Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Κυριακή Ακριτίδου: Την ευτυχία την ψάχνουμε σίγουρα στο παρόν και κρύβεται σε μικρούς θησαυρούς που έχουμε συλλέξει, άρα είναι σίγουρα παιδί του παρελθόντος, δεν μετριέται. Ευτυχώς είναι πολλά τα απομεινάρια της, όμως είναι χιλιοσπασμένα και δεν αναγνωρίζουμε ποτέ πόσο πολλές στιγμές της μας έχει χαρίσει.
Τη δημιουργία;
Κ.Α.: Η δημιουργία λοιπόν είναι σαν ένα λευκό πανί, κάποιος μπορεί να το κάνει ξεσκονόπανο, άλλος μπορεί να τυλίξει τα μάτια σου και να σου χαρίσει τον κόσμο ή και να παίξει τυφλόμυγα, άλλος μπορεί να σου δέσει τα χέρια. Άρα η δημιουργία γεννά χρηστικότητα, έρωτα, παιχνίδι, ακόμη και κακία. Όλες οι αρετές, μαζί κι αυτή, μετριούνται στην αξία που επιλέγεις να γεννήσεις.
Την επιτυχία;
Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Κ.Α.: Γράφω κάθε μέρα, κάθε φορά που με καλεί αυτό το μέσα μου να πω κάτι. Δεν μπορώ να οριοθετήσω την ολοκλήρωση· σίγουρα ένιωσα πάρα πολλή αγάπη από τους αναγνώστες μου. Η πρώτη μου συλλογή, που εκδόθηκε, λέγεται «Ποιήματα και άλλες εξομολογήσεις μου». Στα 29 μου έτη.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Κ.Α.: Ω, μα σίγουρα θα ήθελα να ήμουν ένα από τα παιδιά του κυρίου Μπανκς, ο Μάικλ ή η Τζέιν, τη στιγμή που η Μαίρη Πόππινς μπαίνει στη ζωή τους!
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Κ.Α.: Ό,τι ακουμπά την ψυχή μου, είτε είναι μια ιταλική ροκ μπαλάντα –αγαπώ τον Vasco Rossi– είτε ελληνική. Οι Έλληνες καλλιτέχνες έχουν γράψει τραγούδια για συναισθήματα ανείπωτα, ξεχωρίζω σίγουρα την ποντιακή μουσική καθώς φτάνει ένα μόνο δίστιχο για να πω πως αυτό που άκουσα επηρεάζει τη σκέψη μου βαθιά, άρα και τη ζωή μου.
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Κ.Α.: Θα ήθελα να ζω στη δεκαετία του 1960, νομίζω πως είναι η εποχή που αγαπώ τα πάντα, τις μουσικές, τα διηγήματα, την ποίηση, τον ρουχισμό ακόμη και τα σπίτια είχαν μια άλλη αίγλη με τις φλοράλ ταπετσαρίες· σήμερα έχουμε τόσο πολλά και μοιάζουν τόσο λίγα!
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Κ.Α.: Δεν έχει μόνο ένα χρώμα, η χαρά έχει χρώματα απ' το δείλι.
Η λαχτάρα;
Κ.Α.: Η λαχτάρα είναι γκρι, γιατί αν τα είχε όλα θα 'ταν μαύρη, αλλά κάτι της λείπει!
Η φλόγα;
Κ.Α.: Άλλες φορές είναι κατακόκκινη σαν τα πάθη άλλες φορές είναι κιτρινωπή και θερμαίνει το μέσα σου.
Πιστεύεις...
Κ.Α.: Πιστεύω στους ανθρώπους.
Πονάς...
Κ.Α.: Πονάω όταν δεν μπορώ να βοηθήσω.
Προχωράς...
Κ.Α.: Προχωράω πάντα παρατηρώντας γύρω μου...
Χορεύεις;
Κ.Α.: Χορεύω όποτε μου δοθεί η ευκαιρία!
Ξαναγεννιέσαι...
Κ.Α.: Ξανά γεννιέμαι σε κάθε γέλιο του γιου μου.
Χάνεσαι...
Κ.Α.: Χάνομαι όταν το απαιτεί η σκέψη μου.
Τραγουδάς;
Κ.Α.: Τραγουδάω λέει, τραγουδάω με την ψυχή μου, γιατί οι πιο όμορφες στιγμές έχουν φίλους, κιθάρα και μουσική!
Διαβάζεις...
Κ.Α.: Διαβάζω γιατί η ανάγνωση χαρίζει συναισθήματα που ίσως να μην βιώσουμε ποτέ δίχως αυτήν!
Γράφεις...
Κ.Α.: Γράφω γιατί δεν μπορώ να μην γράφω. Η γραφή λυτρώνει τη σκέψη, είναι σαν να μπορείς να αγκαλιάσεις την πληγωμένη σου καρδιά.
Παίζεις...
Κ.Α.: Παίζω κρυφτό, κυνηγητό, κάνω τα παιχνίδια του γιου μου ιστορίες της παραμυθοχώρας.
Κυκλοφόρησε μόλις η ποιητική συλλογή της Κυριακής Ακριτίδου, Ένα μικρό σεντούκι αλήθειες, από τις εκδόσεις Ελκυστής. Στην περίληψη διαβάζουμε:
Άραγε πώς είναι το πατάρι του δικού σου μυαλού; Ίσως να 'ναι ένα σκονισμένο, σκοτεινό δωμάτιο, γεμάτο ξεχασμένα αντικείμενα που ίσως κι αν τα ξαναδείς να μη σου χρειάζονται τώρα πια, όμως δε θέλεις και να τα πετάξεις, έτσι δεν είναι; Γιατί άλλωστε αυτά τα σκονισμένα πράγματα που για κανέναν άλλον δεν έχουν την ίδια αξία είναι οι αλήθειες σου, είναι οι διάσπαρτες εικόνες της δικής σου ιστορίας για τις μέρες που έγινες αυτός που είσαι σήμερα.
Αυτό το πατάρι λοιπόν στο δικό μου μυαλό είναι ένα δωμάτιο γεμάτο μουσικές, άλμπουμ με φωτογραφίες, κάτι κασέτες με παιδικές ταινίες και κάποια θρίλερ που "είδα" πίσω από την πλάτη του καναπέ κλείνοντας τα μάτια και τα αφτιά μου –κι ένα μικρό σεντούκι, σαν αυτά που κρύβουν μεγάλους θησαυρούς, έτσι και το δικό μου έχει έναν τόσο μεγάλο θησαυρό που ίσως για άλλους να μην έχει αξία, όμως για μένα είναι το κεντρικό δωμάτιο του μυαλού μου, είναι οι αλήθειες μου…
Στόχοι και επιδιώξεις:
Κ.Α.: Στόχος μου είναι να ανακαλύψω ό,τι μπορώ για τον εαυτό μου.
Όνειρα:
Κ.Α.: Ένα ταξίδι στον χρόνο.
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Κ.Α.: Γεννήθηκα στην πόλη της Καβάλας αλλά μεγάλωσα και ζω στην Αργυρούπολη Δράμας. Και αγαπώ πολύ τον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Οι ρίζες μου είναι από την Αργυρούπολη του Πόντου και από τη Σικελία. Σπούδασα Ιταλική γλώσσα και Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έχω εργαστεί ως εκπαιδευτικός στην ιδιωτική εκπαίδευση και ως διερμηνέας. Αγαπώ πολύ το διάβασμα, τη γραφή, τη μουσική, τις τέχνες.
