Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Δήμητρα Κόμτσια: Με τις επιθυμίες μας.
Τη δημιουργία;
Δ.Κ.: Με τους κόπους μου.
Την επιτυχία;
Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Δ.Κ.: Το πρώτο μου βιβλίο είναι το «Επάγγελμα νοσοκόμα». Το πρώτο μου συγγραφικό παιδί. Όταν το τελείωσα ένιωσα ανακούφιση αλλά και ένα κενό στην ψυχή μου. Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής, της ψυχής μου, αποτυπώθηκε στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Όταν ολοκλήρωσα το βιβλίο, το μυαλό μου διέγραψε τα περισσότερα γεγονότα, από όσα έχω γράψει. Μπορεί να πληκτρολογούσα εγώ αλλά στην ουσία έγραφε η ψυχή μου. Το ολοκλήρωσα όταν ήμουν 26 ετών.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Δ.Κ.: Σίγουρα θα άνηκε στην ταινία «Marley and Me» στην οποία πρωταγωνιστούν ο Owen Wilson και η Jennifer Aniston. Η σκηνή που θα ταίριαζε περισσότερο στην κατάσταση την οποία ζω τώρα είναι εκείνη που δείχνει τον Owen Wilson να φτάνει με τον Marley στο σπίτι και η Anniston χορεύοντας αγκαλιά με τον λίγων μηνών γιο της, τους κοιτάει από το παράθυρο με αγάπη και χαμόγελο, και λέει στον μικρό της: «Ο μπαμπάς».
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Δ.Κ.: Μια σύνθεση, όπως το κομμάτι του Yann Tiersen Porz Goret. Ζωηρός ρυθμός, όπως η καθημερινότητα μου, συνδυασμένος με απαλό ύφος μοναχισμού και θλίψης.
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Δ.Κ.: Το 1922 που έγινε η ανακάλυψη και η χορήγηση της πρώτης ινσουλίνης. Ένα από τα μεγαλύτερα ιατρικά επιτεύγματα του 20ού αιώνα. Η ινσουλίνη έσωσε και σώζει χιλιάδες ζωές ανά τον κόσμο και έχει βελτιώσει την ποιότητα ζωής.
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Δ.Κ.: Το κίτρινο.
Η λαχτάρα;
Δ.Κ.: Το πορτοκαλί.
Η φλόγα;
Δ.Κ.: Το κόκκινο.
Πιστεύεις...
Δ.Κ.: Στον Θεό. Όλα γίνονται πάντα για καλό.
Πονάς...
Δ.Κ.: Με αυτά που βλέπω να συμβαίνουν. Κυρίως με ό,τι έχει να κάνει με ζώα και μικρά παιδιά.
Προχωράς...
Δ.Κ.: Μπροστά αντλώντας δύναμη από το παρελθόν.
Χορεύεις;
Δ.Κ.: Κάθε μέρα με τον γιο μου, κάποιες φορές με το σκυλοπαίδι μου και όταν το έχω ανάγκη με τον άντρα μου (βουβός χορός).
Ξαναγεννιέσαι...
Δ.Κ.: Κάθε μέρα με την ανατολή του ηλίου.
Χάνεσαι...
Δ.Κ.: Κάθε φορά που βλέπω τον ουρανό και έρχομαι σε επαφή με την ομορφιά της φύσης.
Τραγουδάς;
Δ.Κ.: Πολύ!
Διαβάζεις...
Δ.Κ.: Όποτε προλαβαίνω. Στο κομοδίνο μου υπάρχει το βιβλίο «Η επιστροφή της Πηνελόπης» της Νοέλ Μπάξερ.
Γράφεις...
Δ.Κ.: Όποτε βρω χρόνο ασχολούμαι με το επόμενο συγγραφικό μου παιδί.
Παίζεις...
Δ.Κ.: Όλη την ώρα αισθητηριακά παιχνίδια με τον γιο μου.
Στόχοι και επιδιώξεις:
Δ.Κ.: Στόχος μου να γίνω καλύτερος άνθρωπος, επιδίωξη μου να μεγαλώσω πνευματικά και σωματικά μια υγιής οικογένεια.
Όνειρα:
Δ.Κ.: Το «Επάγγελμα νοσοκόμα» να μπει σε κάθε σπίτι και να λυτρώσει ψυχές και ανθρώπους.
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Η Κόμτσια Δήμητρα γεννήθηκε το 1993 στο Βόλο. Είναι η τρίτη και η τελευταία από τα αδέρφια της. Σπούδασε Νοσηλευτική στο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Λάρισας και ολοκλήρωσε με επιτυχία το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών με τίτλο «Ψυχική υγεία» του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Έχει εργαστεί για κάποια χρόνια ως νοσηλεύτρια παθολογικού τμήματος στον ιδιωτικό τομέα και τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως Αναπληρώτρια Σχολική Νοσηλεύτρια στην Θεσσαλία. Αγαπάει τα βιβλία και επιζητεί την συνεχή γνώση. Είναι παντρεμένη και ονειρεύεται μια μεγάλη οικογένεια. Το «Επάγγελμα νοσοκόμα» είναι το πρώτο της βιβλίο.
Η συλλογή διηγημάτων, Επάγγελμα νοσοκόμα, της Δήμητρας Κόμτσια κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Στην περίληψη διαβάζουμε:
21ος αιώνας, πλανήτης Γη, χώρα Ελλάδα. Σε μια επαρχιακή πόλη τα μάτια, η καρδιά, τα αφτιά και το μυαλό μιας νοσηλεύτριας προσλαμβάνουν ερεθίσματα από τον πραγματικό κόσμο των ανθρώπων που έχουν περάσει το φράγμα του ήχου…
Άνθρωποι της τρίτης ηλικίας –και όχι μόνο– καθορίζουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς της για τη ζωή και τον θάνατο. Μέσα από τη γραφή της αποτυπώνονται ιδέες, συναισθήματα, αλήθειες, καθημερινές ιστορίες ζωής…
Είναι ευαισθησία τελικά να βλέπεις αυτό που κρύβεται επιμελώς στη σιωπή, πίσω από τις κλειστές πόρτες; Είναι θάρρος, ηρωισμός, αλτρουισμός ή απλώς πίστη στην αξία τού να παραμένεις όρθιος υπομένοντας τα πάντα; Να παραμένεις άνθρωπος και να κοιμάσαι ήσυχα τα βράδια με τη συνείδησή σου καθαρή;
