«...Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.»
Κ. Καρυωτάκης
Ακούς τη βροχή
εκκωφαντικά που κατατρώει τις σάρκες μας;
Δεν καρτερούσαμε το θάνατο.
Κι έγινα βροχή κι αγέρας
και τριγυρίζω ανάμεσα σε στίχους
στίχους που αθετούν ρίμα και μέτρο
κι ανταμώνουν με την άχνη του θανάτου.
Κι έτσι λιπόσαρκος που απόμεινε κι ο βίος
καταφεύγουμε σε παλλόμενους ήχους
για να μπαλώσουμε τις ξέφτιες χαραμάδες του.
Σε δυο αράδες και πέντε λέξεις
οι σκιές των ανθρώπων σφραγίζονται εσαεί.
Ακούς τη βροχή
εκκωφαντικά που διαβρώνει τις φλέβες μας;
Δεν λογιστήκαμε το θάνατο.
Κι έγινα γροθιά και λάβα
και τριγυρίζω ανάμεσα σε στίχους
στίχους που στο κορμί τους
πολλές φορές περπάτησε ο θάνατος.
Κι έμαθα να ξαγρυπνώ με την κραυγή τους
και να υπομένω με τον ασίγαστο πόνο τους.
Μελτέμια φωτιάς σκοντάφτουν στις λέξεις
και αγγίζουν τα ηχηρά τους φωνήεντα.
Από το άλφα ως το ωμέγα ξεχειλίζουν,
γέρνουν, ακουμπούν στο χαρτί
κι αφουγκράζονται
τα ναυάγια της όξινης βροχής.
Ακούς τη βροχή
εκκωφαντικά που σπιλώνει τις μέρες μας;
Δεν λογαριάσαμε το θάνατο.
Κι έγινα λάμψη και κεραυνός
για να τρομάξω την καταιγίδα
και τους τριγμούς της στα τσακισμένα παραθύρια.
Και οι παλιές αγάπες με τα στεγνά τα μασημένα λόγια
ξυπνούν και διαβαίνουν την καυτή άμμο
για να χρωματίσουν τ' απύθμενα πέλαγα
και να φυτέψουν ένα μαχαίρι στου κήτους τη ράχη.
Ακούς τη βροχή
εκκωφαντικά που κατατρώει τις σάρκες μας;
Αναμετρηθήκαμε με το θάνατο...
Κι έγινε πριόνι που πετσοκόβει τα παπούτσια μας
και τα γυμνά μας ποδάρια σέρνονται καταγής
Το άλικο ρούχο τραβώ
απ' της πληγής την αφόρμηση,
ρούχο φωτιάς κατακόκκινο
και το φυτεύω στο στήθος
φλογάτο γαρίφαλο.
Οι στίχοι κόμπος σφιχτός.
Κι όμως δεν υπάρχει νεκρός στο τοπίο.
Έχω αφήσει πολύ χώρο ανάμεσα στις λέξεις
για να περάσει η ζωή.
Copyright © Καλλιόπη Ιωάν. Δημητροπούλου All rights reserved 10/10/2015
Το έργο, Ακούς τη βροχή; της Καλλιόπης Δημητροπούλου δημιουργήθηκε μέσα από τον παραλογισμό, το αίμα και τη βία των ημερών, και αποτελεί κραυγή απόγνωσης για τις χαμένες ανθρώπινες ζωές.
Περισσότερα από/για την Καλλιόπη Δημητροπούλου:
