Abdulloh Abdumominov
My neighbor Abdullah and I have become close friends. One day we couldn't find any any way to have fun. We had no goal. We didn't know what to do. When we were making something from a piece of wood, my father suddenly woke up. His eyes were half open when he said:
“Hey, thieves of time! Are you wasting your time?”
I didn't understand the meaning of my father's "time thieves" at all. I wanted to ask, but he fell asleep.
My friend Abdullah also asked “Are we thieves?”.
When daylight came, he went into his house. I also fell asleep from exhaustion. But I remembered that I was late for school, so I quickly washed my face and drank tea in a hurry. I do not remember what I ate... I thought I would be late for school, but class had not yet begun. As soon as I arrived, the teacher came in. We all greeted the teacher with respect.
“My dear students! I am overjoyed to see you. My joy is boundless.”
Just as our teacher was explaining the subject to us, one of my classmates came in and said, “Teacher, I'm sorry I'm late today.”
“Doniyor, don't be late anymore.”, the teacher said.“This time I forgive you, but next time I will punish you.”
“Dear students,” the teacher said, “you must build a new Uzbekistan, and at the same time justify the trust of your parents, ready to give their lives for you. If you become famous, I will be proud to say on the street that I taught this student”, she said.
These words of my teacher had a special effect on me and increased my self confidence. Various whispers began in the classroom.
“Will you come to my birthday tomorrow?” I heard also those words. It was clear that our teacher also heard these words.
“Time thieves”, said the teacher. Her sharp gaze at the students was marked by regret. “Thieves of time”.
I had heard these words from my father while I was playing with my friend. That's why I was not surprised to hear them. My classmates were stunned.
Doniyor, trembled with fear, as if I had committed a crime.
“Doniyor, why are you trembling?” the teacher asked.
“You called us thieves, didn't you? After all, aren't those who steal punished?”
“Time thieves are punished by time itself. By doing so, you are hurting yourself.” the teacher said.
“Teacher, I do not understand the meaning of this sentence at all. Please tell us about the theft of time.”
“Usually, those who steal are punished”, said the teacher. “Time thieves are no exception. True, the thief of time is not punished. He is not even accountable before the law. But wasting your time now is tantamount to stealing your time, your future. If you spend all your time in science, you will save time and become a
mature person in the future.”
Ohh, my friend Abdullah and I are the thieves of our future, Ι thought.
These words of the teacher inspired Doniyor and at that moment, he realized what a "time thief" was.
He even came to our house in a hurry:
“Anvar, are you there? Starting today, I can say that I understand the value of time.”
“Yes, Doniyor. You understand now, we are not stealing our time, we are just following the path of knowledge. In the future, we will be among the mature people mentioned by my teacher. I agree with you.”
Don't waste your time! I will always remember that it is a trophy!
🌸
Κλέφτες του χρόνου
Ο γείτονάς μου, Αμπντουλάχ, κι εγώ είμαστε στενοί φίλοι. Ένα πρωί δεν μπορούσαμε να βρούμε κανέναν, μα κανέναν, τρόπο να διασκεδάσουμε μαζί. Δεν είχαμε στόχο. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε ενώ την ώρα που φτιάχναμε κάτι από ένα μεγάλο κομμάτι ξύλο, ο πατέρας μου ξύπνησε ξαφνικά. Τα μάτια του ήταν ακόμα μισάνοιχτα όταν είπε...
— «Έι, κλέφτες του χρόνου! Χάνετε τον χρόνο σας;»
Δεν κατάλαβα το νόημα των λέξεων του πατέρα μου. Χρονοκλέφτες! Ήθελα να τον ρωτήσω αλλά αποκοιμήθηκε.
Ο φίλος μου ο Αμπντουλάχ επίσης αναρωτήθηκε: «Είμαστε κλέφτες;».
Όταν βγήκε ο ήλιος, πήγε στο σπίτι του κι εμένα με πήρε ο ύπνος από την εξάντληση. Ενθυμούμενος όμως πως άργησα για το σχολείο, έπλυνα γρήγορα το πρόσωπο και τα χέρια μου και ήπια βιαστικά τσάι. Δεν θυμάμαι καν τι έφαγα. Νόμιζα ότι θα αργούσα στο σχολείο, αλλά το μάθημα δεν είχε ξεκινήσει ακόμα. Μόλις έφτασα μπήκε η δασκάλα. Χαιρετήσαμε όλοι τη δασκάλα με σεβασμό.
— «Αγαπημένα μου παιδιά! Χαίρομαι τόσο που σας βλέπω. Η χαρά μου είναι απέραντη».
Την ώρα που η δασκάλα μας μάς εξηγούσε το θέμα, ένας συμμαθητής μπήκε μέσα λέγοντας: «Κυρία, λυπάμαι που άργησα απόψε.».
— «Ντονιγιόρ, μην αργήσεις ξανά», είπε η δασκάλα. «Αυτή τη φορά σε συγχώρεσα, αλλά την επόμενη θα σε τιμωρήσω. Αγαπητοί μαθητές, πρέπει να χτίσετε ένα νέο Ουζμπεκιστάν και ταυτόχρονα να δικαιολογήσετε την εμπιστοσύνη των γονιών σας, που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους για εσάς. Αν γίνετε διάσημοι, θα είμαι περήφανη να λέω στον κόσμο ότι δίδαξα αυτό τον μαθητή», είπε.
Αυτά τα λόγια της δασκάλας μου μού έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση και μου αύξησαν την αυτοπεποίθηση. Σε αυτό το σημείο, άρχισαν κάθε λογής ψίθυροι στην τάξη. «Θα έρθεις στα γενέθλιά μου αύριο;» Άκουσα κι εγώ αυτές τις λέξεις. Ήταν φανερό ότι και η δασκάλα μας είχε ακούσει αυτές τις λέξεις.
— «Κλέφτες του χρόνου», είπε η δασκάλα. Το κοφτερό της βλέμμα προς τους μαθητές ήταν γεμάτο λύπη.
«Κλέφτες του χρόνου». Είχα ακούσει αυτά τα λόγια από τον πατέρα μου την ώρα που έπαιζα με τον φίλο μου. Γι' αυτό και δεν με εξέπληξαν όμως οι συμμαθητές μου έμειναν άναυδοι. Ο Ντονιγιόρ έτρεμε από φόβο λες και εγώ είχα κάνει έγκλημα.
— «Ντονιγιόρ, γιατί τρέμεις;», ρώτησε η δασκάλα.
— «Μας αποκαλέσατε κλέφτες, έτσι δεν είναι; Δεν τιμωρούνται αυτοί που κλέβουν;»
— «Οι κλέφτες του χρόνου τιμωρούνται από τον ίδιο τον χρόνο. Έτσι, κάνεις κακό στον εαυτό σου», είπε η δασκάλα.
— «Κυρία, δεν καταλαβαίνω καθόλου τη σημασία αυτής της φράσης. Σας παρακαλώ, πείτε μας για τον κλέφτη του χρόνου».
— «Συνήθως, όσοι κλέβουν τιμωρούνται», είπε εκείνη. «Οι κλέφτες του χρόνου δεν αποτελούν εξαίρεση. Είναι αλήθεια βέβαια· ένας κλέφτης του χρόνου δεν τιμωρείται. Δεν λογοδοτεί απέναντι στον νόμο. Αλλά το να σπαταλάς τον χρόνο σου τώρα ισοδυναμεί με κλοπή του μέλλοντός σου. Αν ξοδεύεις τον χρόνο σου για την επιστήμη θα κερδίσεις χρόνο ώστε να γίνεις ένας ώριμος άνθρωπος στο μέλλον».
Ω, ώστε ο φίλος μου ο Αμπντουλάχ κι εγώ είμαστε κλέφτες του μέλλοντός μας, σκέφτηκα.
Αυτά τα λόγια της δασκάλας ενέπνευσαν τον Ντονιγιόρ, που από εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησε τι ήταν ο «κλέφτης του χρόνου». Μάλιστα ήρθε βιαστικός στο σπίτι μας.
— «Ανουάρ, είσαι εδώ; Από σήμερα, μπορώ να πω ότι καταλαβαίνω την αξία του χρόνου».
— «Ναι, Ντονιγιόρ. Όπως καταλαβαίνεις, πια δεν κλέβουμε τον χρόνο μας, απλώς ακολουθούμε το μονοπάτι της γνώσης. Μελλοντικά, θα γίνουμε οι ώριμοι άνθρωποι που ανέφερε η δασκάλα. Συμφωνώ μαζί σου».
Μην σπαταλάτε τον χρόνο σας! Να θυμάστε πάντα ότι είναι ένα τρόπαιο!
Copyright © Abdumominov Abdulloh All rights reserved, 2021
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια, μετάφραση στην ελληνική: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Erin Hanson (Mosaic Path, 2018)
Η Abdumominov Abdulloh είναι 13 ετών και μαθήτρια της 7ης τάξης του υπ' αριθμόν 102 Σχολείου της Τασκένδης στο Ουζμπεκιστάν.
