Για την Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας
Tι θα κάνουμε με τη νέα μας ζωή
μέσα στην τραγική μας αποικία;
Ραγισμένο κρύσταλλο η ψυχή μας,
τσακισμένος ανθός, άγουρος καρπός σαπισμένος,
χλωμό φως της αυγής χρώμα μελαγχολίας
Αρχίζει η κοσμική μας ημέρα πάντα συννεφιασμένη,
με αδιέξοδο ουρανό, βαρύ, φορτωμένο
Tα μισόκλειστα βλέφαρά μας, γερασμένα πολύ καιρό τώρα,
ναοί έγιναν αμαρτίας σημάδια,
Μοιάζουν φτερά δράκου πελώριου τα χέρια μας,
χωρίς νυχτερινές πτήσεις, χωρίς λαμπερά χρώματα
Λαχταρούμε αληθινό ουρανό,
καθαρό φως του ήλιου να δούμε
μέσα απ' τον κρυστάλλινο θόλο
του ακούσιου εγκλεισμού μας
Ελεύθεροι να πιστέψουμε στην ελπίδα ζητούμε,
στην ανθρώπινη δύναμή μας την παρωχημένη
Κάποτε μας έταξαν την πλήρη ελευθερία,
όταν αποικίσουμε το διάστημα θα τη βρούμε μπροστά μας
Ας είχε τίμημα τη θυσία του αίματός μας
Oι πιο γνήσιοι πόθοι μας άσπρα περιστέρια
σκλαβωμένα χτυπιούνται τώρα,
λαβώθηκαν άσχημα απ' το σφυρί του χρόνου
Tι ξέρουν οι ιθύνοντες και δεν μιλούν;
Ποια σκληρότητα προσπαθούν να μας μάθουν τώρα στα γεράματα;
O Αχιλλέας και ο Οδυσσέας ο πολυμήχανος
δεν ξεκίνησαν τους πολέμους, πιστεύοντας
στους ωραίους ανθρωπόμορφους θεούς
που τους έδιναν ψεύτικες υποσχέσεις
Στα μαρμαρένια πεδία των μαχών βασίζονταν
στις δικές τους δυνάμεις, στους πόθους της δικής τους ψυχής
Η απληστία τους για τη ζωή το λαμπρό τους μυστικό,
η υπέρμετρη περηφάνια, το άκαμπτο των παιάνων,
την αρετή των ιδεών, τη νιότη τους
Πού βρίσκεται η δική μας;
Σε ποια ρωγμή του χωροχρόνου πήγε και κρύφτηκε;
Κανείς μας δεν περιμένει τώρα τέτοια μεγαλειώδη ζωή
Τη χάσαμε πια τη δόξα στην πλανερή χαρά της αναμονής,
στα όνειρά μας τ' απείραχτα,
στα φρούδα μηνύματα μιας άλλης παραδείσιας ζωής
στις αποικίες του απείρου
🍃
Copyright © Χρήστος Ντιμπασάνης All rights reserved, 2021
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα ζωγραφικής Niki Zahari (Η φωνή του αέρα, ακρυλικό σε καμβά, 2021)
