Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Γιάννης Τσιτσίμης: Ένα βιβλίο που διαφοροποιείται στην τέχνη του διηγήματος καθώς όλα τα διηγήματα που περιέχονται έχουν κοινό άξονα, που έχει να κάνει κυρίως με ένα μέλλον που θα ισοπεδώσει κάθε ατομικότητα ενώ ταυτόχρονα φλερτάρουν με το νουάρ, επιρροές από science fiction και χιούμορ μαύρο όπως η ζωή.
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Γ.Τ.: Ας δούμε τι γράφει το οπισθόφυλλο, επομένως θα μιλήσει το «ίδιο» το βιβλίο:
Σε αυτό το βιβλίο καραδοκούν μεγάλες ιστορίες και αφηγήσεις που έρχονται από ένα δυστοπικό μέλλον ή ένα ζοφερό παρελθόν: δύο αδερφές που παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια, μια Λολίτα κατευθείαν για την Κόλαση, μια ρέπλικα που επαναστατεί, ένας ψυχοπαθής συνταγματάρχης, μια εγκυμονούσα παρθένα, δύο άγγελοι που τα έχουν σπάσει με όλους, ένας εργάτης κάρβουνου που πνίγεται μέσα σε μια πολιτεία γεμάτη άνθρακα, η Ρίτα που είναι η φαντασίωση του κάθε άνδρα αλλά και άλλοι χαρακτήρες, φτιαγμένοι για έναν μελλοντικό κόσμο που δε θέλουμε να φανταστούμε ίσως γιατί έφτασε και τον βιώνουμε ήδη ή σταλμένοι από ένα αλλόκοτο, αλληγορικό παρελθόν που ηθελημένα ξεχάσαμε…
Στο έβδομο βιβλίο του Γιάννη Τσιτσίμη συναντάμε αφηγήματα μικρά και μεγάλα που φλερτάρουν με το νουάρ, την επιστημονική φαντασία, το πάθος, την τρέλα, το αιώνιο ερώτημα της ύπαρξης, την αγωνία της ζωής, τον έρωτα στα άκρα και τη σκληρότητα του θανάτου. Μέσα σε μια ζωή ανεκπλήρωτη, δεν είμαστε παρά οι αναπόφευκτοι αναγνώστες σ' ένα σκηνικό πότε ασπρόμαυρο και πότε ολότελα κόκκινο όπως το αίμα, όπως η ζωή, όπως η τελευταία πράξη στο σεξ.
Τρέμουμε το μέλλον γιατί δε μάθαμε να δεχόμαστε το παρελθόν μας…
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Γ.Τ.: Ο Καραγκιόζης δίχως δεύτερη σκέψη. Λαϊκός, «σφαλιαροδότης» αλλά και… «σφαλιαροφάγος», πάμφτωχος, που δεν χάνει στιγμή το κέφι του απέναντι στην εξουσία (οθωμανική κι ελληνική), εραστής αν και καμπούρης, ξυπόλητος όπως η ίδια η Ελλάδα στους αιώνες και πάνω απ' όλα μια σκιά τρομακτική, σκοτεινή που σε κάνει να γελάς αντί να σε φοβίζει…
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Γ.Τ.: Η πτώση του ανθρώπου: πνευματική, ηθική, κοινωνική που δεν λέει να σταματήσει με τίποτα καθώς τα εκάστοτε κυβερνητικά συστήματα βολεύονται με αυτό, τα εξυπηρετεί η αποστασιοποίηση του ατόμου από τον εαυτό του, το να μη «βρισκόμαστε» μεταξύ μας είναι η καλύτερη ευκαιρία του κράτους να βυθίσει τον πολίτη οριστικά και αμετάκλητα στην αμορφωσιά, στον τηλεοπτικό «κατινισμό», στην έλλειψη αισθητικής (kitch), στη φτώχεια, στην ανισότητα, στην κατευθυνόμενη παροχή ανοησίας από τα ΜΜΕ και τέλος στην εσωτερική εξάντληση και παραίτηση, θέμα που με απασχολεί σφόδρα και στο βιβλίο. Ο άνθρωπος πέφτει ολοένα και πιο χαμηλά και μάλιστα το γνωρίζει και προχωρεί ηθελημένα, παραιτημένα στην κατάσταση αυτή, ζούμε δηλαδή ημέρες ρεαλιστικής επιστημονικής φαντασίας…
Ποια μουσική ταιριάζει στο βιβλίο σας; Ποιο άρωμα; Ποιο συναίσθημα;
Γ.Τ.: Για μουσική υπόκρουση θα του έβαζα σε άλλα διηγήματα punk ή rock n roll, σε άλλα όπερα και στο «Όλες οι Λολίτες είναι θάνατος» μάλλον παλιές ηχογραφήσεις των Dead can dance και των Tiger Lillies… Το άρωμα είναι η οσμή του ανθρώπου που χάνεται σε ένα μέλλον δυσοίωνο, σκούρο, απάνθρωπο… Όσο για συναίσθημα, αυτό δεν είναι παρά το μόνο όπλο απέναντι στη σκληρότητα της ζωής δηλαδή η δίχως όρια αγάπη στον συνάνθρωπο.
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Γ.Τ.: Πολλούς. Τους αδικώ τώρα καθώς πρέπει να αναφέρω έναν, τον Φίοντορ Ντοστογιέφσκι. Το έργο του είναι η επιτομή της ανθρώπινης ψυχής στα όρια της, ενδόμυχα, αποτελεσματικά, ολοκληρωμένα. Νομίζω ότι μετά από αυτόν τον μεγάλο Ρώσο, άλλαξε δια παντός η έννοια της συγγραφής μυθιστορήματος σε Αμερική κι Ευρώπη…
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Γ.Τ.: Από πολύ παλιά ο Τσαρλς Μπουκόφσκι με όλο του το έργο για τις γυναίκες και τη νύχτα. Θα πρόσθετα ακόμη Μπάροουζ, Τολστόι, Πόε, Μποντλέρ, Ρεμπό, Φίλιπ Ντικ, Μπακούνιν, Κροπότκιν, Τουργκένιεφ, Προυστ, Χένρι Μίλλερ, Καζαντζάκης, Τόλκιν, Πλάτωνας, Αισχύλος, Χάιντριχ Μπελ, Τζέιμς Μπάρι, Φραντς Κάφκα, Τζακ Κέρουακ, Σελίν, Ντίλαν Τόμας, Τριστάν Τζαρά, Θεόφιλος Γκοτιέ, Ν. Γκόγκολ, Τόμας Μαν, Μίλαν Κούντερα, Θερβάντες, Τζέιμς Τζόις, Κνουτ Χάμσουν, Διογένης ο Κυνικός, Φρόϊντ, Λακάν, Σολωμός, Λάο Τσε, Μαρκούζε και σταματάω εδώ γιατί θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι για δεκάδες σελίδες…
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Γ.Τ.: Στα επτά ως τώρα βιβλία μου, οι ήρωες που δημιουργώ αυτονομούνται από ένα σημείο και μετά, έρχονται τη νύχτα και μιλάνε μαζί μου, μετά παίρνουν τον λόγο και τα βρίσκουν με τον αναγνώστη, ξεφεύγουν, πυροβολούν, ληστεύουν τράπεζες, καρδιές και συνειδήσεις, βγαίνουν από τις σελίδες και περπατούν ανάμεσά μας, προσοχή λοιπόν, μερικοί είναι «τρομοκράτες»…
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Γ.Τ.: Δύσκολη ερώτηση. Πώς θα σας φαινόταν το «υπάρχω, ζω, αγωνίζομαι, αγαπώ κι ελπίζω»… Ξέχασα το «ταξιδεύω»!
Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Γ.Τ.: Σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία και στην ιστοσελίδα των εκδόσεων Ελκυστής.
Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;
Γ.Τ.: Στο tsitsimis@gmail.com 24 ώρες το 24ωρο σαν φαρμακείο σε υπηρεσία…
Ο Γιάννης Τσιτσίμης απαντά το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για το βιβλίο του, Οι δυο αδερφές και άλλες ιστορίες, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.
Ο Γιάννης Τσιτσίμης γεννήθηκε στο Κιλκίς το 1966 και ζει στη Θεσσαλονίκη (Ωραιόκαστρο). Κείμενα άρθρα και διηγήματά του δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε πολλές εφημερίδες, λογοτεχνικά έντυπα και περιοδικά. Από το 1997 ασχολείται με την παραγωγή ταινιών μικρού και μεσαίου μήκους. Το 2000 προβλήθηκε από την ΕΤ3 η τηλεταινία (σε σενάριο και σκηνοθεσία του) «Ένα πτώμα χορεύει στο σεληνόφως». Υπήρξε πολλά χρόνια μέλος της οργανωτικής επιτροπής των περιφερειακών εκδηλώσεων του διεθνούς φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για το Κιλκίς. Οι περισσότερες ταινίες του κυκλοφόρησαν συνολικά σε DVD με τίτλο «Εφιάλτες από την κόλαση». Έχει γυρίσει 8 μικρού μήκους φιλμ και έχει εκδώσει 6 μυθιστορήματα και 2 συλλογές διηγημάτων. Για το θεατρικό του έργο «Αυτοί και ο Χίτλερ» κέρδισε το 2ο βραβείο στον πανελλαδικό διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Συγγραφέων το 2015. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδας. Υπήρξε για αρκετά χρόνια τακτικός συνεργάτης της λογοτεχνικής επιθεώρησης πολιτισμού της Θεσσαλονίκης «Ένεκεν». Τα τελευταία χρόνια πειραματίζεται πάνω στη «λογοτεχνική performance» με το project ΑΝΑΙΜΙΑ το 2018 και HELL το 2020. Είναι τακτικό μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Το 2019 συνεργάστηκε με κουαρτέτο πνευστών (με μέλη της Κ.Ο.Θ) υπό τη διεύθυνση του κ. Δήμου Φωτιάδη σε ένα πρόγραμμα παρουσίασης Ελλήνων συνθετών σε συνδυασμό με την ανάγνωση Ελλήνων ποιητών σε διάφορους χώρους πολιτισμού. Εργάζεται στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Έχει πιστοποίηση εξειδίκευσης στην εκπαίδευση στην ελληνική γλώσσα ιδιαίτερων κοινωνικών ομάδων όπως μετανάστες και πρόσφυγες.
Βιβλιογραφία: Ο ιερός πάτος του Αγίου αλκοόλ (1996, εκδ. Παρατηρητής, εξαντλημένο), (2000, εκδ. Τραμ), Η επιστροφή του Ραμόν (2004, εκδ. Εγνατία οδός), Της μνήμης ξωτικό που χάθηκε (2009, εκδ. In Extremis), Ενοικιάζομαι και άλλα διηγήματα (2013, εκδ. Ένεκεν), Κιλκίς, ιστορίες του τόπου μας (2016, συλλογική έκδοση, συμμετοχή με το διήγημα «Ο γορίλας», εκδ. iWrite), Με σφραγισμένα χείλη (2019, εκδ. Λιβάνη), Οι δύο αδερφές και άλλες ιστορίες (εκδ. Ελκυστής, 2021)
