Στο πρώτο του μυθιστόρημα, Παράπλευρες απώλειες, που επίσης κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελκυστής, ο Λευτέρης Σοφίας είχε συστηθεί στο αναγνωστικό κοινό ως συγγραφέας αστυνομικών ιστοριών και ιδού, που επανήλθε με το αγαπημένο του –και μας– αυτό είδος στην Κλεψύδρα εκδίκησης.
Αξίζει να σημειωθεί πως το βιβλίο είναι όντως αστυνομικό –με κάποια ακόμα στοιχεία που θα αναφερθούν παρακάτω– και όχι ένα ντετέκτιβ στόρι βαπτισμένο αστυνομικό, ένεκα της κακιάς μας συνήθειας, εμάς των Ελλήνων, να χρησιμοποιούμε κάπως άστοχα τους χαρακτηρισμούς των ειδών. Έτσι λοιπόν, η υπόθεση βασίζεται σε έναν ντετέκτιβ-ήρωα αλλά η διαχείριση είναι αστυνομική με στοιχεία νουάρ και υπόβαθρο κοινωνικό και ψυχολογικό –στα σημεία γίνεται και θρίλερ. Με την ευκαιρία να πω ότι, κατά τη γνώμη μου, ο Λευτέρης Σοφίας αξίζει να «ποντάρει» στο νουάρ καθώς το έχει και του βγαίνει (η πρόβλεψή μου είναι πως θα τον οδηγήσει η συγγραφή κάποια στιγμή προς τα εκεί).
Ουσιαστικά η Κλεψύδρα εκδίκησης είναι μια ιστορία που ξεκινά το 2008 και φτάνει ως τις μέρες μας. Ο Τούφας (ένα κάπως αστείο όνομα που περιμένεις να βρεις σε ένα γκράφικ νόβελ αλλά ταιριαστό στο συγκεκριμένο είδος) είναι ένα πρόσωπο με εθισμούς και πάθη ενώ έχει και να διαχειριστεί ιστορίες από το παρελθόν του (το ψυχολογικό «κομμάτι» που λέγαμε). Είναι ένας τύπος που φορά την άνετη πόλο μπλούζα του και περνάει τις ημέρες του στην καταπολέμηση του εγκλήματος ενώ τα βράδια του είναι συχνά αφιερωμένα σε κάποια γυναίκα ή στους εθισμούς του. Δεν είναι ο χαρακτήρας με τις εκπληκτικές ιδιότητες, την ασύγκριτη ιδιοφυΐα ή την υπερβατική φυσική κατάσταση. Δεν θα λύνει γρίφους ως άλλος Ηρακλής Πουαρό αλλά ούτε και θα κυνηγάει παραβατικούς όπως ο Μπάτμαν. Είναι ένας τυπικός αστός, που απασχολείται στη διαλεύκανση εγκληματικών υποθέσεων με ευθύνη καθήκοντος, ενώ παράλληλα παραμένει «γήινος» με τις αδυναμίες και τα θέματά του.
Τα σύντομα κεφάλαια εξυπηρετούν την αφήγηση. Οι εμβόλιμες σκηνές από την προσωπική ζωή του Τούφα εμπλουτίζουν το προφίλ του και δείχνουν όλες τις «αποχρώσεις». Αλλά κι εκείνες από το παρελθόν λειτουργούν πολύ θετικά, στοιχειοθετούν το «σώμα» της υπόθεσης και «κουμπώνουν» τους φόνους ως/με το θριλερικό φινάλε.
Κρίμα που σε αυτές τις παρουσιάσεις –στις νέες κυκλοφορίες– δεν μπορώ να αναφερθώ στην κατάληξη μιας ιστορίας γιατί στο συγκεκριμένο θα μπορούσα να πω πολλά. Το «κλείσιμο της αυλαίας» ενδυναμώνει πολύ το βιβλίο: είναι πάρα, μα πάρα, πολύ καλό!
Η πλοκή του είναι επίσης πολύ καλή και, σίγουρα, αναμένω τα μελλοντικά πονήματα του ίδιου όπου θα είναι και πιο ώριμος συγγραφικά και με καλύτερη τεχνική· τουλάχιστον αυτό θα ήθελα, οπότε ελπίζω να εξελιχθεί κι άλλο ώστε να μας δώσει πολλές υπέροχες αστυνομικές ή/και νουάρ μυθοπλασίες.
