Χρήστου Ντικμπασάνη
Μου λείπει της μάνας μου το άγγιγμα
Μεγαλώνουν αδέσποτα μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις
ημέρα την ημέρα
Πρέπει να στολίσω με την αξία τους τη ζωή μου
την ώρα που φεύγει,
την ώρα του επερχόμενου θανάτου μου
Πρέπει ν' αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου
Αν έρθει πίσω κάποια ημέρα
θα βάλει το μαντήλι της στα βλέφαρά μου να μαζέψει τη λύπη
Τα οστά μου θα σκεπάσει με χλόη
που την αγίασαν τα βήματά της
Θα μου φροντίσει τις πληγές
με μια μπούκλα απ' τα μαλλιά της
Με μια κλωστή που κρέμεται απ' το αστροκεντημένο φόρεμά της
θα τις ράψει να μη φαίνεται το μαύρο της θλίψης
Μπορεί να γίνω αθάνατος
Μπορεί να γίνω Αρχάγγελος,
εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς της
Αν καταφέρω και γυρίσω να τη δω
Χωρίς την ευχή της
είμαι πολύ αδύναμος για να σωθώ
Μεγάλωσα πολύ και προσμένω
να μου δώσει πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί
για να βρω ξανά
το δρόμο που θα με φέρει πίσω
στην αμετάκλητη αγκαλιά του Θεού
🍁
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2021
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Olimpia Editoiu (Robin in winter, λάδι σε καμβά
