Το μυθιστόρημα «ΡΟΥΜΠΙΝΑ η γκεζερά της αθωότητας», είναι η δεύτερη προσπάθεια λογοτεχνικής απόδοσης του βιασμού και της δολοφονίας της μικρής Ρουμπίνας που γίνεται μέχρι σήμερα. Η πρώτη ήταν το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «Ὁ Ἀντίκτυπος τοῦ νοῦ» (1910), που δεν κατάφερε να το τελειώσει λόγω του θανάτου του. Ο Παπαδιαμάντης άλλωστε υπήρξε από τους πιο αντιπροσωπευτικούς αντιρατσιστές συγγραφείς της εποχής του. Ο τίτλος που επέλεξε ο Παπαδιαμάντης για το διήγημά του, από μόνος του, είναι ολόκληρη η ιστορία.
Στην υπόθεση... δυο αφηγητές αναλαμβάνουν να φωτίσουν δυο διαφορετικές χρονικές στιγμές. Ο ένας αφηγητής είναι ομοδιηγηματικός: είναι η ίδια η μικρή Ρουμπίνα, που μιλά σε πρώτο πρόσωπο και αφηγείται μυθοπλαστικά τη ζωή της μέχρι τη στιγμή της δολοφονίας της, αλλά και μετά από αυτή και ο δεύτερος είναι παντογνώστης, μιλά σε τρίτο πρόσωπο και μας αφηγείται την προσπάθεια των παιδικών της φίλων, δεκαπέντε χρόνια μετά τη δολοφονία της, να αποκαταστήσουν την πληγείσα παιδική αθωότητα.
Η Εβραιοπούλα Ρουμπίνα είναι η κεντρική ηρωίδα του έργου μαζί με τους παιδικούς της φίλους, τον αριστοκράτη δικηγόρο και πολιτευτή κόντε Αλέξανδρο Συναρά, τον ορθόδοξο ιερέα Παναγιώτη Γραμμένο, τον καθολικό τυπογράφο Σπυρέττο Λογαρά, τον ορθόδοξο αστυνομικό Κωστάκη Ψηλό και τον καθολικό εργάτη Μάρκο Αυλωνίτη. Τα πρόσωπα της μυθοπλασίας συνδιαλέγονται με τα ιστορικά πρόσωπα ώστε να αποδοθεί η ατμόσφαιρα της εποχής, πολιτική, κοινωνική, θρησκευτική.
Ο αναγνώστης μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος μπορεί να διακρίνει τον δικό του παιδικό ψυχικό βιασμό από γονείς, σχολείο, κοινωνικό και θρησκευτικό περίγυρο, όπως επίσης και τον ακούσιο βιασμό των δικών του παιδιών από τον ίδιο, συντηρώντας έτσι έναν φαύλο κύκλο θύματος και θύτη του ίδιου εγκλήματος, που στοχεύει την παιδική ψυχή. Θα δει τα ίδια αθώα παιδιά να γίνονται ένοχοι ενήλικες και τη μικρή Ρουμπίνα, που δεν μεγάλωσε ποτέ, να επισημαίνει το έγκλημα.
Ευχή μου είναι… οι αναγνώστες να εκτιμήσουν το έργο και τελειώνοντάς το να σκεφτούν τα παιδιά τους και μόνο αυτά.
Ο Χριστόδουλος Λιτζερίνος γράφει για το μυθιστόρημά του, Ρουμπίνα: Η γκεζερά της αθωότητας, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Στην περίληψη διαβάζουμε:
Τον Απρίλιο του 1891 στην Κέρκυρα βιάζεται και δολοφονείται μια οκτάχρονη Εβραιοπούλα. Ανεξιχνίαστες παραμένουν οι συνθήκες του στυγερού εγκλήματος που γίνονται αφορμή για ένα πογκρόμ εναντίον της Εβραϊκής Κοινότητας, πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα. Η αλήθεια δυσκολεύεται να επικρατήσει, σε μια κοινωνία όπου οι δοξασίες, τα στερεότυπα, οι κοινωνικές ανισότητες, τα πολιτικά και εθνικιστικά πάθη, ο θρησκευτικός φανατισμός υπερισχύουν. Η παιδική αθωότητα κακοποιείται και συκοφαντείται στην προσπάθεια των ενηλίκων να προστατεύσουν το status quo της κοινωνίας που έχτισαν. Το νησί παράλληλα ζει ανάμεσα στο ένδοξο αριστοκρατικό παρελθόν και τη νέα πραγματικότητά του, ως κομμάτι μιας καινούργιας Ελλάδας που αγωνίζεται να φτιάξει την εθνική της ταυτότητα, λίγο πριν τις απαρχές του 20ού αιώνα.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, οι παιδικοί φίλοι της Ρουμπίνας ξεκινούν μια έρευνα για να αποκαταστήσουν τη βιασμένη παιδική ψυχή της φίλης τους. Ενδόμυχα δε να βρουν τον δολοφόνο της. Μια σειρά παράξενων δολοφονιών όμως τους βάζει αντιμέτωπους με τους φόβους και τα διλήμματά τους.
Ο Χριστόδουλος Λιτζερίνος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και σήμερα εργάζεται ως δικηγόρος. Από τις Εκδόσεις Ανάτυπο κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων του με τίτλο «Τα χαρτόκουτα δεν έχουν φινιστρίνια». Διακρίθηκε σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς διηγήματος και ποίησης και έργα του δημοσιεύθηκαν στα συλλογικά έργα των Εκδόσεων Παράξενες Μέρες: «Παράξενες Μέρες στη Θεσσαλονίκη», «Παράξενοι Έρωτες», «Μικρές Επαναστάσεις», «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι», όπως και από τις Εκδόσεις της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος. Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Φυλάξου από τον σκύλο» πήρε το πρώτο βραβείο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό των Εκδόσεων Παράξενες Μέρες, εκδόθηκε και κυκλοφορεί από τον ίδιο εκδοτικό οίκο. Κατά καιρούς δημοσιεύει διηγήματά του στο λογοτεχνικό περιοδικό Fractal και στο λογοτεχνικό blog «Το Άλφα του Κενταύρου».
