Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Βίκυ Κέκη: Δεν υπήρξε κάτι συγκεκριμένο που με ώθησε να γράψω το βιβλίο. Νομίζω ότι ωρίμασε μέσα μου και γεννήθηκε στη διαδρομή. Πάντα έγραφα, αλλά όταν κατάλαβα ότι αυτά που γράφω μπορεί να αφορούν και άλλους, την αλήθεια μέσα μου την έκανα εικόνες, αναμνήσεις, ήχους και παίζοντας με τις λέξεις άρχισαν να γεννιούνται κείμενα. Αργότερα κατάλαβα ότι η ποίηση ήταν ένας τρόπος έκφρασης που μου ταιριάζει, και με την παρότρυνση των δασκάλων μου, αποφάσισα να εκδώσω αυτό το βιβλίο. Το αποτέλεσμα και τα συγκινητικά λόγια των πρώτων μου αναγνωστών, μου έχει δώσει πολλή χαρά.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Β.Κ.: Να ακουμπήσει την καρδιά του και να ξεχάσει το μυαλό του.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Β.Κ.: Μια μέρα στα καφέ του Παρισιού του 1920, όταν η ζωή κι η καλλιτεχνική δημιουργία έσφυζαν και όλα έμοιαζαν πιθανά.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Β.Κ.:
Το εργαστήρι της υπέργειας πραγματικότητας
Ανακαινίστηκε.
Τώρα φτιάχνει παπούτσια
που χωρούν σακατεμένα πόδια.
Η ποιητική συλλογή της Βίκυς Κέκη, Ζωτικές αυταπάτες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φίλντισι. Αντί περίληψης δίνεται απόσπασμα σημειώματος της Χριστίνας Οικονομίδου για την ποίηση τής Κέκη:
Από τις πρώτες σελίδες, ακόμα ακόμα από τις πρώτες της λέξεις σ' αυτήν την ποιητική συλλογή, η Βίκυ Κέκη μάς αποσαφηνίζει τη στάση της απέναντι στη ζωή και τον κόσμο που την περιβάλλει.«Ισοβίως γρατζουνίζωξεραμένες μπογιέςσε κουφάρια ναυαγίων»(από το ποίημά της Άνωση)Γυμνά και λιτά, με μια σοφία που έχει περισσότερο να κάνει με το ένστικτο παρά με τον νου, μας παραδίδει μια μυθοπλασία κοντά σ' ό,τι αγγίζει τον απόλυτο πραγματισμό της ζωής.«Με σκούντηξε το σύμπαν ενοχλητικάμου θύμισε χειμώνα και σαπίλα.Στα σκουπίδια είχε πετάξειόλα μου τα φωνήεντα.»(από το ποίημα Φαίνεσθαι)Τρεις είναι κυρίως οι άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφονται τα ποιήματα της συγγραφέως: η κοινωνική ευαισθησία/επαγρύπνηση, η ερωτική επιθυμία και το προσωπικό βίωμα, η ανατομή του εαυτού. Και όλ' αυτά μαζί ως εργαλεία αυτοκριτικής, αυτογνωσίας και αντίδοτου στην τελεσίδικη απόφαση εις βάρος όλων μας ανεξαιρέτως, αυτήν της φθαρτής και θνητής μας φύσης.
«Το σύμπαν σκίζει τη σιωπήουρλιάζει ο άνεμοςκαι συνεχίζει ν' ανακατεύειτα μαλλιά της γης.»(από το ποίημα vita vs morte)
Η Βίκυ Κέκη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε στο Πολιτικό τμήμα της Νομικής Σχολής Αθηνών. Δούλεψε στον τραπεζικό τομέα. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής, θεάτρου, κινηματογράφου. Μονόπρακτο της έχει παρουσιαστεί στην παράσταση «Ο δάσκαλός μας ο Σοπενχάουερ» του Μικρού Πολυτεχνείου στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης τον Ιούνιο του 2016. Αγαπά και ασχολείται με το θέατρο. Συμμετείχε στην παράσταση «Έρως Θάνατος» με έργα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (2019-2020), καθώς και σε πολλές ερασιτεχνικές παραστάσεις (θέατρο Εξαρχής). Ποίημά της έχει δημοσιευτεί σε συλλογική έκδοση στο I travel poetry.
