Δέκα χρόνια έχουν περάσει περίπου από την πρώτη φορά που συστήθηκε η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. στο αθηναϊκό κοινό. Μια κρίση και πολλά κύματα πανδημίας μετά, μια άλλη νέα γυναίκα (Κίττυ Παϊταζόγλου) καλείται να διασχίσει πολλές φορές την απόσταση από το σαλόνι της στην κουζίνα της, να χτυπηθεί κάτω για τον έρωτα, αλλά και να χτυπήσει αλύπητα όποιον influencer της πει τους δέκα καλύτερους τρόπους για να ζήσει. Είναι εύφλεκτη και ταράζεται «για το τίποτα». Ναι τι; Φουσκώνει σαν τον ελληνικό στο μπρίκι της. Ναι τι; Ανεβαίνει στο πλοίο της γραμμής Πειραιάς - Ιθάκη, αλλά τη ζαλίζει πολύ και θέλει να κατέβει. Και πάνω στα χάρτινα σακουλάκια που της χαρίζουν για τον εμετό, γράφει ρίμες για την πλάκα της: «Μόνη σου μπορείς. Μόνη. Να μην έχεις ανάγκη κανέναν. Να σταθείς στα πόδια σου. Μα λυγίζω! Δεν πειράζει! Στα τέσσερα. Πέφτω στα τέσσερα.».
Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. Μια μαγική εικόνα, για όσους φοβούνται την φθορά. Ναι τι;
Η ηθοποιός Κίττυ Παϊταζόγλου και η σκηνοθέτης Δήμητρα Δερμιτζάκη απαντούν σε λίγες ερωτήσεις σχετικά με την παράσταση ενώ παρακάτω θα βρείτε όλες τις πληροφορίες, τους συντελεστές και πού μπορείτε να την παρακολουθήσετε.
Ποιες ήταν οι προκλήσεις και πώς τις αντιμετωπίσατε;
Δήμητρα Δερμιτζάκη: Η βασική πρόκληση ήταν να καταλάβω το έργο τόσο καλά, ώστε να ξεκλειδώσει με έναν –τον πιο απλό κατά προτίμηση– τρόπο, αυτό που έχει γράψει η συγγραφέας. Η μουσικότητα του λόγου της ηρωίδας ήταν το πρώτο και βασικό εργαλείο, με το οποίο αντιμετώπισα αυτή την πρόκληση.
Τι πραγματεύεται το έργο και τι θέλετε να κρατήσει ο θεατής στο τέλος;
Δ.Δ.: Το έργο μιλάει για την ανθρώπινη τραγωδία τού να σου φαίνονται όλα μάπα. Ή για την ψευδαίσθηση, ότι μπορεί κανείς να είναι και πουλί. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, που μοιάζουν να είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, κάποιος μπορεί να ζαλιστεί και να πέσει. Όσο για τον θεατή, θα ήθελα οπωσδήποτε μετά, να περάσει μια βόλτα απ' το Σύνταγμα. Ή και όχι.
Ποια είναι η άποψή σας για τη σύγχρονη δραματουργία;
Δ.Δ.: Είναι αναγκαία και υπαρκτή, οπότε ας της δώσουμε παραπάνω χώρο.
Πώς χαρακτηρίζετε τον ρόλο σας και πώς τον προσεγγίσατε;
Κίττυ Παϊταζόγλου: Έχει κάτι βλάσφημο η ΜΑΙΡΟΥΛΑ, κι αυτό με συγκινεί και με γοητεύει πιο πολύ απ' όλα. Έχει μια δύναμη, που όλο πάει μπροστά, θέλει κάτι μεγάλο, πιο μεγάλο από αυτή τη μετριότητα που βλέπει γύρω της. Και ψάχνει αλήθεια να το βρει, κι ας γίνεται κλόουν και κανίβαλος, κι ας κλαίει, κι ας σαρκάζει κι ας φτάνει στον πάτο… Έχει κάτι σπαραχτικό και γελοίο ταυτόχρονα. Προσπάθησα λοιπόν να ακούσω τις ανηφοριές, τις κατηφοριές και τις ισιάδες του λόγου της, της γλώσσας της, όπως σε κάθε έργο που ξεφεύγει από το φαινομενικό ρεαλισμό και προσιδιάζει περισσότερο σε ποίηση, ανοίγει προς μια μαγεία.
Υπήρξαν προκλήσεις και πώς τις αντιμετωπίσατε;
Κ.Π.: Η βασική πρόκληση για μένα ήταν ότι είναι μονόλογος. Έχει από την αρχή του, σαν διαδικασία εννοώ, μια φοβερή μοναξιά αυτό. Δεν το έχω ξανακάνει, και τον πρώτο καιρό με έπιανε τρόμος, τρόμος ύπαρξης. Ανακατεύονται πολλά πράγματα μέσα σου. Με τη βοήθεια της Δήμητρας, αλλά και των άλλων υπέροχων ανθρώπων, που υπάρχουν κοντά μου στην πρόβα, και φυσικά με τη λαχτάρα ότι θα ανοίξει όλο αυτό στο κοινό, γαληνεύει κάπως αυτή η μοναξιά. Δεν ξέρω αν ποτέ εξαφανίζεται.
Πώς θα περιγράφατε την παράσταση σε μια λέξη ή φράση;
Κ.Π.: «Ψάχνοντας μια έξοδο κινδύνου.».
Ποια η γνώμη σας για τη σύγχρονη δραματουργία;
Κ.Π.: Υπάρχουν πολύ ουσιαστικές φωνές και στο ελληνικό και στο ευρωπαϊκό τοπίο, που χρειάζονται χώρο, χρόνο και ενίσχυση ώστε να γίνουν δυνατότερες και περισσότερες. Υπέροχα και τα κλασικά έργα, αλλά κάπως η δική μας η γενιά πρέπει να δημιουργήσει τη δική της αφήγηση του κόσμου.
Ταυτότητα παράστασης
Συγγραφέας: Λένα Κιτσοπούλου
Σκηνοθέτης: Δήμητρα Δερμιτζάκη
Ηθοποιός: Κίττυ Παϊταζόγλου
Ιδέα Σκηνικού: Θάλεια Μέλισσα
Υλοποίηση Σκηνικού - Κοστούμια: Ήρα Σπαγαδώρου
Κίνηση: Ανδρονίκη Μαραθάκη
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Φωτισμοί: Άννα Σμπώκου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Κατάκη
Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή
Βίντεο προώθησης: Μαρίλη Ζάρκου
Σχεδιασμός αφίσας: Γκέλυ Καλαμπάκα
Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη
Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will
Στο Θέατρο Ζίνα [Λεωφ. Αλεξάνδρας 74, Αθήνα, 2106424424] από Δευτέρα 8 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Σκηνοθετικό σημείωμα:
Τα τελευταία δύο χρόνια που μοιάζουν αιώνες, πασχίζω να βρω ρυθμό, σε κάτι που προσιδιάζει περισσότερο σε πνιγμό παρά σε κολύμπι. Λίγο πολύ σαν την ηρωίδα αυτού του έργου, που δεν αφηγείται, αντιθέτως μου μιλά τώρα, ενοχλητικά μέσα στο αυτί, για την ελάχιστη απόσταση ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, στην πτήση και στην πτώση. Για την επιθυμία και τον έρωτα. Για την ψευδαίσθηση του ότι μπορεί κανείς να πετάξει. Για την σισύφεια αναζήτηση της γεύσης της ελληνικής ντομάτας. Α! και για το ότι ένα ρεφρέν, μπορεί να σου σώσει τη ζωή!Δήμητρα Δερμιτζάκη
