Κάποτε έρχεται η στιγμή που χρειάζεται να προγραμματίσεις κάτι για την πρώτη ημέρα του έτους –εορταστικό το κλίμα, πρωτοχρονιά, ποδαρικό κ.π.λ.– και δεν ξέρεις τι να βάλεις, για τι να μιλήσεις, με τι να ασχοληθείς (έχουν περάσει και περισσότερες από δέκα έντεκα πρωτοχρονιάτικες αναρτήσεις στο koukidaki) και τελικά προκύπτει δυσκολότερη η επιλογή πρώτης δημοσίευσης παρά αγοράς νέου αυτοκινήτου.
Αναρωτιόμουν που λέτε, πώς πέρασε το 2021 και τι θα ήθελα για το 2022 και κατέληξα σε κάτι τέτοιο: απλό φόρεμα φορεμένο με ζεστές κάλτσες, πιασμένα επάνω τα μαλλιά, βαμμένα τα νύχια σε έντονο χρώμα, ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και ένα βιβλίο ή μια κλασική ταινία ή μια ορχηστική μουσική να παίζει. Αυτή είναι η εικόνα που έχω για εμένα από το 2021 ενώ για το νέο έτος θα ήθελα: καλό φόρεμα με λεπτές κάλτσες και γόβες στο φουαγιέ ενός θεάτρου μετά από μια –ακόμη– παράσταση ακούγοντας λάουντζ με καλή παρέα. Ε, και μετά σκέφτηκα ότι η μουσική που ενώνει τη μελαγχολική διάθεση της ανεκπλήρωτης επιθυμίας με την ελπίδα και την προσμονή ενός πιο όμορφου αύριο είναι η τζαζ. Και μετά θυμήθηκα τις Βραδιές τζαζ και όλες τις άλλες ιστορίες Με θέα το παρελθόν, κατά πώς γράφει και το εξώφυλλο του βιβλίου της Τριαντάφυλλης Πολίτη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Με μια φράση θα χαρακτήριζα τη συλλογή διηγημάτων ως αστικό τζαζ, νοσταλγικής διάθεσης και αναπόλησης. Όπως και να 'χει, η όμορφη αφήγηση θα σας παρασύρει στις σελίδες ενώ η γλυκύτητα, η αγάπη και οι σχέσεις ζωής, που θα βρείτε εκεί, θα σας κερδίσουν.
Μια μικρή ή μεγάλη ζωή θα βρείτε σε κάθε ιστορία: οικιακό σκηνικό σε κάποιες, επίκαιρο θέμα αλλού, ψυχογραφικό το υπόβαθρο σε μερικές, κλείσιμο «λογαριασμών», απολογισμούς, εσωτερικότητα, τρυφερότητα κι ανθρωποκεντρισμός και πολλά άλλα στοιχεία-αποχρώσεις.
Εμένα με γοήτευσε στην απόφαση ευτυχίας –για την οποία δεν πρέπει να επεκταθώ, όσοι το διαβάσετε θα καταλάβετε καλύτερα– και στην αναμονή μιας νέας ζωής-πραγματικότητας «μπας και πάρουν κάποια από τα όνειρα σάρκα και οστά», όπως είναι η διάθεσή μας αυτή την πρώτη πρώτη ημέρα του νέου μας ξεκινήματος (μην πείτε ότι δεν το είχατε σκεφτεί· όλοι το ίδιο βάζουμε κατά νου μόλις γυρνάμε σελίδα: μια ευχή να πραγματοποιηθούν τα όνειρά μας).
Κάπου κάπου είναι δυστοπική αλλά χωρίς να βαραίνει την ατμόσφαιρα, ίσα να θίξει/αγγίξει λίγο τα σκοτάδια, που έτσι κι αλλιώς συμπορεύονται με τα φώτα.
Μιλάει για την παρεμβολή της λογοτεχνίας στη ζωή (της) με έναν ανοιχτό τρόπο, όχι με υπονοούμενα και υποδόριες διαδρομές. Εξάλλου, θα γνωρίσετε έναν ηλικιωμένο που κάνει το μοναδικό πράγμα που μπορεί. Γράφει. Σε ένα κείμενο που η γραφή λειτουργεί σαν φάρμακο, ψυχής και σώματος.
Αλλού, ο νόστος για την πατρίδα πυροδοτεί τις επιθυμίες ενός ζευγαριού, που δεν είναι το μοναδικό ζευγάρι του βιβλίου, αλλά και γενικότερα θα συναντήσετε προβληματισμούς, αναμνήσεις, συγκίνηση και επικέντρωση στην απώλεια, σε ό,τι λείπει.
Μιλάω με την ψυχή μου που την άφησα πίσω, στην αναμονή.Η γη είναι ένας μεγάλος θάλαμος αναμονής.
Ενθουσιάστηκα διαβάζοντας την ιστορία μιας παρέας αγοριών όπως αυτή αναβιώνει μέσα από μία φωτογραφία και για την πραγματική φιλία που θριαμβεύει στα κείμενα. Όπως και η πίστη, και γι' αυτό να περιμένετε ιστορίες για σκύλους, με ήρωες σκύλους ή για τη σχέση τους με τους ανθρώπους τους... Μάλιστα σε μία τέτοια ιστορία, που είναι σαν παραμύθι χριστουγεννιάτικο, θα σας μιλήσει για τη ζωή ενός σκύλου κι ενός άντρα!
Θα σας μιλήσει και για προσφυγιά, και για τη σημασία της θάλασσας... «Την αγαπάω τη θάλασσα.» Για την επέτειο των είκοσι ετών ενός ζευγαριού, για μια συνάντηση που αλλάζει ολόκληρη τη ζωή μιας γυναίκας –και δεν είναι ένας έρωτας, δεν είναι ο πρίγκιπας. Παράλληλα, μια άλλη γυναίκα είναι έγκυος, ένας άλλος άντρας θρηνεί τον πατέρα του κι ένα πανδοχείο «έρχεται» από έναν άλλο αιώνα.
Άνθρωποι, τόποι, συνθήκες, αισθήματα... ακόμα και μεταφυσική αύρα θα «φυσήξει», παρόλο που η συνολική διάθεση είναι γειωμένη.
Πάντως, σε σχέση με εκείνο τον πρίγκιπα που περιμένουν πολλές νέες, σε έτερο διήγημα σε βάζει σε σκέψεις. Σε κάνει να προβληματιστείς (σοβαρά) και να σκεφθείς αν θέλεις έναν πρίγκιπα, τον πρίγκιπα (κι όμως!).
Και ξέρετε πώς ολοκληρώνεται αυτή η περιπολία περιπλάνησης; Με τις Βραδιές τζαζ. Με έναν δίσκο μουσικής να παίζει· αλλά πάντα έπαιζε λίγη τζαζ σαν μουσικό χαλί, στο μπακγκράουντ, μόνο που τώρα πια, καθώς ολοκληρώνεται η βόλτα στους τόπους και τους ανθρώπους, επικεντρώνεσαι/-ται στη μουσική, αρχίζει να αποκτά νόημα ο ήχος, ξεκαθαρίζουν οι νότες, βγαίνουν μπροστά, ξυπνά το συναίσθημα κι ολοκληρώνεται η εμπειρία. Αύριο θα ξεκινήσει μια νέα ημέρα στον κόσμο και μια νέα σελίδα για τους γραφιάδες του.
