Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Άννα Λύκου: Ο καθένας μετράει την ευτυχία διαφορετικά σύμφωνα με τις προϋποθέσεις, που έχει ο ίδιος ορίσει, ώστε να νιώθει πλήρης. Για μένα η ευτυχία δεν είναι μια κατάσταση, κάτι που μπορεί να βιώσει κανείς χωρίς παύσεις και διακοπές. Η ευτυχία είναι πυροτεχνήματα στο μυαλό που όταν σβήνουν σε αφήνουν να αναρωτιέσαι αν αυτό που ένιωσες ήταν πραγματικό και σε κάνουν να αποζητάς κι άλλα ψάχνοντας πού κρύβονται αφού δεν πωλούνται.
Τη δημιουργία;
Α.Λ.: Η δημιουργία μετριέται ανάλογα με το πώς ορίζεται, κάτι που διαφοροποιείται από άνθρωπο σε άνθρωπο όπως συμβαίνει με καθετί. Πρόκειται για μια διεργασία, που συμβαίνει διαρκώς και αδιαλείπτως μέσα στον καθένα από εμάς. Δημιουργούμε σχέσεις, καταστάσεις, δεδομένα, υποχρεώσεις, ανάγκες, ελπίδες, προοπτικές. Τον ίδιο μας τον εαυτό ο οποίος είναι μέρα με τη μέρα τόσο πανομοιότυπος και τόσο διαφορετικός ταυτόχρονα.
Την επιτυχία;
Α.Λ.: Επιτυχία σημαίνει να φέρνεις εις πέρας τη δημιουργία σε τέτοιο βαθμό ώστε να καθιστάς τον εαυτό σου ικανό να βιώσει το μοναδικό και πολύτιμο συναίσθημα της ευτυχίας.
Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Α:.Λ.: Ολοκλήρωσα το πρώτο μου έργο, τις «Ανθισμένες πατάτες» τον περασμένο χειμώνα, έχοντας κλείσει τα 37. Ωστόσο, δεν το βίωσα ως μια εξαιρετική στιγμή οφείλω να ομολογήσω, γιατί αγαπώ περισσότερο τη διαδικασία της δημιουργίας παρά το τέλος αυτής, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Ίσως αυτό συμβαίνει επειδή πάντα νιώθω πως κάτι μπορώ να προσθέσω, αφαιρέσω, πολλαπλασιάσω, κάτι ξεχνάω, κάτι παραλείπω, κάπου σκαλώνω. Το αίσθημα της ολοκλήρωσης δεν με επισκέπτεται συχνά και αυτό με παρακινεί να επιδιώκω το κάτι παραπάνω.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Λ.: Αν η ζωή μου ήταν σκηνή από ταινία, σίγουρα θα ήταν αυτή που το βιβλίο αποδίδει πάντα με πιο ολοκληρωμένο και δημιουργικό τρόπο.
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Α.Λ.: Θα ακούγατε alternative rock αναμεμειγμένο με heavy metal, reggae, κορναρίσματα, φυσαρμόνικες, πιάτα που σπάνε και τον Frank Sinatra να σιγοντάρει ενώ ο Τom Robbins βρίσκει άφθονο υλικό για το επόμενο βιβλίο του.
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Α.Λ.: Θα ξαναζούσα κάποιες στιγμές που πέρασαν αθόρυβα χωρίς να συνειδητοποιώ τότε πόσο πολύτιμες ήταν. Όχι, ως κάποια άλλη, όχι σε άλλη εποχή. Δεν θα ήμουν εγώ σε αυτή την περίπτωση.
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Α.Λ.: Η χαρά έχει το χρώμα των ρούχων αυτού που στην προσφέρει.
Η λαχτάρα;
Α.Λ.: Η λαχτάρα έχει όλα τα χρώματα του κόσμου μαζί και κυρίως αυτά που αδυνατεί να αναλύσει η όρασή μας.
Η φλόγα;
Α.Λ.: Η φλόγα είναι με βεβαιότητα πράσινη.
Πιστεύεις...
Α.Λ.: Πιστεύω στα παιδιά, στο υπέροχο μυαλό και στις δυνατότητές τους.
Πονάς...
Α.Λ.: Δυστυχώς συχνά και έντονα. Ή ίσως και ευτυχώς. Είναι άπειρα τα πράγματα που πρέπει να αλλάξουν σε αυτό τον κόσμο, άπειρα τα πράγματα που μέρα τη μέρα βαίνουν προς το χειρότερο. Και φταίμε αποκλειστικά και αδιαμφισβήτητα εμείς. Οι προτεραιότητές μας, ο σεβασμός προς τη φύση, τους άλλους ανθρώπους, τον εαυτό μας. Ο χρόνος που δεν αφιερώνουμε και αυτός που σπαταλάμε.
Προχωράς...
Α.Λ.: Προχωράω αδιάκοπα με μικρές στάσεις στο χαμόγελο του γιου μου για ανεφοδιασμό δύναμης.
Χορεύεις;
Α.Λ.: Όχι, ο χορός δεν είναι μέσα στα πράγματα για τα οποία θα διαφήμιζα υποθετικά τον εαυτό μου. Δεν είναι κάτι που επιζητώ ως ανάγκη εκτόνωσης ή προδιάθεση.
Ξαναγεννιέσαι...
Α.Λ.: Κάθε μέρα όπως όλοι μας.
Χάνεσαι...
Α.Λ.: Χάνομαι όταν η κυρία του GPS επιμένει πως πρέπει για το δικό μου καλό να στρίψω βορειοδυτικά. Ποτέ δεν κατάλαβα τι εννοεί. Ωστόσο, πάντα φτάνω στον προορισμό μου.
Τραγουδάς;
Α.Λ.: Μόνη στο αυτοκίνητο κατά τις ατελείωτες ώρες αναμονής σε κάποιο φανάρι που μοιάζει σαν να θέλει να μείνουμε για πάντα εκεί να το θαυμάζουμε. Με το hands free σε περίοπτη θέση προς αποφυγή παρεξηγήσεων από τους γύρω οδηγούς.
Διαβάζεις...
Α.Λ.: Διαβάζω σε καθημερινή βάση κυρίως τα ξημερώματα μιας και λατρεύω αυτή την ώρα. Πάντα κάτι διαβάζω. Νιώθω σαν να μην έχω ρούχα αν δεν υπάρχει βιβλίο να με περιμένει στο σαλόνι την ώρα του ραντεβού.
Γράφεις...
Α.Λ.: Όχι συστηματικά, όχι με κάποιο στόχο όπως για παράδειγμα την έκδοση. Γράφω όταν σκεφτώ κάτι και νιώσω την ανάγκη να το αποτυπώσω ώστε να μην χαθεί.
Παίζεις...
Α.Λ.: Λατρεύω τα παιχνίδια. Παίζω με τις γραμμές στα πεζοδρόμια όταν τρέχω τα πρωινά για να προλάβω τις διάφορες υποχρεώσεις. Παίζω μαντεύοντας το χρώμα των διερχόμενων οχημάτων, το δευτερόλεπτο που κάποιος θα μου πει καλημέρα, τις λέξεις, τα χρώματα στα καλαμάκια που θα επιλέξω όπως η ηρωίδα του βιβλίου μου. Αγαπώ τα επιτραπέζια, τα παζλ, τα αυτοσχέδια παιχνίδια. Είναι ένας αποτελεσματικός έως σήμερα τουλάχιστον τρόπος να αντιμετωπίζω τη ζωή.
Στόχοι και επιδιώξεις:
Α.Λ.: Στόχος μου είναι η διατήρηση της εσωτερικής γαλήνης και ισορροπίας, τόσο της δικής μου, όσο και των ανθρώπων που αγαπώ. Πράγματα αλληλένδετα.
Όνειρα:
Α.Λ.: Το όνειρό μου είναι να καταφέρω να βοηθήσω μέσα από κάποια δράση, όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά που δεν είχαν την τύχη να βιώνουν αυτά που θεωρούνται αυτονόητα για αρκετούς από εμάς κάθε πρωί που ξυπνάμε. Αυτά που κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να θεωρεί αυτονόητα και δεδομένα. Αυτό θέλω με βεβαιότητα να κάνω.
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Α.Λ.: Οι «Ανθισμένες πατάτες» από τις εκδόσεις Άνω Τελεία είναι η πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια. Επίσης, διήγημά μου επιλέχθηκε και θα δημοσιευτεί μέσα στο Δεκέμβριο στο επετειακό ημερολόγιο του λογοτεχνικού περιοδικού Κέφαλος με τίτλο «Η βαλίτσα».
Στο οπισθόφυλλο της νουβέλας λέει:
Η Φερενίκη πλησιάζει τα δώδεκα και αυτό είναι το ημερολόγιό της. Εδώ καταγράφει τα αλλόκοτα όνειρα και τις πολύχρωμες σκέψεις της καθώς προσπαθεί να διαχειριστεί σοβαρά γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή της, όπως τον χωρισμό των γονιών και τη νέα σχέση της μητέρας της.
Πώς είναι να νιώθεις σαν παζλ στο κουτί του, λίγο πριν συναρμολογηθεί; Πώς διαχειρίζεσαι τη μέρα μετά από έναν νυχτερινό εφιάλτη; Γιατί μπορεί μια δασκάλα καλλιτεχνικών να αναστατωθεί στην όψη μιας ζωγραφιάς; Και πώς μπορείς να δεις την ελπίδα σε ένα καλάθι γεμάτο πρασινισμένες πατάτες;
