koukidaki: Η Κατερίνα Λιβιτσάνου-Ντάνου και οι Δραπέτες της καθημερινότητας

Από το εξώφυλλο της συλλογής διηγημάτων της Κατερίνας Λιβιτσάνου-Ντάνου, Δραπέτες της καθημερινότητας, και φωτογραφία της ίδιας

Γιατί γράφετε; Ποια ανάγκη σας οδηγεί στην έκφραση μέσω της γραφής;

Κατερίνα Λιβιτσάνου-Ντάνου: Γράφω από μικρή, γιατί μου αρέσει και αισθάνομαι την ανάγκη να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου. Θεωρώ πως η γραφή, κατά το scripta manent, είναι κάτι που μένει και πρέπει να μεταφέρει μηνύματα στους συνανθρώπους μου. Τα τελευταία χρόνια έχω περισσότερο χρόνο· το πάθος μου αυτό θα έλεγα πως εκδηλώνεται πιο έντονα.

Πώς προέκυψε η συλλογή Δραπέτες της καθημερινότητας;

Κ.Λ.Ν.: Υπάρχει στο βιβλίο ένα διήγημα με αυτόν τον τίτλο. «Δραπέτες της καθημερινότητας» ονομάζω μια ομάδα γυναικών, που παρά τις δύσκολες ζωές τους και την σκληρή καθημερινότητα βρίσκουν χρόνο να συναντηθούν και να ξεφύγουν από αυτήν. Θέλω να περάσω το μήνυμα της αναγκαιότητας για τον σύγχρονο άνθρωπο να δραπετεύει από τα τετριμμένα και καθημερινά και, γιατί όχι, καταφεύγει πάντα σε ένα βιβλίο, που τον εκφράζει. Πιστεύω πως έτσι ισορροπεί και μπορεί να συνεχίζει την πορεία του.

Οι ιστορίες του βιβλίου έχουν συλλεχθεί ευκαιριακά, αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο κάποιου σκοπού, έχουν κοινό παρανομαστή ή κάτι άλλο; Τι τις συνδέει;

Κ.Λ.Ν.: Όλες οι ιστορίες του βιβλίου γράφτηκαν τα τρία τελευταία χρόνια. Αναφέρονται στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, όλων των ηλικιών και των δύο φύλων, στις χαρές και τις λύπες του, στις επιτυχίες και τις αποτυχίες του, στην καθημερινότητά του, στα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η παρέμβασή του στο περιβάλλον. Κάποιες όμως από αυτές έχουν γραφτεί στην πανδημία και αποσκοπούν να δώσουν τα δικά τους μηνύματα για το θέμα. Θεωρώ πως, είτε είναι βιωματικές είτε όχι, τις συνδέει η αναγκαιότητα της ανθρωπιάς προς τον συνάνθρωπο, για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος!

Αν έπρεπε να περιγράψετε το βιβλίο με μια φράση, ποια θα ήταν αυτή;

Κ.Λ.Ν.: Αναγράφεται στο οπισθόφυλλο «ιστορίες απλών ανθρώπων που αντικρίζουν τους γύρω τους με ανθρώπινη ματιά, αντιμετωπίζουν δυναμικά τα απρόβλεπτα και πιστεύουν σε έναν καλύτερο και γιατί όχι ιδανικό κόσμο».

Ποια είναι η γνώμη σας για τα ελληνικά γράμματα και τη λογοτεχνία σήμερα; Ποιο το μήνυμά σας προς συγγραφείς και φιλαναγνώστες;

Κ.Λ.Ν.: Δεν θέλω να γκρινιάζω. Τα ελληνικά γράμματα και ο πολιτισμός μας έχουν προσφέρει πολλά στην ανθρωπότητα. Σήμερα γράφει πολύς κόσμος, σέβομαι τον καθένα με τα πιστεύω και τον χαρακτήρα του. Προσπαθώ να διαβάζω όσο γίνεται περισσότερο στο χρόνο που έχω, όσο οι συνθήκες μού επιτρέπουν, σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Άλλοτε πάλι επιστρέφω στους κλασσικούς και παίρνω αξίες και δύναμη από κείνους!

Προτρέπω απλά τον καθένα, που θέλει να γράφει, να τολμά και τους φιλαναγνώστες να μην εγκαταλείπουν το βιβλίο, να μην υποτιμούν την ελληνική λογοτεχνία του σήμερα.

Ο άνθρωπος που μιλούσε με τον ήλιο, Κατερίνας Λιβιτσάνου-Ντάνου

Δραπέτες της καθημερινότητας, Κατερίνα Λιβιτσάνου-Ντάνου

Αυτά είπε η Κατερίνα Λιβιτσάνου-Ντάνου με αφορμή –για– τη συλλογή της, Δραπέτες της καθημερινότητας, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Το βιβλίο αποτελείται από σύντομης έκτασης διηγήματα ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα και θίγει ζητήματα όπως: η μοναξιά, η καθημερινότητα και τα προβλήματά της, τα απρόβλεπτα της ζωής, οι ενδοοικογενειακές σχέσεις, η σχέση δασκάλου-μαθητή, η τρίτη ηλικία, τα παιδικά χρόνια και διάφορα άλλα.

Αν όμως είστε λάτρεις της ποίησης, κυκλοφόρησε παράλληλα και η ποιητική συλλογή, Ο άνθρωπος που μιλούσε με τον ήλιο, της ίδιας (επίσης από τις εκδόσεις Βακχικόν) –θυμίζω και το παλαιότερο Στη σκιά του κόσμου.

Σε αυτή τη συλλογή θα βρείτε ενδιαφέρουσες καταγραφές για θέματα της επικαιρότητας και των δελτίων ειδήσεων (πανδημία, καραντίνα, προσφυγιά κ.ο.κ.) σε ύφος πεζοποιητικό, δηλαδή με ευρείες εικόνες και μεγάλες περιγραφές. Η επικαιρότητα και τα νέα της ημέρας, λοιπόν, αποτελούν σημείο έμπνευσης κι έναυσμα για έκφραση καθώς όλο το βιβλίο χαρακτηρίζεται από έννοιες όπως: βία, άδικο, τρομοκρατία, απώλεια, φυγή... Η κυρία Λιβιτσάνου-Ντάνου μάς ταξιδεύει σε κάθε μήκος και πλάτος, και με κάθε αφορμή, κι έτσι επισκεπτόμαστε νοερά διάφορα μέρη (Ηλεία, Ιράν, ΗΠΑ, Αυστραλία, Πακιστάν...) εντός κι εκτός Ελλάδας. Η συγγραφέας προσφέρει μια ματιά σε όλο τον πλανήτη και μιλάει για ανθρώπους που βασανίστηκαν, ταλαιπωρήθηκαν, αδικήθηκαν κ.α.· δεν ασχολείται με το δικό της προσωπικό βίωμα εστιάζοντας το «βλέμμα» της στον συνάνθρωπο.

Εκτελέσανε γυναίκα με πρόσωπο ακάλυπτο / κι άλλη που δεν ήξερε να μαγειρέψει!

Μέσα όμως από την ανάδειξη όλου αυτού του ανθρώπινου πόνου και του άδικου αυτού του κόσμου περνάει και τα μηνύματά της σε μια γόνιμη συμβουλευτική προοπτική που την διακατέχει.