Ωραίο πράγμα να απολαμβάνεις την ποίηση! Εκείνη η αίσθηση ότι ένας, εντελώς άγνωστος άνθρωπος συνάντησε κοινά αισθήματα με εσένα, η ομορφιά του να ανακαλύπτεις πως μέσα από τη διαφορετικότητά μας είμαστε ίδιοι, αλλά κι εκείνο το ξάφνιασμα όταν οι στίχοι «χτυπούν» χορδές ή όταν οι λέξεις είναι ιδιαίτερες, οι εκφράσεις μοναδικές, που σκέφτεσαι: «πώς και δεν το είχε πει αυτό κάποιος ως σήμερα έτσι;»... Ε, όλα αυτά ήταν παρόντα για εμένα σΤο Τραύμα του Νάσου Αθανασίου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Γράφει σε ελεύθερο στίχο όμως, διαβάζοντας, είναι ευδιάκριτα κάποια σημεία προσωπικού στιλ, που εύχομαι να κρατήσει και στα επόμενα έργα του γιατί τα διαχειρίζεται πολύ πολύ όμορφα.
Το πρώτο που βλέπεις είναι η απουσία σημείων στίξης, που δημιουργεί στίχους που μπορούν να έχουν δύο αναγνώσεις –ή και περισσότερες– αναλόγως κοινού, ματιάς κ.λπ. Μετά, οι εκφράσεις-περίοδοι που ολοκληρώνονται στη μέση των στίχων, χωρίς να σηματοδοτούνται, ενώ αμέσως ξεκινά η επόμενη φράση-περίοδος-πρόταση προκαλώντας ένα ευχάριστο ξάφνιασμα εκεί όταν συμβαίνει, που σε προκαλεί να διαβάζεις φωναχτά τα κείμενα ώστε να εισπράξεις στο έπακρο την εμπειρία. Φυσικά, αυτή η φόρμα αφήνει ανοιχτό το περιθώριο για πολλαπλές ερμηνείες-τρόπους ανάγνωσης-απαγγελίας, αλλά με έναν άρτιο τρόπο –στο συγκεκριμένο– που γοητεύει ενώ δεν προκαλεί σύγχυση ή στρέβλωση. Όχι. Το γενικό μήνυμα είναι ξεκάθαρο όπως κι αν το «δει» κανείς.
Εξαιτίας των ανωτέρω είναι, ας πούμε, δύσκολη η απομόνωση στίχων· αυτό που «συμβαίνει» πρέπει να το γνωρίσεις ολοκληρωμένο, όπως το προσφέρει ο κύριος Αθανασίου.
...που ο κόσμος τους
ξυπνά από εφιάλτη όποια αυγή και αν ξημερώνει
δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος της προκοπής
...οι πόρτες των αυλών είναι ανοιχτές
και με βασανίζουν φρόντισε οι εργάτες τούτης της οικοδομής
υπάρχει καιρός γέλα θα προφτάσουμε
Μιας και γράφω για ζητήματα προσωπικού στιλ, χρησιμοποιεί και διαχειρίζεται τέλεια τις επαναλήψεις στίχων, όπως στο Πόλεμο θα 'χαμε, ή όταν ξεκινά και ολοκληρώνει με το ίδιο (κυκλικό), όπως στο Συνωμοσία της ύπαρξης.
Φυσικά, όπως προείπα, εντυπωσιάζει με τις ενδιαφέρουσες εκφράσεις του (αλλοπρόσαλλοι δρομοδείκτες) και είναι, κατά βάση, ολιγόλογος – συμπυκνωμένος λόγος καλύτερα.
ανείπωτα θέλω μαυρίζουν ποινικά μητρώα
ανίκανα μπορώ σκεπάζουν τη λήθη
Εναλλάσσει πρόσωπα και αριθμούς, σε μια δημιουργική ποικιλία, κατά πώς τον εξυπηρετεί: προκαλεί οικειότητα χρησιμοποιώντας πρώτο πληθυντικό, αμεσότητα γράφοντας σε πρώτο ενικό ή παρατηρεί με τρίτο πρόσωπο κ.ο.κ.
Σκιαγραφεί σουρεαλιστικές εικόνες, χωρίς να είναι σουρεαλιστής και αν έπρεπε να απομονώσω έννοιες πάνω στις οποίες δομεί έργο, θα έλεγα: άνθρωποι, γυναίκα, αντίο. Με αυτή τη σειρά.
Στο εργοστάσιο παραγωγής του κόσμου
σε περίπτωση λοιπόν ήττας
ή συμμετοχή σε ήττα
η μη παραδοχή αυτής
συνιστά συγκάλυψη
και ισόβια ωραιοποίηση
Εννοείται ότι έχει τη θλίψη της ποιητικής «διαδρομής» στα έργα του, τη μελαγχολική διάθεση της έμπνευσης εκείνης που καταλήγει να εκφραστεί με στίχο, το μουντό υπόβαθρο (Ποια χαρά, ποια ευτυχία έγινε ποτέ αφορμή για ποίημα;) ενώ πρέπει να αναφέρουμε πως ακόμα κι όταν γίνεται διαλογικός είναι εξίσου επιτυχημένος ο λόγος του.
όλα από Α αρχίζουν και ας μην αρχίζουν
...σε κάθε αρχή πάντα θα κρύβεται ένα τέλος.
Τελικά, έχει κάτι το κλασικό, το παλιακό ίσως, το ερχόμενο από προγενέστερη εποχή (;), χωρίς να είναι· αντιθέτως, βλέπεις και νιώθεις ότι είναι «φρέσκια» η ματιά, ότι την πένα τούτη την κρατά ένας νέος, σύγχρονος άνθρωπος.
Πάντως, βιώνεις ένα αναγνωστικό ταξίδι που αφήνει απόηχο ενώ βλέπεις πως υπάρχει μελέτη πίσω από κάθε κείμενο, πως έχει διαθέσει χρόνο και έχει αναζητήσει εκείνες ακριβώς τις λέξεις που εξυπηρετούν, τα κατάλληλα σχήματα.
αυτό που με σώζει είναι που με θυμάσαι πιο όμορφο απ' ότι είμαι.
Αυτός ο στακάτος λόγος, ο χωρίς συνθηκολόγηση, που φέρει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, αξίζει αναμφισβήτητα τον χρόνο σου.
Βρείτε το αυτό το βιβλίο! Θα σας κερδίσει.
