Έτσι τιτλοφορείται η ποιητική συλλογή της Ανθής Πάνου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής, και χαρακτηρίζεται για την απόλυτη ταύτιση τίτλου και έργων.
Πράγματι, όλα τα κείμενα υπόσχονται πολύ μπλε, ειδικά σε σχέση με το χρώμα της θάλασσας, του ουρανού και του ορίζοντα, δηλαδή το μεγάλο μπλε του πλανήτη μας. Ειδικότερα όμως –ναι, υπάρχει το ειδικότερα, που κάνει τη διαφορά, γιατί αποτελεί το σημαίνον του βιβλίου– το μπλε των στίχων αφορά τα μάτια (του). Εκείνου. Του άντρα για χάρη του οποίου εμπνεύστηκαν ή γράφτηκαν όλα αυτά τα ποιήματα, του άντρα που χάραξε στιγμές κι αισθήματα και που σχηματίστηκε, μεταξύ άλλων, και στα μολυβένια σκίτσα που κοσμούν το βιβλίο. Μια αρμονική συνύπαρξη λοιπόν, μεταξύ στίχων και σκίτσων, με τα δεύτερα να δίνουν μια μποέμικη αύρα και να ενδυναμώνουν τις λέξεις. Το σύνολο, έτσι όπως παρουσιάζεται, απέχει από κάτι στημένο ή στείρο. Δείχνει αυθεντικό, αυθόρμητο, έμπνευση της στιγμής και όχι προμελετημένο αποτέλεσμα. Δείχνει ψυχή και όχι επεξεργασμένη απόφαση διακόσμησης, τυπικά τοποθετημένης σε συγκεκριμένα σημεία. Απεναντίας, είναι μια απελευθερωμένη έκφραση όπως προέκυψε/προκύπτει τη στιγμή της δημιουργίας.
Σου ζωγραφίζω κι αυτά εδώ τα χέρια, / αν θες να με αγκαλιάσεις.
Θα βρείτε πολλή αγάπη στις σελίδες. Αν έπρεπε να σημειώσω μια διαφοροποίηση από τη μέση ποιητική συλλογή, εξαιρώντας τα σκίτσα, θα αναφερόμουν στην αγάπη, στην ηρεμία, στην αίσθηση ότι (κατα-)γράφει μετά την μπόρα και όχι κατά τη διάρκειά της. Λείπει δηλαδή η σκοτεινιά και η κατάθλιψη. Το βάρος των συναισθημάτων γίνεται πιο ελαφρύ και στο τέλος μένει κάτι σαν χαμόγελο στο πρόσωπο και ησυχία. Ίσως να είναι η ησυχία μετά την μπόρα (;).
"γράφω ποίημα" δε σημαίνει τοποθετώ σύντομες σειρούλες από λέξεις τη μία κάτω από την άλλη,αλλά γδέρνω την ψυχή μου –την ήδη γδαρμένη– και γράφω σαν να μη με διαβάζει κανείς.
Παρατηρώ ότι εστιάζει, μετά μανίας σχεδόν, στα μέλη του ανθρώπινου σώματος: χέρια, χείλη, καρδιά, μάτια, μάτια, μάτια... Τα μάτια που τυχαίνει (;!) να είναι μπλε· ακόμα ένα μπλε, ενώ σημειώνεται η αξία της αγκαλιάς, το βλέμμα και το χάδι... οπότε «δικαιολογεί» την εστίασή της στο έπακρο.
Το αστικό τοπίο πρωταγωνιστεί, μερικά κυκλικά έργα, που ξεκινούν και ολοκληρώνονται με την ίδια φράση/νόημα, όπως και εκείνα που είναι ξεκάθαρα ερωτηματικά. Πρωταγωνιστεί και η έλλειψη εκείνου, εκείνου με τα μπλε μάτια που λείπει, που απουσιάζει και που η απουσία του μένει εγχάρακτη.
αποκολλάται η ψυχή μου από το σώμα / κάθε φορά που φεύγεις.
Είναι μια ερωτευμένη γυναίκα που αναζητά το άλλο της μισό, δηλαδή έναν συγκεκριμένο, δικό της αγαπημένο (ας κρατήσει ο καθένας όποιο του ταιριάζει ή προτιμά)... Κοινός παρονομαστής πάντως, όλων των έργων, είναι εκείνος και η αγάπη της προς εκείνον ή η ανάγκη της για εκείνον κ.α. και η ανάγκη του, δηλαδή η συμπόρευση, η παρέα ώστε να έχει νόημα η ζωή.
σαν ηλιοβασίλεμα που για να συγκινήσει πρέπει να το δουν δύο μαζί
Εν κατακλείδι, μια γυναίκα ανοίγεται γράφοντας στίχο ή σχεδιάζοντας την ανάγκη της, τη σκέψη και τα συναισθήματά της –κάποιες φορές τις αναμνήσεις της– βάζοντας πολύ μπλε, χωρίς να έχει κάποια σημασία που οι ζωγραφιές είναι από γραφίτη και οι στίχοι από μαύρη μελάνη. Διαβάζοντας ανακαλύπτεις το μπλε, το γαλανό, το ουράνιο... και κάτι από την ψυχή της, που έχει αφήσει εκεί για εσένα.
