Κωνσταντίνου Πετρολέκα
Αλήθεια, γνωρίσατε ποτέ ένα πλάσμα που γεννήθηκε απ' την μεγάλη λύπη ενός άστρου; Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο... Είναι σαν μια θεότητα επειδή η γέννησή της δεν έγινε απλά μέσω του ερωτικού χορού των ανθρώπινων σωμάτων, αλλά απ' τη βαθιά ανάγκη του σύμπαντος να δημιουργήσει, μέσα από τα δάκρυα, τον αντίποδα του σκότους. Δεν είναι τόσο εύκολο να σας το εξηγήσω ή να το περιγράψω, όμως, θα κάνω μια προσπάθεια...
Είναι ένα κορίτσι –για την ακρίβεια μια κοπέλα 23 ήλιων. Τα μαλλιά της είναι καστανά και είναι φτιαγμένα από άνεμο και ηλιοβασίλεμα (όταν τα φυσά για λίγο ο άνεμος χρωματίζει στιγμιαία τον εαυτό του), τα μάτια της είναι η απόδειξη ότι ο κόσμος είναι όμορφος και λιγάκι λυπημένος· όταν χαμογελάει τα μάγουλά της γίνονται δυο μικροί λόφοι, τα χείλη της είναι δύο ορίζοντες την ώρα που νυχτώνει... Στον λαιμό της ξαγρυπνά ένας κύκνος, είναι μια γέφυρα όπου ενώνει ένα όμορφο πρόσωπο με τη μεγάλη και υπέροχη ηδονή του στήθους της (την πρώτη πηγή τροφής για ένα βρέφος και του Έρωτα για έναν άντρα)... Είναι αδύνατη και ψηλή... Όταν μιλά για πράγματα που λατρεύει νομίζεις ότι χάνεται μέσα σε έναν υπέροχο κόσμο, στην ουτοπία του Πλάτωνα, και χαίρεσαι βαθιά γιατί, έστω και για μια στιγμή, ο κόσμος γεμίζει από την αύρα της... μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο, σε κάτι που της αξίζει και είναι η αληθινή και η μόνη ταυτότητά της.
Πολλές φορές γυρίζει στους μεγάλους δρόμους με τον πολύ κόσμο κι ονειρεύεται. Αν τη προσέξεις καλά καταλαβαίνεις πως δεν είναι κάτι το απλό και το συνηθισμένο (εκείνη ίσως το αρνηθεί). Θα τη δεις με ένα λευκό φουστάνι να περπατά ανυπόδητη δίπλα στη θάλασσα... θα τη δεις έξω απ' τις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων μ' ένα καφέ στο χέρι να κοίτα με μανία τη γνώση.
Κάποιες φορές χάνεται το βλέμμα της, σαν να ζει ξανά ένα λυπημένο χθες ή να φαντάζεται ένα ωραίο αύριο πιστεύοντας βαθιά πως, και μόνο με τη θέληση, θα γίνει μονομιάς πραγματικό.
Εν κατακλείδι, είναι ένας δυνατός, μαγικός, τρυφερός ίππος, που διψάει για φως και ύδωρ... που μπορεί, με τη δύναμη που έχουνε τα μάτια της, να γεννήσει ξανά ένα πεθαμένο αστέρι κι εγώ εκείνος που θέλει να γνωρίσει την ίδια, το βλέμμα, το σώμα, την ψυχή της...
Copyright © Κωνσταντίνος Πετρολέκας All rights reserved, 2021
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε εικαστικό έργο Βασιλικής Σαρρή (Πορφυρό πέπλο)
