνά πόρρω απέχει από την πραγματική τους φύση. Είναι ένα θέμα επίκαιρο και το θεωρώ άξιο τόσο να γράψεις όσο και να διαβάσεις γι' αυτό: σήμερα περισσότερο γνωρίζεις το προφίλ κάποιου –που είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα προσπέκτους– στα μέσα δικτύωσης παρά τον ίδιο. Ανεβάζουμε παντού τα βιογραφικά μας, βάζουμε φίλτρα στις φωτογραφίες μας, περνάμε πάντα τέλεια στις εξόδους μας: τα προσπέκτους έχουν πάρει το χειριστήριο της ζωής μας και από μαριονετίστες τους έχουμε γίνει μαριονέτες τους. Όμως κάτι υπάρχει πίσω απ' αυτό το προφίλ και αυτό το κάτι είναι το πραγματικά ενδιαφέρον. Γι' αυτό έγραψα αυτό το βιβλίο: γιατί στο θέατρο πάντα κρυφοκοιτάζω πίσω από την κουίντα. Α, και για να βάλω στο προσπέκτους μου ότι είμαι συγγραφέας.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Π.Λ.: Θέλω δύο, οπότε θα τις κολλήσω σε μία: σαπουνόπεραmindfuck. Μετράει!
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Π.Λ.: Να προσέξει πολύ με ποιον χαρακτήρα θα ταυτιστεί. Να είναι προετοιμασμένος για όλα. Να κρατήσει μόνο ό,τι του αρέσει: τα υπόλοιπα σημεία ας τα διαγράψει –ήδη έχω διαγράψει κι εγώ μερικά.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Π.Λ.: Θα πηγαίναμε σε κάποια μητρόπολη του δυτικού κόσμου και το ταξίδι θα κρατούσε όσο ένα story.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Π.Λ.:
«Πού να φανταζόμουν τότε, Ρίτα, ότι θα με έκανες συγγραφέα υπό την απειλή ενός όπλου; Πού να φανταζόμουν ότι σε μερικές ώρες θα είχα γράψει πάνω από εκατό σελίδες για να σώσω τη ζωή μου, και απ' ό,τι φαίνεται και τις δικές σας; Και μάλιστα χωρίς να μπορώ να καταλάβω το πώς.»
Ρίσκο
Ίλιγγος
Τέχνη
Απάτη
Ο Πάνος Λυκουργιάς απαντά σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών για το μυθιστόρημά του, Ρίτα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής και παράλληλα δημιουργεί μια ακροστιχίδα του τίτλου αποδεχόμενος την πρό(σ)κληση της στήλης Ακρότιτλο. Στην περίληψη διαβάζουμε:
[…] Έβλεπα στο ίντερνετ σεμινάρια ανθοκομίας άνευ διδασκάλου. Έβλεπα ένα ρομπότ που έλυνε τον κύβο του Ρούμπικ. Έβλεπα stand-up comedy. Έβλεπα πώς να φτιάξω τηγανίτες. Έβλεπα σαπουνόπερες. Διαφημίσεις ηλεκτρικών συσκευών. Μια ξυριστική μηχανή που είχε εφεύρει ο Δρ. Γκονζάλες Τιχουάνα, ειδήμων της ολιστικής ιατρικής. Έβλεπα ντοκιμαντέρ για τη ζωή στην έρημο Καλαχάρι. Για τα ζώα της. […]
Ο ανώνυμος αφηγητής βρίσκεται κλειδωμένος σε ένα υπόγειο, δεμένος και φιμωμένος. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας του είναι το πληκτρολόγιο του λάπτοπ που βρίσκεται στα πόδια του. Την ενορχήστρωση της απαγωγής έχει αναλάβει η σκιώδης Ρίτα, την οποία ο αφηγητής φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά. Η Ρίτα τον εξαναγκάζει, υπό την απειλή όπλου, να γράψει την ιστορία του ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωσή του.
Αυτό το βιβλίο είναι η ιστορία που έγραψε –και όχι μόνο αυτός. Μια ιστορία που περιλαμβάνει συνωμοσίες, δυναμικούς κλόουν, μυστηριώδεις γυναίκες, ξεπουλημένους καλλιτέχνες, σκοτεινά μπαρ, φρούτα που οπλοφορούν, κάθε λογής απατεώνες μα, πάνω απ’ όλα, την καταπιεσμένη, νευρωτική προσωπογραφία του δυτικού κόσμου, τόσο παράταιρη, τόσο οικεία.
Ο Πάνος Λυκουργιάς γεννήθηκε το 1991 στη Σπάρτη. Το 2009 εισήχθη στο Τμήμα Φυσικής του ΕΚΠΑ, όπου πραγματοποίησε προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα Πυρηνικής Φυσικής και Στοιχειωδών Σωματιδίων. Κατόπιν, ασχολήθηκε με τη Θεωρητική Φυσική ως υπότροφος ερευνητής. Συμμετείχε σε δημοσιεύσεις, ενώ το 2020 αναγορεύτηκε Διδάκτωρ, με τη διατριβή του να επικεντρώνεται σε ζητήματα κβαντικής πληροφορίας. Πέραν της φυσικής, έχει εργαστεί ως μουσικός, έχει ασχοληθεί από νεαρή ηλικία με την τραγουδοποιία και έχει γράψει το θεατρικό έργο «Η γυναίκα του Νικολού». Η«Ρίτα» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα, όπου, με κινηματογραφική αισθητική και βαθιά επηρεασμένος από την αμερικανική λογοτεχνία, επιχειρεί, μεταξύ άλλων, να εξετάσει τα κίνητρα που οδηγούν τον αφηγητή στην αφήγηση.
