Νίκου Η. Φραντζή
Μια μυρωδιά κρυφή, νοσταλγική,
κρατάνε πάνω τους τα ρούχα.
Από μια σκέψη που 'μαθες από παιδί,
να τη φυλάς δεμένη.
Μα σήμερα σου ξέφυγε, ξεγλίστρησε
και πάνω σου αναβλύζει.
Κι όπως στα Πλήθη ανάμεσα περνάς,
Και τότε φτιάχνεις ψέμματα,
να τη δικιολογήσεις.
Ύστερα εξοργίζεσαι, θυμώνεις,
κλειδώνεσαι στο σπίτι.
Απλώνεις όλα σου τ' αρώματα,
τη μυρωδιά να διώξεις.
Μα τούτες σου οι προσπάθειες,
σου φέραν νέες συμφορές,
αφού τα Όρνεα μαζεύτηκαν,
προσμένοντας Τροφή.
Και τότε φτιάχνεις ψέμματα,
να τα εξευμενίσεις.
Απελπισία, πανικός,
τα ρούχα σου βάλθηκες να πλένεις.
Να τα φοράς ανάποδα
και να τα ξαναπλένεις.
Κι είναι η Ντροπή μεγάλη,
που κοίταξες απ' το παράθυρο
και σ' είδαν οι γειτόνοι.
Κι απ' την ντροπή, χειρότερο δεν έχεις.
Και τότε φτιάχνεις ψέμματα,
για να τη διασκεδάσεις.
Άλλο δεν σ' απέμεινε
απ' το να βγεις σκυφτός.
Με τα ρούχα ξεβαμμένα,
φορεμένα ανάποδα.
Με τα όρνεα που καραδοκούν
και την ντροπή να μένει.
Και τα πλήθη που κοιτάζουν
τη δύστυχή σου αμηχανία.
Και τότε φτιάχνεις ψέμματα.
Αφού η Αλήθεια πια μπερδεύτηκε,
στη μυρωδιά, στη σκέψη.
🍁
Copyright © Νίκος Η. Φραντζής All rights reserved, 2021
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Georgi Paunov (Old houses, 2009, Burgaria)