Σαν καλή φίλη της ανάγνωσης (όχι βιβλιοκριτικός) μπορώ να ξεχωρίσω τα καλά βιβλία, όπως π.χ. της κ. Χρύσας Μαστοροδήμου τα «Τεμάχια», που συγκαταλέγεται ανάμεσά τους. Ξυπνά συναισθήματα και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως την τελευταία σελίδα του.
Σε μεταφέρει στις ταραγμένες εποχές και γεγονότα της πατρίδος μας, που άλλοτε μένουν «στοιχειωμένα» στις μνήμες, και άλλα επαναλαμβάνονται σαν κατάρα. Πόλεμος, κακουχίες, διχόνοια του Εμφυλίου, μισεμός… «Τα παιδιά να ζήσουν καλύτερα», δυστυχώς στη χώρα μας εδώ και χρόνια δεν γίνονται δίκαια πράγματα. «Δεν υπάρχει μέλλον», οι κόποι μας χαμένοι, ενώ έξω εξαιρετικές προοπτικές· ναι, μα ακριβό το τίμημα. Τόσο πόνο και δάκρυ, τόσα όνειρα, να ζήσει πάλι τον ξενιτεμό! Απαξίωση των δυνατοτήτων των παιδιών της, που καταλήγουν «τεμάχια», αριθμοί, ακολουθώντας τον δρόμο της αναγκαστικής μετανάστευσης, ενώ θα μπορούσαν να μεγαλουργήσουν στην αγκαλιά της! Ουρλιαχτό θέλει να βγει απ' το στήθος τούτη τη μικρή στιγμή στην ιστορία του κόσμου!
Μνήμες-εικόνες, μνήμες-στιγμές. Ένας αριθμός ήταν οι ζωές τους, οι μέρες, οι νύχτες, τα δάκρυα, οι αναπνοές τους. Αριθμός εισιτηρίου, αριθμός τρένου, κάρτας «τεμαχίου». Από παιδί την κυνηγούσαν οι αριθμοί, πόλεμοι, θύματα, κατοχή. Αναρωτιέται ποιοι αποφασίζουν για τις τύχες των άλλων. Πόλεμος σημαίνει αίμα, καπνό, σκοτάδι, και δη ο εμφύλιος, το λέει ο στίχος: «Δύο γιους είχες μανούλα μου, δύο δέντρα, δύο ποτάμια, δύο δέντρα βενετσιάνικα, δύο δυόσμους, δύο λαχτάρες. Μα κείνα παίρνουνε βουνά διαβαίνουνε ποτάμια, ο ένας τον άλλο ψάχνουνε για ν' αλληλοσφαγούνε.».
Ο κύκλος του Θανάτου τους έχει σημαδέψει…
Και συνεχίζει: Πόσο γρήγορα αλλάζει η αξία του ανθρώπου όταν χρειάζεται την βοήθεια των άλλων… μπουλούκια τότε οι πρόσφυγες από τη Σμύρνη, πληγές που έκρυβε ο καθένας για το καλύτερο όσο κι αν κόστιζε [...] και κύλισε ο καιρός. Ελληνίδα στη Βουλή, "εξελισσόμαστε" [...] Μεταπολίτευση, ήρθε η Δημοκρατία [...] γίναμε ΕΥΡΩΠΗ [...] δεν άλλαξε τίποτε. Αλλαγή χιλιετίας, μείναμε στις ευχές και πάνω στη δεκαετία, είναι ανάγκη, ανάγκη Εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης. Αιώνια Ελλάδα προδομένη χρεωμένη!
Σε κάθε κεφάλαιο υπάρχει το αντίστοιχο παραδοσιακό τραγούδι της πολύτιμης πολιτιστικής κληρονομιάς μας! Όπως το κάτωθι:
Θ' αρχίσω πικραμένος τα πάθη μου να πω,
για μια ξανθομαλλούσα την κόρη π' αγαπώ.
Δε σε ξέχασα μάτια μου, η σκέψη σου μου δίνει δύναμη να ζω!
Δεν αφήνει έξω τον ανεκπλήρωτο έρωτα της εφηβείας, που αφήνει τα ίχνη του, να θυμίζει: Αγώνας, πόνος και Ελπίδα. Αυτό είναι ΖΩΗ!
Χρυσαυγή Κάπελλα-Παπαδημητρίου
Ποιήτρια, συγγραφέας. Βραβευμένη σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
