Ο Γιάννης Φιλιππίδης είναι ένας μυθοπλάστης που αγαπά τις γυναίκες. (Θυμάμαι εν τάχει: Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης, Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου, Είχε λιακάδα σήμερα και Το σπίτι με τις κλειδαριές.) Πολλές ηρωίδες του ανήκουν κυριολεκτικά στο αδύναμο φύλο, στις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, και βασανίζονται συχνά στη ζωή τους βιώνοντας κακοποιήσεις, βία κι αδικίες, έτσι ανυπεράσπιστες που είναι. Θα έλεγε κανείς ότι αυτές οι δύο προτάσεις είναι αντίθετες, μα δεν είναι. Ο κύριος Φιλιππίδης γράφει για τυραννισμένα πλάσματα αλλά «σκύβει» με πατρική αγάπη επάνω τους, ως φύλακας-άγγελος τις προστατεύει, τις συμπονά και, πολλές φορές, τις δικαιώνει.
Μια τέτοια κοπέλα είναι και η Αντιγόνη (του), η ηρωίδα του νέου του μυθιστορήματος, Χτύπα το φίδι στο κεφάλι, που κυκλοφορεί από την Άνεμος εκδοτική, όπως και όλα τα προηγούμενα. Το βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερα μέρη-χρονικές περιόδους· η ιστορία ξεκινά από τη Λιβαδειά του 1944, περνά από την Νέα Υόρκη του 1950 και φτάνει ως την Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Συγκεκριμένα, το καλοκαίρι του 1944, όταν στο Δίστομο οι ναζί βγάζουν όλο τους το μένος σε ανθρώπους, ζώα και περιουσίες, ένα έφηβο κορίτσι καταφέρνει να σωθεί από τον όλεθρο μα έχοντας χάσει την οικογένειά της –με φρικιαστικό τρόπο· εικόνες και βιώματα που καθορίζουν ολόκληρη τη ζωή της– και καταλήγοντας, ολομόναχη πια, ως ψυχοκόρη μιας καλοστεκούμενης οικονομικά άλλης οικογένειας. Μαζί τους θα γνωρίσει τόσο τον σωματικό όσο και τον ψυχικό βιασμό και θα καταλήξει στην Νέα Υόρκη, είκοσι χρονών πια, να ωθείται σε έναν ανεπιθύμητο γάμο.
Φυσικά, η Αντιγόνη, και έχει δικαίωμα στον έρωτα και την αληθινή αγάπη. Στο νοιάξιμο και το σμίξιμο των ψυχών, αλλά τα γεγονότα και οι καταστάσεις –ανάμεσά τους και η δολοπλοκία που στήνουν εις βάρος της τα αφεντικά της– ορθώνουν τείχη που την κρατούν δέσμια ξένων επιθυμιών. Το αν τα καταφέρει να σταθεί στα δικά της πόδια, να πάρει τη ζωή της στα χέρια της και να βρει τελικά την αγάπη, θα το μάθετε διαβάζοντας το βιβλίο.
Τα γεγονότα και οι εξελίξεις προχωρούν γρήγορα, η ιστόρηση απνευστί, χωρίς να «απλώνει» τις περιγραφές ή να επανέρχεται στα σημεία. Μαζί με την ιστορία της Αντιγόνης, και με αφορμή αυτήν, γνωρίζουμε κι άλλες ιστορίες μεταναστών και πονεμένων ανθρώπων, βασανισμένων από τις καταστάσεις ή από άλλους ανθρώπους (που είναι ακόμα χειρότερο).
Αν όμως, μέσα από αυτή τη μικρή περιγραφή, σας έδωσα την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ρομάντζο... λάθος, υπάρχει! Και θα κυριαρχήσει, όπως και η συγκίνηση γιατί υπάρχει φόρτιση συναισθημάτων.
Δεν αγοράζεται ο έρωτας κι η αγάπη, αποκτιούνται μονάχα όταν μέσα σου συνεχίσεις να γεννάς φως.
Τα χρόνια αυτά ήταν έτσι κι αλλιώς ταραγμένα για όλο τον κόσμο (στην πλειονότητά του) και οι δυσκολίες πολλές. Αυτή η ιστορία ζωής όμως σε πηγαίνει από το απόλυτο μαύρο ως την άμετρη χαρά, κι αυτό ίσως είναι το καλύτερο χαρακτηριστικό της γοητείας της. Κρατώντας το «χέρι» της ηρωίδας της, γνωρίζεις όλες τις αποχρώσεις του κόσμου, από το τίποτα ως τα πάντα και από την μεγαλύτερη πληγή στην πιο μεγάλη ελπίδα.
Θα δικαιωθεί ποτέ άραγε; Κι αν ναι, με ποιο κόστος; Τι μπορεί να επιφυλάσσει η ζωή στον πιο βασανισμένο της; Αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν στις σελίδες. Ανάμεσα στα πιο κτηνώδη, ζωώδη, πρωτόγονα και ποταπά ένστικτα, τι μπορεί να κρατήσει έναν άνθρωπο; Πού ή πώς να βρει τη δύναμη;
Πρόκειται για μια ιστορία με σκοτεινιά και πολύ φως μαζί, μια περιήγηση στις κακές στιγμές της Ιστορίας με οδηγό την ιστορία μιας Αντιγόνης που, όπως η άλλη Αντιγόνη του Σοφοκλή, βάζει την τιμή και την αγάπη υπεράνω νόμων κι ανθρώπων, που περιέχει συνεχείς εξελίξεις κι ανατροπές και που μπορεί να σας κρατήσει καλή συντροφιά.
