Ποια επιθυμία σάς οδήγησε στη συγγραφή του βιβλίου;
Γεωργία Μπίρμπα: Οι λόγοι που έγραψα αυτό το βιβλίο είναι κυρίως συναισθηματικοί. Είναι η πραγματοποίηση μιας υπόσχεσης που είχα δώσει στους φίλους και συμφοιτητές μου αλλά κυρίως στον εαυτό μου. «Κάποτε θα γράψω για όσα ζούμε εδώ στην Ιταλία», είχα πει.
Ήθελα επίσης να δώσω τις σωστές διαστάσεις της ζωής μας εκεί, γιατί εδώ στην Ελλάδα πίστευαν ότι η ζωή μας ήταν ρόδινη, επειδή είχαμε ελευθερία. Δεν ήξεραν ότι ήταν μια ελευθερία με αγκάθια.
Επίσης είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι τα πτυχία εκεί χαρίζονταν και ήταν κατώτερης ποιότητας. Με όσα λέω στο βιβλίο μου απαντώ σε όλα αυτά. Σκεφτείτε πως υπάρχουν συνάδελφοι που αποκρύπτουν τον τόπο των σπουδών τους ακόμη και σήμερα!
Και τέλος να γυρίσουμε για λίγο πίσω στα χρόνια της νιότης μας, να θυμηθούμε γεγονότα κοινωνικά, πολιτιστικά, πολιτικά, που μας σφράγισαν από όλες τις απόψεις.
«Τα χρόνια που με σφράγισαν» είναι ένα βιογραφικό σύγγραμμα ή μια μυθοπλασία που βασίστηκε στις προσωπικές σας εμπειρίες;
Γ.Μ.: «Τα χρόνια που με σφράγισαν» είναι βιογραφικό ανάγνωσμα. Υπάρχουν βέβαια κάποια στοιχεία μυθοπλασίας όπως η αλλαγή ονομάτων, οι διάλογοι για να γίνουν κατανοητά αυτά που τότε φαίνονταν δύσκολα αλλά και για λογοτεχνικούς λόγους.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να μοιράζεται κανείς τις προσωπικές του αναμνήσεις;
Γ.Μ.: Είναι πολύ δύσκολο να μοιράζεσαι την αλήθεια σου, τα βιώματά σου με άλλους. Πέρασα φάσεις αμφιβολίας μέχρι να εκδοθεί. Όμως μέσα από το γράψιμο ξεκαθαρίζεις πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα της εποχής που περιγράφεις. Είναι ένα είδος ανοικτής ψυχοθεραπείας.
Υπάρχει «παγίδα» σε αυτό ή η λογοτεχνία κερδίζει όπως και να 'χει;
Γ.Μ.: Παγίδα για τι πράγμα; Η λογοτεχνία και ο αναγνώστης σίγουρα κερδίζουν, όταν οι ιστορίες είναι καλογραμμένες και έχουν ενδιαφέρον.
Αν έπρεπε να περιγράψετε το βιβλίο σας με μια φράση, ποια θα ήταν αυτή;
Γ.Μ.: Θα έλεγα «Ευχαριστώ Ιταλία».
Τι θα θέλατε να κρατήσει ο αναγνώστης στο τέλος;
Γ.Μ.: Ότι είναι καθολικά τα συναισθήματα που νιώθουν οι φοιτητές όλων των εποχών ιδιαίτερα μπροστά στον εξεταστή. Ότι αν δεν ιδρώσεις πτυχίο δεν παίρνεις εκτός κάποιων εξαιρέσεων. Ότι αυτά που ζεις και μαθαίνεις σε αυτή την ηλικία δεν τα ξεχνάς, σε ακολουθούν για πάντα και ότι αγάπη χωρίς θυσίες δεν είναι αγάπη, είναι κάτι άλλο!
Η Γεωργία Μπίρμπα απάντησε με αφορμή το βιβλίο της, Τα χρόνια που με σφράγισαν: Φοιτήτρια στην Ιταλία 1972-'79, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φίλντισι. Στην εισαγωγή διαβάζουμε:
Είναι περίεργο πώς ξεκλειδώνει η μνήμη και αρχίζεις να θυμάσαι. Ειλικρινά, δεν περίμενα ότι θα ξύπναγαν τόσες αναμνήσεις, που ήταν καλά κρυμμένες για πολλά χρόνια στα βάθη της ψυχής μου. Πρόσωπα, ονόματα, γεγονότα, πόλεις, δρόμοι, αξιοθέατα. Όσο με πήγε μακριά η μνήμη μου, τα κατέγραψα. Το μόνο που δεν μπόρεσα να μεταφέρω σήμερα είναι τα συναισθήματα.Η μνήμη πεισματικά μου αρνείται να νιώσω έστω και λίγη από τη γλύκα ή την πίκρα των συναισθημάτων μου, τότε.
«Καλημέρα Ιταλία», είπα, όταν έφθασα.
«Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ», είπα, όταν έφευγα.
Δύο χρόνια δούλεψα γράφοντας και σβήνοντας, μαζεύοντας πληροφορίες προσπαθώντας να θυμηθώ και να καταλάβω παράλληλα, τα όσα ζούσαμε στην Ιταλία την δεκαετία του 1970, των μολυβένιων χρόνων όπως τα αποκάλεσαν αργότερα.
Είδα κι άκουσα πολλά, έμαθα άλλα τόσα και σιγά σιγά άρχισα να διαμορφώνω άποψη. Πολλά πράγματα τα συνειδητοποίησα πολύ αργότερα και μέσα από το γράψιμο τα αποσαφήνισα. Άλλα τα έμαθα από φίλους που σπουδάσαμε μαζί ή από
Ιταλούς που ζουν στην Ελλάδα. Βεβαίως η μηχανή αναζήτησης του google ήταν πολύτιμη, τα περιοδικά και οι εφημερίδες της εποχής εκείνης μου έδωσαν πολλές πληροφορίες, που έπρεπε να διασταυρώνω, καθώς και από βιβλία άλλων Ελλήνων φοιτητών που προηγήθηκαν. Προσπάθησα να μπω στο πνεύμα εκείνης της εποχής, βλέποντας ιταλικές ταινίες, διαβάζοντας ιταλικά, ακούγοντας ιταλικά τραγούδια.
Νομίζω ότι ως ένα σημείο κατάφερα να γυρίσω τον λίγο τον χρόνο πίσω μέσα στη μνήμη μου, να νιώσω συγκίνηση αλλά κυρίως να απολαύσω αυτό το ταξίδι!
Η Γεωργία Μπίρμπα γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Ιατρική στην Μπολόνια. Είναι πνευμονολόγος, διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην διευθύντρια του ΝΝΘΑ «Σωτηρία» με σημαντική επιστημονική και κοινωνική δραστηριότητα. Τα τελευταία χρόνια παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής, αρχικά στο Κολέγιο Αθηνών και μετέπειτα στο Μικρό Πολυτεχνείο «Βιωματική γραφή», «Booklab - Μυθοπλασία», «Ποίηση» και δύο κύκλους σεμιναρίων «Αυτόματη Γραφή» με την Λίνα Νικολακοπούλου. Έχει γράψει ένα «Ανθολόγιο» για την Πηνελόπη Δέλτα. Το βιβλίο ποίησής της «Όαση» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φίλντισι. Συμμετείχε στη συλλογική έκδοση «Επί λέξει, Η τάξη της Λίνας».
