Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Θεόδωρος Ορφανίδης: Ήταν κάτι σαν ανάγκη. Βγήκε ασυναίσθητα. Δεν υπήρξε κάποιος σκοπός συγκεκριμένος. Το καλοκαίρι του 2020 άρχισα να γράφω μερικά ποιήματα σε διάσπαρτες κόλλες Α4. Άρχισα με το πρώτο που βλέπετε στη συλλογή, και έπειτα το βιβλίο, που τότε ακόμη δεν ήταν βιβλίο, δομήθηκε μόνο του. Έγραψα το πρώτο μέρος μαζί με το τελευταίο ποίημα που υπάρχει μέσα, «Το μαξιλάρι», καθώς και ένα διήγημα, που ονομάζεται «Μια κάπως ασυνήθιστη γνωριμία», το οποίο ήταν μέσα στο κλίμα, αλλά δεν συμπεριλήφθηκε τελικά στη συλλογή όταν εκδόθηκε, καθώς ήταν πεζό. Το δεύτερο μέρος της συλλογής ήρθε λίγο μετά.
Πολλοί δημιουργοί αναφέρονται στον έρωτα και όλα τα παράγωγά του. Εγώ έχω ερωτευτεί πολλές φορές, αλλά χωρίς ανταπόκριση τελικά. Αυτή ήταν η αρχική σκέψη που με ώθησε, νομίζω. Επομένως, ήθελα να διοχετεύσω κάπου ένα μέρος αυτών που ήδη ένιωθα και, που πιθανώς, ίσως να ένιωθε και κάποιος άλλος. Γιατί, καλώς ή κακώς, δεν έχουμε ζήσει όλοι τους τρομερούς έρωτες, δεν μας έχουν ερωτευτεί όλους, δε νιώθουμε όλοι όμορφα πάντα με τους εαυτούς μας, όλοι έχουμε πληγωθεί, όλοι νιώθουμε μοναξιά και οι περισσότεροι θέλουν να έχουν ένα χέρι να κρατάνε τις δύσκολες και τις όμορφες στιγμές και δεν το έχουν. Αλλά πρέπει να μάθουμε πως αυτό δεν είναι κακό και πως, πολλές φορές, ήταν δικό μας το λάθος που μείναμε «μόνοι».
Επίσης, όλοι έχουμε όνειρα, όλοι ελπίζουμε, όλοι πονάμε, όλοι ονειροπολούμε. Περιμένουμε ένα καλύτερο αύριο και προσπαθούμε να καλυτερέψουμε το σήμερα. Το βιβλίο αυτό ήταν μια αρχή για εμένα. Δεν θα το χαρακτηρίσω ανάγκη ακριβώς, αλλά κάτι σαν ακρογωνιαίο λίθο. Αποτελεί καθαρό συναίσθημα. Για να το βλέπω μετά από χρόνια και να ξέρω εάν έχω προχωρήσει με τη ζωή μου. Πόσο έχω προχωρήσει. Τι πέτυχα. Αν πέτυχα κάτι. Αν έμεινα ο ίδιος. Όλα αυτά και πολλά ακόμη. Οπότε, κατά μία έννοια, ο έρωτας με ώθησε. Και η ανάγκη μου να γίνω καλύτερος.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Θ.Ο.: Ελπίδα.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Θ.Ο.: Να έχει την καρδιά του ανοικτή και τα μάτια κλειστά. Μεταφορικά. Σαν να είναι μπροστά στο τζάκι, τον χειμώνα, να ακούει μουσική, το δένδρο να ανάβει και έξω να χιονίζει.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Θ.Ο.: Στην πόλη μου την Κοζάνη, όπου πεθαίνουν τα όνειρα, αιώνια. Χαχαχαχα. Πλάκα κάνω.
Ταξίδι, ε; Δεν το έχω σκεφτεί αυτό. Δεν έχω ταξιδέψει και τόσο. Δεν ξέρω. Νομίζω πως δεν θα ήταν σε αυτό τον κόσμο. Θα ήταν σε έναν πλανήτη, που θα κατοικούσε ένα ζευγάρι ευτυχισμένο και ο εαυτός μας που τα καταφέρνει καλύτερα από εμάς. Και θα κρατούσε πολλές, πάρα πολλές μέρες, μέχρι να αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε για το εκδοτήριο, να μπούμε στο λεωφορείο και, τελικά, να επιστρέψουμε στη Γη.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Θ.Ο.: Είναι από το τελευταίο ποίημα, «Το μαξιλάρι»:
…Υπομονή και θα δεις πως
Σε λίγο όλα θα φτιάξουν
Θα δεις πως όλα–
Θα δεις.
Ο Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.) απάντησε σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών για την ποιητική του συλλογή, Είναι αυτά τα τελευταία ποιήματα που γράφω για σήμερα, η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή. Παρακάτω, ο ίδιος, αποδεχόμενος την πρό(σ)κληση της στήλης Πλοκόλεξο, γράφει για το βιβλίο του χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις.
Οι άνθρωποι πάντα ψάχνουμε μια διέξοδο. Από κάτι, από κάποιον, από κάπου. Πολλές φορές από τον ίδιο μας τον εαυτό. Είτε νοητά, είτε πρακτικά, είτε και τα δύο αυτά μαζί. Ο έρωτας αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα, αλλά αυτόν δεν μπορείς να τον επιδιώξεις, μονάχα να τον νιώσεις κάποια στιγμή τυχαία, και έχει τη δύναμη να σε σώσει και να σε καταστρέψει ταυτόχρονα. Αρκετές φορές αναζητούμε μια ευκαιρία που να μας αποδείξει πως πράγματι αξίζουμε και ανασύρουμε από τη μνήμη μας στιγμές που να το αποδεικνύουν αυτό, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, να κοιμηθούμε λίγο πιο εύκολα το βράδυ. Αρκετές φορές αναζητούμε έναν άνθρωπο για να μας βοηθήσει να προχωρήσουμε. Να του κρατάμε το χέρι και έτσι να μας λέει πως όλα είναι εντάξει. Βέβαια, ίσως να τον είχαμε και να τον χάσαμε, ίσως να μην τον είχαμε ποτέ και αυτό να είναι από λάθος μας. Και η ζωή αυτή είναι ένα ταξίδι γεμάτο κινδύνους, όνειρα, ελπίδα, χαρά, ευτυχία. Γεμάτο εκπλήξεις και πόνο και αναζήτηση. Όπως και να βλέπεις το ποτήρι, δεν μπορείς να γλυτώσεις. Η τελειότητα είναι κάτι που δεν υφίσταται πραγματικά και, αν την επιδιώξεις, δίχως να είσαι καλά προετοιμασμένος, θα σε κάνει γκροτέσκο. Ας επιδιώξουμε, καλύτερα την γιατρειά, την προφύλαξη της ψυχής μας. Να μάθουμε τι κρύβει αυτή μέσα της, να το αγαπήσουμε όσο μπορούμε και έτσι να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Ας κρατήσουμε λίγο από την παιδική μας ψυχοσύνθεση. Και ποιος ξέρει; Ίσως η αιωνιότητα να μας θυμηθεί και εμάς σαν κάτι που πέρασε και άξιζε σε αυτό τον κόσμο.Θεόδωρος Ορφανίδης
Ο Θεόδωρος Ορφανίδης σημειώνει: Αντικαθιστώ τη λέξη αιωνιότητα με τη λέξη ύπαρξη.
