Το μυθιστόρημα μου… «Το αιώνιο καλοκαίρι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, αποτελεί την πρώτη δημοσιευμένη δουλειά μου στον πεζό λόγο, έπειτα από δύο ποιητικές συλλογές και μια δεκαετή ποιητική δραστηριότητα στον χώρο του νεοφορμαλισμού. Σίγουρα αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα για τη γραφή και το καλλιτεχνικό μου όραμα και συνεπώς ο φόβος να μην θεωρηθώ λαθρεπιβάτης της πεζογραφίας εναλλάσσεται διαρκώς μέσα μου με την ελπίδα. Η συγγραφή του αποτέλεσε ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα εναλλαγής την περίοδο συγγραφής της διπλωματικής μου διατριβής, ανοίγοντάς μου ταυτόχρονα ένα νέο κόσμο κι ένα νέο πεδίο ανεξερεύνητο, με διαφορετικούς όρους και κανόνες από την ποίηση, αλλά σε κάθε περίπτωση εξίσου απολαυστικό.
Στην υπόθεση… επιδιώκω συνειδητά να «παίξω» με ένα είδος πολυχρησιμοποιημένο και πολυφορεμένο που θεωρώ πως, όσες κορυφώσεις κι αν κατέκτησε στο παρελθόν, έχει εξαντλήσει από καιρό τη δυναμική του κι έχει καταστεί μια προβλέψιμη και μονίμως επαναλαμβανόμενη μανιέρα. Πιάνω, οπότε, το σχήμα της ζωής και της ερωτικής ιστορίας στις χαμένες πατρίδες, αντιμετωπίζοντάς το, ωστόσο, μέσα από μία εντελώς διαφορετική προοπτική που επιδιώκει, τόσο να καταδείξει εμφανώς τα προ πολλού πεπερασμένα όριά του, όσο και να θίξει ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα, τωρινά, «αυριανά» και κατά την κρίση μου απολύτως καίρια για τη συλλογική κι εθνική μας περιπέτεια.
Οι ήρωες του βιβλίου… είναι κατά βάση καθημερινά άτομα της εποχής μας, φέροντας μέσα τους τους μικροεγωισμούς, τα όνειρα και τις ψευδαισθήσεις της (είτε ανήκουν στον εναλλακτικό χώρο είτε είναι θιασώτες της κυρίαρχης αφήγησης, μιας κι εντέλει στη μετανεωτερική πραγματικότητα η μία όψη του νομίσματος αυτού αποτελεί αντανάκλαση της άλλης). Ωστόσο, ανά διαστήματα εισβάλλουν στην υπόθεση και σε παράπλευρες στον κύριο κορμό ιστορίες επιμέρους πρόσωπα και ήρωες που ο καιρός έχει αποβάλει και δεν φαίνεται να χωρούν στο σχήμα που η μοντέρνα ζωή έχει καθορίσει για τις ζωές και τις πορείες μας. Αυτά τα άτομα εντέλει, δεν είναι που πάντα πήγαιναν την κοινωνία μπροστά;
Ο αναγνώστης… προφανώς θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, απόρροια των επιλογών, των προσλαμβανουσών του, της περιόδου της ζωής του στην οποία τυχαίνει να αγγίζει το εκάστοτε έργο. Στόχος μου ήταν, «Το αιώνιο καλοκαίρι», να απευθύνεται σε ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό γίνεται και ιδανικά στους αναγνώστες και τις αναγνώστριες των mainstream κι ευπώλητων μυθιστορημάτων, παλεύοντας να εισχωρήσει μέσα στον κόσμο και τις αντιλήψεις που έχουν ήδη δομήσει και να δοκιμάσει να εισαγάγει κάποιες άλλες σκέψεις και προβληματισμούς, έναν εναλλακτικό τρόπο θέασης των πραγμάτων, δίχως ρήξη, ωστόσο, με την πλοκή και τη γραμμικότητα της αφήγησης. Ας το θυμόμαστε αυτό: από τη στιγμή που επιλέγουμε εξαρχής συνειδητά να γράφουμε για τους «λίγους» και τους «εκλεκτούς», γινόμαστε οι ίδιοι πια μέρος και τμήμα του προβλήματος.
Ευχή μου είναι… «Το αιώνιο καλοκαίρι» να εκτιμηθεί και να προβληματίσει, ανοίγοντας, παράλληλα έναν αναγκαίο διάλογο στον καλλιτεχνικό και τον κοινωνικό τομέα τόσο για τη μανιέρα των κοινών τόπων και των προβλέψιμων επαναλήψεων στην οποία έχουν ξεπέσει προ πολλού τα μυθιστορήματα με αναφορά στις «χαμένες πατρίδες» όσο και για την εν γένει πορεία και ρότα καταστροφής και φθοράς στην οποία μας οδηγεί η ευρύτερη μετανεωτερική συνθήκη. Ταυτόχρονα, όμως, το μυθιστόρημα σε στιγμές και εκλάμψεις του καταφάσκει στη ζωή την ίδια, στην πάντοτε υπαρκτή και αναγκαία ελπίδα και στην έννοια της συνέχειας πέρα απ' την εναλλαγή των εποχών, παλεύοντας να βγάλει εντέλει κάτι από τη διαρκή αναμέτρησή του με τον απόλυτο μηδενισμό…
Ο Θάνος Γιαννούδης απάντησε για το μυθιστόρημά του, Το αιώνιο καλοκαίρι, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Στην περίληψη διαβάζουμε:
Βαδίζουμε παράλληλα, περπατάμε κοιτώντας ο ένας τα μακρινά φώτα του άλλου να τρεμοπαίζουν τις άγριες ή τις γαλήνιες νύχτες, ενίοτε βγάζουμε σαν μελλοθάνατοι μια κραυγή απελπισίας και μοναξιάς στο απέραντο κενό ανάμεσά μας, καταδικασμένη να χαθεί στο κύμα και την απόσταση, ποτέ, ωστόσο, δεν βλέπουμε πραγματικά ποιον έχουμε απέναντί μας. Ζούμε δίπλα τους δεκαετίες, μοιραζόμαστε τη ζωή, τα σπίτια μας, την ψευδεπίγραφη μαγεία ενός φιλιού, την ψευδαίσθηση αθανασίας της πράξης του έρωτα κι όμως είμαστε πάντοτε χωρισμένοι. Μονάχα σκιές και οπτασίες, μετακινούμενα φωτάκια, ελπίδα του ονείρου και ταυτόχρονη αναίρεσή του, σε μια ζωή που διαβαίνει και σιγοσβήνει και αχνοτρέμει και χάνεται και δεν την ζούμε παρά μόνο με τον εαυτό μας.
Δύο χρόνια μετά τη λήξη της πανδημίας, η τριαντάχρονη Σόνια όπως φαίνεται θα μείνει και αυτό το καλοκαίρι κλεισμένη στα όρια της πόλης της Σμύρνης, γιατί της ανατίθεται από το γραφείο η υποχρέωση να παρίσταται στις συναντήσεις μιας οργάνωσης που ετοιμάζει ένα μεγάλο θεατρικό. Θα περάσει πάλι τον καιρό της πίνοντας καφέ με τις παιδικές της φίλες, γευματίζοντας μαζί με τον χήρο πατέρα της και χαζεύοντας κάθε δειλινό το ίδιο ηλιοβασίλεμα στην προκυμαία ή μήπως θα δει τα πλάνα για τη ζωή της και την πόλη της να ανατρέπονται; Και τι ρόλο θα παίξει σ' αυτό ο μυστηριώδης εκείνος άντρας που εμφανίζεται στη ζωή της μια βραδιά πριν την Πανσέληνο;
Ένα μυθιστόρημα πάνω στις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις, τα όνειρα σε μια μεταμοντέρνα εποχή και τη ζωή σε μια πόλη που δεν είναι ούτε Πρωτεύουσα ούτε επαρχία, ταυτοχρόνως κι ένα καυστικό σχόλιο πάνω στην υπερπληθώρα λογοτεχνικών έργων με άξονα τις χαμένες πατρίδες.
Ο Θάνος Γιαννούδης γεννήθηκε το 1990 στη Θεσσαλονίκη, κατοικεί στην Αθήνα (με συχνές επισκέψεις, ωστόσο, στη γενέτειρά του). Φιλόλογος, με μεταπτυχιακό στη Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία. Νεοφορμαλιστής ποιητής, στα 19 του εγκατέλειψε για πάντα τον ελεύθερο στίχο και τη μοντέρνα περί τέχνης θεώρηση. Μέλος αρχικά της ανθολογίας των Νέων Ήχων στο Παμπάλαιο Νερό και κατόπιν συνιδρυτής, από το 2021, της έμμετρης πρωτοβουλίας Κανονική Ποίηση. Γράφει ποιήματα, στίχους, άρθρα και δοκίμια για καλλιτεχνικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά ζητήματα, σε σελίδες, εφημερίδες και περιοδικά. Οργανωμένος από μικρός στον χώρο της Πολιτικής Οικολογίας, αγωνίζεται για την ανατροπή της νεωτερικής συνθήκης τόσο στην παγκοσμιότητα όσο και στο καλλιτεχνικό πεδίο. Από τις εκδόσεις Βακχικόν κυκλοφόρησαν το 2012 η ποιητική συλλογή Τρίλιζα (από κοινού με τη Σοφία Κολοτούρου και τον Ααρών Μνησιβιάδη) και το 2019 η προσωπική του συλλογή Του Ουρανού και της Γης. Το αιώνιο καλοκαίρι αποτελεί το πρώτο του μυθιστόρημα.
