Πώς ξεκίνησε το μουσικό ταξίδι;
Στέφανος Λιάμος: Ο πατέρας μου έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε ερασιτεχνικά. Τα ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια, τα ρετρό τραγούδια εποχής και κάποια tango ήταν το ρεπερτόριο του και από μικρό παιδί ήθελα να κρατάω στα χέρια μου την κιθάρα και να γρατζουνάω προσπαθώντας να παίξω. Μου έδειξε από μικρό παιδί δυο τρεις συγχορδίες αλλά αυτό δεν μου αρκούσε.
Θυμάμαι όμως «το πρώτο μας φιλί» με τη Μουσική. Ήταν χειμώνας του '83, εγώ ήμουν δώδεκα χρονών τότε. Με τους γονείς μου μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθούσαμε την πρεμιέρα της εκπομπής «Το μινόρε της αυγής» με την ιστορία της θρυλικής τετράδας του Πειραιά. Μαγεύτηκα από το ομώνυμο τραγούδι, που παιζόταν στους τίτλους αρχής, και ιδιαίτερα από το ταξίμι του. Είχε πάρει λοιπόν την κιθάρα και μου το 'παιζε. Ρωτώντας τον συνέχεια «ποιο είναι αυτό το τραγούδι;» και να μου το παίζει, κατάλαβα ότι έχω μια ακόμη εγκυκλοπαίδεια στο σπίτι. Του ζήτησα να μου μάθει και κάπως έτσι ξεκίνησε.
Στην αρχή μου έμαθε τρεις ρυθμούς και τις βασικές συγχορδίες των τραγουδιών αλλά δεν μπορούσα να σολάρω ακόμα. Με αυτές που έμαθα όμως ξεκίνησα να γράφω ψιθυρίζοντας bouche-fermée τη μελωδία και να γράφω στίχο για ό,τι παρατηρούσα και ό,τι με απασχολούσε. Στο σχολείο με τον κολλητό μου Τάσο Κουδούνη, με την καταπληκτική φωνή του, είχαμε ένα ντουέτο με έντεχνα και διαχρονικές επιτυχίες. Λίγο αργότερα με φίλους μου είχαμε ροκ μπάντα όπου έπαιζα ηλεκτρική κιθάρα. Αυτά ήταν τα πρώιμα εργαστήρια.
Μετά βήμα βήμα πήρε το δρόμο του... όποτε ένοιωθα ένα ταβάνι και αναπάντητα στη γνώση που με ενδιέφερε, έτρεχα σιμά στην εκπαίδευση. Πάντα έγραφα τραγούδια αλλά δεν είχα ποτέ ένα ομοιογενές υλικό για να παρουσιάσω στον κόσμο και συνάμα κάτι που να με εκφράζει και να χρήζει κοινοποίησης. Με την καινούργια μου δουλειά έχω βρει αυτήν την ομοιογένεια του υλικού που αναζητούσα.
Από πού εμπνέεστε; Τι πυροδοτεί τη δημιουργικότητά σας;
Σ.Λ.: Λένε πως τα τραγούδια βγαίνουν μέσα απ' τη ζωή. Τη ζωή που εμπεριέχει θέματα προσωπικά, ερωτικά έως κοινωνικά, θέματα απλά όπως μια ηλιαχτίδα έως πολυσύνθετα και επίκαιρα γύρω απ' τα συμβαίνοντα.
Ο λογοτέχνης, ο μουσικός, ο καλλιτέχνης είναι το ευαίσθητο αυτί που αφουγκράζεται πρώτος απ' όλους τους «κοινωνικούς κραδασμούς» και εκφράζεται με την Τέχνη του. Για παράδειγμα όταν ο Κ. Τριπολίτης με τον Θ. Μικρούτσικο έγραψαν το «Ανεμολόγιο» το 1992, κανείς δεν θα μπορούσε να φαντασθεί τι έπεται.
Σε αυτό το single, «Επιδέξιοι Κ#λοι», το πρώτο από έναν κύκλο τραγουδιών που πρόκειται να κυκλοφορήσουν στη συνέχεια, προσπάθησα ν' αποτυπώσω την πραγματικότητα που βιώνουμε στην πλειονότητα του κόσμου.
Αν δεν υπήρχε η μουσική στη ζωή σας, τι θα μπορούσε να την αντικαταστήσει; Με τι θα είχατε ασχοληθεί αν δεν είχατε τη μουσική;
Σ.Λ.: Σε τέτοια περίπτωση, επειδή μου αρέσει να ψάχνω καινούργιες ιδέες, να ασχολούμαι με κάτι που βασίζεται σε λογική και έχει θεωρητικό υπόβαθρο που όταν το εφαρμόζεις να δουλεύει και συνάμα εντελώς ερασιτεχνικά να σχεδιάζω-ζωγραφίζω, νομίζω θα κατέβαλα προσπάθεια να σπουδάσω Αρχιτεκτονική. Παραδείγματος χάριν, όταν εκπονώ το score για να ενορχηστρώσω τα κομμάτια μου είναι κατά κάποιον τρόπο ένα αρχιτεκτονικό σχέδιο με σαφείς οδηγίες αφού μιλάμε για έργο. Δίχως αυτό αν πάω στο στούντιο θα πάω να πειραματιστώ πάνω σε μια ιδέα και όχι να ηχογραφήσω ένα ολοκληρωμένο έργο, όποιο κι αν είναι αυτό. Υπάρχουν αρχιτεκτονικά έργα ανά τον κόσμο (Stretto House) που εμπνέονται από τη μεταφορά στοιχείων συγκεκριμένων μουσικών έργων στην Αρχιτεκτονική. Δεν είναι τυχαίο που εκτός από επιστήμη θεωρείται επίσης η 1η Τέχνη, όπως είναι 5η η Μουσική και 7ος ο κινηματογράφος κ.ο.κ.
Μία επιστήμη που καλύπτει μία από τις πολύ βασικές ανάγκες του ανθρώπου σε συνδυασμό με την αισθητική. Μιας που χρειάζεται να φτιάξεις κάτι τόσο σημαντικό, φτιάξ' το όμορφο να συνάδει αρμονικά με το περιβάλλον σου! Όχι μπετόν στην Ακρόπολη και κοκοφοίνικες στο Σύνταγμα επειδή έχει και στο Μαϊάμι για να φαινόμαστε μοντέρνοι. Δεν χρειάζεται να είσαι αρχιτέκτων για να το καταλάβεις. Φράκο με τσαρούχι...
Πείτε μας δυο λόγια για τη νέα σας δουλειά.
Σ.Λ.: Το single «Επιδέξιοι Κ#λοι» αποτελεί το πρώτο από έναν κύκλο τραγουδιών, που πρόκειται να κυκλοφορήσουν σύντομα. Δίνοντας βάση στον στίχο και σκοπίμως με απέριττη ενορχήστρωση, προσπάθησα ν' αποτυπώσω την πραγματικότητα που βιώνουμε με τη δική μου ματιά. Αν κάνω υπερβολική αποτύπωση, αυτό ο κόσμος που το βιώνει θα το κρίνει.
Θα μπορούσε να είναι και ένα μήνυμα διαμαρτυρίας σαν όλα αυτά που διαβάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθημερινά. Τα μάζεψα και τα έκανα τραγούδι. Επέλεξα αυτόν τον σκωπτικό τίτλο διότι αφενός ως ακρόστιχο προκύπτει από το κείμενο, κάνοντας τον συνειρμό με την πασίγνωστη λαϊκή ρήση, που καθένας καταλαβαίνει τη χρήση της, και αφετέρου να υπενθυμίσει σε ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα το προφανές· ότι δεν αρκεί να θέλεις, πρέπει να τ' αξίζεις κιόλας όπως και ότι ο πολιτικός αγώνας, που είναι ιερό δικαίωμα κάθε πολίτη για τη Δημοκρατία μας, κατάντησε ένας μονόδρομος επικοινωνιακών τεχνασμάτων χωρίς ουσία και λύσεις για τα καθημερινά μας προβλήματα. ΄Εργω κ' ουκέτι μύθω!
Αν έπρεπε να τη/το χαρακτηρίσετε με μια λέξη ή με μια φράση, ποια θα ήταν αυτή;
Σ.Λ.: Ένα τραγούδι διαμαρτυρίας.
Μοιραστείτε τους στόχους, τα όνειρά σας.
Σ.Λ.: Χωρίς να βιάζομαι αλλά ούτε να χάνω χρόνο, άμεσος στόχος είναι να ολοκληρώσω την έκδοση του πρώτου κύκλου τραγουδιών μου. Το επόμενο τραγούδι που θα κυκλοφορήσω έχει ακριβώς αυτό τον τίτλο, «Τα όνειρά μας», για που κινήσανε να πάνε και που πήγανε. Έπεται ο δεύτερος κύκλος τραγουδιών και πάμε λέγοντας...
Στείλτε το μήνυμά σας στον κόσμο…
Σ.Λ.: Δεν είναι καιροί για διχασμούς. Φτάνει πια.
Ο Στέφανος Λιάμος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1971. Τα πρώτα μαθήματα κιθάρας τα πήρε απ' τον πατέρα του, από παιδί ξεκίνησε να γράφει τραγούδια και σαν έφηβος με φίλους του να συμμετέχει σε ντουέτα με έντεχνα και rock group. Σπούδασε Ανώτερα Θεωρητικά, ενώ παρακολούθησε μαθήματα Jazz Αρμονίας και Κιθάρας, Κλασσικής Κιθάρας και ενορχήστρωσης συμφωνικής ορχήστρας. Έχει επίσης διδάξει κιθάρα σε ωδεία της Θεσσαλονίκης και σε ιδιαίτερα μαθήματα. Εκτός από κιθάρα παίζει μπουζούκι (6χορδο - 8χορδο) και ούτι. Ως μουσικός έχει εμφανισθεί για πολλά χρόνια σε live εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη και στο εξωτερικό παίζοντας ελληνική (έντεχνα και ρεμπέτικα) και ξένη μουσική (rock, blues, jazz standards). Παράλληλα με τη μουσική του δραστηριότητα, εργάσθηκε ως τραπεζικός υπάλληλος επί 20 χρόνια. Τα τελευταία 5 χρόνια ζει και δραστηριοποιείται στην Αυστρία. Τον Σεπτέμβριο του 2021 κυκλοφόρησε το πρώτο του single, Επιδέξιοι κ#λοι, από κύκλο τραγουδιών του με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο στον στίχο.
Click to music: Επιδέξιοι κ#λοι
