Η στιγμή εκείνη που στέκεσαι, παίρνεις μια ανάσα και ζυγίζεις –κερδισμένα, χαμένα, λάθη, σωστά κ.ο.κ.–, η στιγμή του απολογισμού σου δηλαδή είναι όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει η στιγμή που προχωράς μπροστά. Αυτά μας εξηγεί η Καλλιόπη Μαγουλή στον πρόλογο της συλλογής της. Μας λέει και κάτι ακόμα, πολύ ρομαντικό, κατά τη γνώμη μου: Πηγές έμπνευσης τα πάντα και το τίποτα. Αυτά και άλλα, θα σας τα πει όμως και η ίδια παρακάτω.
Εκείνα που θα σας πω εγώ σχετικά με το βιβλίο της και αφορούν τη δική μου εμπειρία ανάγνωσης σχετίζονται με τον τρόπο και τον λόγο που γράφει. Στο Ήθελα ξεκαθαρίζει πως ήθελε να μιλήσει ανοιχτά, δημόσια, αλλά χωρίς φωνή, άρα καταθέτοντας τις σκέψεις στο χαρτί. Κι έτσι προέκυψε, προφανώς, τούτη η συλλογή με τους ελεύθερους στίχους –αν και δεν λείπουν οι ομοιοκαταληξίες ενώ ένα από τα έργα, το Εκούσια νοθεία, μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως τραγούδι έτσι ρυθμικό που είναι, όπως και το Κουδούνι– και τα σκίτσα μονοκοντηλιάς στη διακόσμηση.
Πέρα όμως όλων, θεωρώ πως η έκδοση των ποιητικών κειμένων δεν στοχεύει σε ένα ευρύ κοινό αλλά σε όποιον έχει την ανάγκη να την «ακούσει», όπως κι εκείνη είχε την ανάγκη να ακουστεί· κι εξάλλου, στο Ένας αρκεί γίνεται ολοφάνερο πως η ποσότητα μειονεκτεί απέναντι στην ποιότητα.
Η αμυγδαλιάπριν έρθει η Άνοιξηξέρει ν' ανθίζει.
Της αρέσει να «παίζει» με τις λέξεις και τη γλώσσα γενικότερα, χρησιμοποιώντας διάφορα λεξοπαίγνια ή γλωσσοπαίγνια στα κείμενά της και, παράλληλα, της αρέσουν οι αντιθέσεις (γεμίζουμε - αδειάζουμε, λίγο - πολύ, απών - παρών, ήσουν - δεν ήσουν, ανάβουν - σβήνουν, δύση - ανατολή κ.ά.).
Της αρέσει να εκφράζεται με τη γραφή. Να μιλάει με αυτόν τον τρόπο για ό,τι την απασχολεί, να μελετάει εαυτό και τον κόσμο, και –γιατί όχι;– να τον κάνει καλύτερο βρίσκοντας τις απαντήσεις (της), όπως οφείλει γενικότερα να κάνει καθένας: να βρεις εσύ μόνος τον διακόπτη / που ανάβει το φως.
Απλά και μόνο επειδή στάθηκες λίγο...
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Καλλιόπη Μπαγουλή: Πολύ πριν το ακούσιο «Στάσου λίγο» (ή πολύ;) που επέβαλε στη ζωή μας η πανδημία Covid-19, απασχόλησε τη σκέψη μου η ιδέα του εκούσιου «Στάσου λίγο». Η συνειδητοποιημένη παύση από το αέναο –ενίοτε μηχανικό– τρέξιμο της καθημερινότητας.
Η στιγμή που επιβραδύνεις το βήμα σου και μπορείς να ζυγίσεις απώλειες, κερδισμένα, δυνάμεις και αποθέματα. Να αντιληφθείς το πίσω σου, το μπροστά σου και το εδώ σου. Το πριν σου που έγινε το τώρα σου και το οποίο με τη σειρά του θα γίνει το μετά σου.
Και όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει αυτή είναι η στιγμή που προχωράς μπροστά. Απλά και μόνο επειδή στάθηκες λίγο…
Τέτοιες δικές μου στιγμές γέννησαν τα ποιήματα που απαρτίζουν την πρώτη μου ποιητική συλλογή στην οποία επέλεξα να δώσω αυτόν τον τίτλο και η οποία κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τις εκδόσεις Ελκυστής.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Κ.Μ.: Διέξοδος.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Κ.Μ.: Θα χρησιμοποιήσω ως συμβουλή προς τους συνταξιδιώτες μου τους στίχους του Νικόλα του Άσιμου:
Κοίτα με στα μάτια με υπομονήδιώξε του άλλου κόσμου την επιρροήνιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάςείν' πανάκριβο σ' το λέω ν' αγαπάς
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Κ.Μ.: Επειδή αγαπώ το Tango και το ταξίδι στο μακρινό Buenos Aires είναι ένα όνειρο ζωής για εμένα, είναι πολύ δελεαστικό να δώσω αυτή την απάντηση αλλά νομίζω κανένα ταξίδι, όσα χιλιόμετρα μακριά κι αν σε πηγαίνει, δεν μπορεί να συγκριθεί με το ταξίδι που ξεκινάς μέσα σου διαβάζοντας ένα βιβλίο. Υπάρχουν πολλά κρυμμένα μέρη εκεί, σκοτεινά και φωτεινά, αιχμηρά και ομαλά, ξεχασμένα και καταχωνιασμένα που αξίζει να ανακαλύψεις από την αρχή και να σταθείς εκεί μια στιγμούλα, έναν αιώνα.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Κ.Μ.: Θα μοιραστώ ένα ποίημα που έχει τον τίτλο «Ποτε άτονο»:
Τίποτα πιο επικίνδυνο
από ένα «πότε;»
παραμελημένο.
Κακιώνει.
Στραβώνει.
Τόσο όσο χρειάζεται
για να γλιστρήσει ο τόνος
στη λήγουσα.
Η Καλλιόπη Μπαγουλή απαντά σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών για την ποιητική της συλλογή, Στάσου λίγο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Παρακάτω, η ίδια γράφει δημιουργικά αποδεχόμενη την πρό(σ)κληση του Ακρότιτλου:
Σχισμή αδιόρατη
Τάφρος βαθιά
Ατσάλινο σκοτάδι
Σχίζει
Οδούς φωτός
Υφαίνοντας
Λαμπιρίσματα
Ιαματικά, τη ρίζα
Γλύφουν της
Ουλής
Η Καλλιόπη Μπαγουλή γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα και μεγάλωσε και ζει στην Πάτρα. Απόφοιτη του Τμήματος Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών, ασχολείται επαγγελματικά με την κατασκευή ιστοσελίδων. Η ανάγκη έκφρασης μέσω του γραπτού λόγου τη συνοδεύει από πολύ νωρίς στη ζωή της και μαζί με την άλλη της αγάπη, το Tango, τη βοηθούν να διατηρεί μία ψυχή ελεύθερη. Μέσα στο 2020 δημιούργησε μία διαδικτυακή φωλιά για να στεγάζει και να μοιράζεται σκέψεις της και κομμάτια της ψυχής της που θέλουν να ταξιδέψουν. Το 2021 η συμμετοχή της σε ποιητικό διαγωνισμό Χαϊκού προκρίθηκε και συμπεριλήφθηκε μαζί με τα άλλα προκριθέντα ποιήματα σε συλλογική έκδοση. Κείμενά της έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορα διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά και portals ενώ έχει επιμεληθεί κείμενα σε διάφορες παραστάσεις και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Το «Στάσου λίγο» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή και αποτελείται από ποιήματα που έγραψε τις στιγμές εκείνες που η ίδια «στάθηκε λίγο» και που την έκαναν να προχωρήσει μπροστά.
