Πώς σας ήρθε η ιδέα; Τι πυροδότησε τη συγγραφή;
Κατερίνα Κουτουκάκη: Η ιδέα για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου γεννήθηκε τον Απρίλιο του 2015, μέσα από μία συνεδρία αυτογνωσίας, αλλά έμεινε στο συρτάρι για 3 χρόνια, αν και μέσα μου υπήρχε βαθιά η ανάγκη σε όλο αυτό το διάστημα να μιλήσω για ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό θέμα, μέσα από ένα μυθιστόρημα. Οι πρώτες λέξεις γράφτηκαν όταν πρώτα ολοκληρώθηκε και ωρίμασε η ιστορία στην σκέψη μου. Δηλαδή όταν μέσα μου φτιάχτηκε όλη η δομή, σκιαγραφήθηκαν οι χαρακτήρες και σχεδόν γράφτηκε νοερά και η τελευταία παράγραφος. Και στα δύο βιβλία μου, είχε γραφτεί πρώτα η τελευταία παράγραφος και κατόπιν ξεκινάω να γράψω την αρχή. Μπορεί η πλοκή να αλλάξει στην πορεία, οι χαρακτήρες να εξελιχθούν λίγο διαφορετικά από ό,τι τους έχω οραματιστεί, αλλά το τέλος είναι πάντα γραμμένο εξαρχής. Όπως και ο τίτλος.
Το μυθιστόρημα πραγματεύεται την έννοια της ανιδιοτέλειας; Πρόκειται για κάτι ουτοπικό, κάτι ξεχωριστό και μοναδικό; Κάτι άλλο;
Κ.Κ.: Για την μοναδική ανιδιοτελή έννοια που μιλάει αυτό το βιβλίο είναι για την αγάπη μας προς το παιδί μας κι αυτό δεν είναι κάτι ουτοπικό. Το μυθιστόρημα πραγματεύεται κυρίως την έννοια της επίγνωσης, της ανάγκης ο άνθρωπος να εξελίσσεται, να αλλάζει και να υπερνικά τα εμπόδια που εμφανίζονται μπροστά του στη διάρκεια του βίου του.
Μιλά για την ανάγκη να σπάσουμε τα στερεότυπα, να δομήσουμε την σκέψη και την οπτική μας ανάλογα με τις συνθήκες και την πραγματικότητά μας, με τρόπο ώστε να ζούμε εν ειρήνη μέσα μας. Για μένα η πιο ουτοπική κατάσταση που ενδέχεται να βιώνει ένας άνθρωπος είναι η προσδοκία να λάβει κάτι από κάποιον άλλον. Είναι ένα μυθιστόρημα αυτογνωσίας μέσα από το μονοπάτι της αναπηρίας.
Επίσης, δίνεται έμφαση στην έννοια της αγάπης, της πραγματικής και όχι της προσποιητής ή του «δοσίματος» εν είδει εγωισμού. «Κανείς δεν κατάφερε να αγαπήσει από το έλλειμμά του.» Τελικά, ως άνθρωποι έχουμε ακόμη «δαίμονες» που πρέπει να λύσουμε ή κάποιοι τα έχουν καταφέρει;
Κ.Κ.: Νομίζω πως ίσως ο Χριστός να είναι ο μοναδικός που κατάφερε να νικήσει τους «δαίμονες» του… Οι υπόλοιποι, όχι όλοι, αναζητούμε τον τρόπο να βρούμε το «κατ' εικόνα και ομοίωση». Δηλαδή να συνδεθούμε ξανά με το πρώτο εκείνο θεϊκό μας κύτταρο, που δίδαξε την αγάπη επί γης. Επίσης θεωρώ πως πραγματικά κανείς δεν μπορεί να προσφέρει αγάπη από το έλλειμμά του. Αν λίγο έχεις αγαπηθεί, αν λίγο σε έχουν αγκαλιάσει, αν λίγο σε έχουν επιβραβεύσει, αν λίγο σου έχουν ποτίσει τις ρίζες σου, εσύ πώς να μεγαλώσεις με ρίζες βαθιές; Πώς να απλώσεις φυλλωσιές να αγκαλιάσεις και να προσφέρεις στον κόσμο τη δροσιά σου;
Η αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων (ή ο έρωτας, αν θέλετε) χρειάζεται ιδανικές συνθήκες και βάσεις πέρα από την αμοιβαία επιθυμία που ενώνει τους δύο;
Κ.Κ.: Η αγάπη χρειάζεται μία και μόνη συνθήκη. Αυτήν της αμοιβαιότητας, της κοινής πρόθεσης της συμπόρευσης. Αυτό δημιουργεί τις γερές βάσεις. Σας μιλώ εκ πείρας.
Αν έπρεπε να χαρακτηρίσετε το μυθιστόρημα με μια φράση, ποια θα ήταν αυτή;
Κ.Κ.: Οι «Δέκα αλήθειες» είναι ένα μυθιστόρημα αυτοβελτίωσης, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.
Τι θα λέγατε σε εκείνον που διάβασε την ιστορία και τι σε όποιον επρόκειτο να τη διαβάσει;
Κ.Κ.: Θεωρώ, όπως σε όλα τα βιβλία, πως ο κάθε αναγνώστης έχει τη δική του οπτική σε κάθε ιστορία και εισπράττει κάτι διαφορετικό. Θα πω και στους δύο το ίδιο. Να κρατήσουν την Αλήθεια που μίλησε ή θα μιλήσει, στη δική τους ψυχή! Και να μην πάψουν ποτέ να έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στο Φως.
Η Κατερίνα Κουτουκάκη μίλησε για το μυθιστόρημά της, Δέκα αλήθειες, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε:
«Κι αυτή η µοίρα που κινεί τα νήµατα, που δένει τις ζωές µας και τις ευθυγραµµίζει µε τη σοφότερη γεωµετρία, να τέµνονται ή να είναι παράλληλες, να σχηµατίζουν κύκλους οµόκεντρους ή τρίγωνα ισόπλευρα, έφτιαξε έτσι τα πράγµατα ώστε τη στιγµή που η Χαρά οδηγούσε στο κενό η Φωτεινή να χάνεται στα µάτια του Μάρκου... κι εκείνος στα δικά της.»
Στη διαδροµή από το αρχοντικό της στο Νησί ως το διαµέρισµα του τρίτου ορόφου στην Καστέλα, η Φωτεινή Αρχοντάκη έζησε τη ζωή που της χαρίστηκε, µε πάθος, πόνο, απόγνωση, παραδοχή, αυτοθυσία και δίχως όρια αγάπη για τη Ζωή.
«Ο Μάρκος και η Φωτεινή δεν είχαν καταφέρει στα νιάτα τους να αγαπηθούν όπως τους άξιζε, γιατί δε γνώριζαν πώς να το κάνουν. Αγάπη µπορείς να δώσεις µόνο όταν την έχεις λάβει. Μόνο όταν έχεις ξεχειλίσει από αυτή, όταν σου περισσεύει. Τότε και µόνο τότε µπορείς να αγαπάς µε αλήθεια και ανιδιοτέλεια από τα βάθη της ύπαρξής σου. Κανείς ποτέ δεν κατάφερε να αγαπήσει από το έλλειµµά του. Κι αυτή ήταν η ένατη αλήθεια της ζωής, που η Φωτεινή εκείνη τη στιγµή συνειδητοποιούσε και σηµείωνε νοερά µέσα της.»
Η Κατερίνα Κουτουκάκη γεννήθηκε στον Πειραιά και µεγάλωσε στη Νίκαια. Από µικρή αγάπησε τα ταξίδια και τα βιβλία, έχοντας την πεποίθηση πως η γνώση είναι η προίκα που πάντα κουβαλάµε µαζί µας, ακόµα κι όταν πιστεύουµε πως τα έχουµε χάσει όλα. Έχοντας παρακολουθήσει για δέκα χρόνια σεµινάρια Αφήγησης Παραµυθιών, Τοποθέτησης Φωνής και Δηµόσιου Λόγου, Δηµιουργικής Γραφής, Επιµέλειας Κειµένων, Θετικής Ψυχολογίας, Αυτοβελτίωσης και Αυτογνωσίας, στράφηκε στη συγγραφή, εκδίδοντας το πρώτο βιβλίο της το 2017, µε τίτλο Μοίρνα: Το κόκκινο γλυκό κρασί της μοίρας, από τις εκδόσεις Λιβάνη. Είναι παντρεµένη «από πάντα», όπως συνηθίζει να λέει, και έχει µία κόρη. «Το πιο υπέροχο και ανακουφιστικό πράγµα στη ζωή είναι να αποδέχεσαι το σενάριο της ζωής που κλήθηκες να ζήσεις και να το ζεις µε τον καλύτερο τρόπο» είναι η φράση που αγαπά και την εκφράζει.
