Ο Λάκης ζει στην πόλη των Ιωαννίνων τη δεκαετία του 1970 και εντυπωσιάζεται από το τσίρκο που έρχεται στην ετήσια εμπορική πανήγυρη. Αγαπημένο του ζώο είναι ο Μπίλη, μια εντυπωσιακή τίγρη Βεγγάλης με την οποία δένεται σε πρωτόγνωρο βαθμό. Τι κοινό έχουν αυτά τα δύο εντελώς διαφορετικά πλάσματα; Ποιος είναι ο άρρηκτος δεσμός που ίσως τους ενώσει για πάντα; Γιατί ταυτίζεται με το φυλακισμένο ζώο ο Λάκης;
Το νέο θεατρικό κείμενο του Μιχάλη Σπέγγου είναι μια παράλληλη διεισδυτική ψυχογραφία ενός ανθρώπου κι ενός ζώου, μια τομή στις προσωπικές μας φοβίες και στις ατομικές φυλακές, που περιορίζουν τη συναισθηματική και κοινωνική μας ελευθερία. Μέσα από μια ανατρεπτική και άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία ξεδιπλώνεται η ζωή ενός παιδιού με ενδιαφέροντα, φυσική περιέργεια και όνειρα, το οποίο ζει σε μια επαρχιακή πόλη και θαμπώνεται από τη μαγεία που του προσφέρεται μια φορά τον χρόνο. Η γνωριμία του με τον Μπίλη θα αλλάξει για πάντα τη ζωή του. Δεν παύει στιγμή να σκέφτεται το ζώο, η καθημερινότητά του περιστρέφεται γύρω από αυτό, κάτι που ανησυχεί τη μητέρα του Λάκη.
Οι εξελίξεις είναι απανωτές και απρόσμενες κι ένα αναπάντεχο φινάλε ίσως βάλει τα πράγματα στη σωστή τους θέση.
Η καθαυτή ιστορία ζωντανεύει μέσα από μια ομάδα ηθοποιών που ετοιμάζουν μια παράσταση για τον Λάκη, με αποτέλεσμα τα πρόσωπα του σήμερα να αναμιγνύονται με αυτά του χτες και οι δύο ιστορίες να ενώνονται σε ένα αρμονικό αποτέλεσμα θεάτρου εν θεάτρω.
Με ανύπαρκτα σκηνικά και ελάχιστα αντικείμενα, με τέσσερις ηθοποιούς να δίνουν όλη τους την ψυχή και να μεταμορφώνονται σε διαφορετικούς χαρακτήρες, με μια ταιριαστή και ρυθμική μουσική επένδυση, με αξιοθαύμαστη κινησιολογία και με ταλέντο πραγματοποιείται ένας θεατρικός άθλος, μια μέθεξη, που με γέμισε εικόνες, ποικίλα συναισθήματα και σκέψεις που επιδέχονται πολλές ερμηνείες. Όσο διαδραματίζονται τα γεγονότα διάφορες λέξεις και φράσεις κουμπώνουν σε πολλά προβλήματα της σημερινής εποχής και κοινωνίας ως προς την ατομική, ψυχολογική, κοινωνική ελευθερία μας. Το φινάλε μου έφερε δάκρυα στα μάτια ως απότοκο ενός δυνατού συνόλου τέτοιων σκέψεων και ερμηνειών.
Για τους ηθοποιούς τι να πρωτοαναφέρω; Το εύρος των ερμηνευτικών δυνατοτήτων του Νίκου Μυλωνόπουλου που καταφέρνει, όπως άλλωστε κι όλοι οι ηθοποιοί, να υποδύεται διαφορετικούς ρόλους με μαεστρία (πότε θηριοδαμαστής, πότε παιδί που παίζει ποδόσφαιρο, πότε εισπράκτορας σ' ένα εξαίρετο παιχνίδι επανάληψης με τον Λάκη); Τη δυνατή παρουσία της Ηλέκτρας Τσακαλία, που από θιασάρχης του σήμερα γίνεται η μητέρα του Λάκη και ξεσπάει σ' ένα καλοδουλεμένο κρεσέντο οργής (εδώ μπαίνουν οι πρώτες σκέψεις για την ταυτότητα του Λάκη και τον ρόλο του στη ζωή της); Την υπέροχη μεταμόρφωση της Νικίτας Ηλιοπούλου σε τίγρη, την ανάσα της οποίας ένιωθα κυριολεκτικά στο σβέρκο μου (είναι ένα πραγματικό θαύμα η υποκριτική κι αν δουλευτεί σωστά έχει τέτοια αποτελέσματα, έκφραση, βλέμμα, κίνηση, όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας τίγρης, με κορυφαία το πρωτότυπο φιλί της στον Λάκη, όλα τα ζωντανεύει αριστοτεχνικά η Νικίτα); Ή τον εξίσου ταλαντούχο Ιωάννη Τζιώνα που υποδύεται κυρίως τον Λάκη και η υποκριτική του δεινότητα δημιουργεί μια εξαίρετη ψυχογραφία και με οδήγησε σ' ένα σπαρακτικό τέλος (βλέμμα, σώμα, κίνηση, όλα ενορχηστρωμένα με το μέτρο που απαιτείται);
«Μπίλη ο τίγρης» είναι το φυλακισμένο ζώο ενός τσίρκου και ταυτόχρονα ο φυλακισμένος μας εαυτός. Το ζώο το περιορίζουν τα κάγκελα, εμάς όλα τα εμπόδια που αφήνουμε να βάζουν μπροστά μας. Τι είναι καλύτερο λοιπόν; Να παλεύουμε για την ελευθερία μας ή να δεχόμαστε τα πράγματα όπως είναι; Πού θα μας οδηγήσει η τάση μας για ελευθερία; Αυτά και άλλα ερωτήματα ζωντανεύουν με την υποδειγματική σκηνοθεσία της Μαργαρίτας Αμαραντίδη (τα λιτά και χρηστικά κοστούμια και σκηνικά της παράστασης είναι της ιδίας), την αξιέπαινη μουσική της Hellena (ειδικά ο ήχος από το καρουζέλ έγινε αγαπημένος μου ρυθμός) και τη σκληρή δουλειά που έριξε στην επιμέλεια κίνησης η Μαρίνα Γερμανού σε μια αξιέπαινη παράσταση γεμάτη ενδιαφέροντες και ποικίλους χαρακτήρες, που ενσαρκώνει μια παρέα νέων ηθοποιών με αγάπη, πείσμα, ταλέντο, ομαδικότητα.
